Fles propping is een gevaarlijke praktijk die jaren teruggaat. Maar het krijgt nu steeds meer aandacht omdat de samenleving voor alles een ‘oplossing’ probeert te verkopen.

Door een baby te voeden met een fles die rechtop tegen iets aan rust, kan de melk stromen zonder dat de ouders de handen nodig hebben. de afgelopen jaren hebben talloze apparaten die het voeden van een baby in wezen tot een handsfree (mensenvrije?) activiteit maken, de markt overspoeld. Gepromoot om ouders in staat te stellen een pauze te nemen van de voorgestelde eentonigheid van de zorg voor een baby, verkopen ze een oplossing voor een diepgewortelde maar omsloten maatschappelijke kwestie – die we eenvoudigweg niet waarderen of voor nieuwe moeders zorgen.

Tragisch genoeg kan het proppen van flessen fataal zijn. Jonge baby’s hebben misschien niet de controle over het hoofd of de kracht om weg te gaan. de stroom van de melk die wordt geholpen door de zwaartekracht. Ze kunnen zich gewoon doodstikken omdat ze niet uit de melk kunnen ontsnappen of de melk kunnen inademen als de fles wordt verplaatst.

Er is ook een zeer reëel risico dat baby’s simpelweg teveel melk consumeren als het blijft stromen ing. Onderzoek heeft aangetoond hoe baby’s meer melk uit een flesje halen dan wanneer ze borstvoeding geven (een reden waarom flesgevoede baby’s een hoger risico op overgewicht kunnen hebben) en dit neemt toe als ze worden aangemoedigd om meer te nemen – zoals een fles met proppen zou doen. “moedig” hen aan om te doen.

Ja, een oudere baby kan misschien zijn hoofd weghalen, maar in welk stadium? Wanneer ze genoeg hebben gehad? Of wanneer ze echt niet meer kunnen staan ? Kleine extra hoeveelheden melk zijn elke dag van belang. Die paar extra calorieën kunnen in de loop van de maanden veranderen in extra kilo’s. En een baby aanmoedigen om te blijven eten als ze vol zijn, kan ook hun vermogen om hun eetlust later onder controle te houden, verstoren.

Dan is er het onontkoombare feit dat het hebben van een fles in je mond terwijl je hem niet kunt verwijderen, niet de beste voedingservaring kan zijn. Voeding is zoveel meer dan alleen voeding. Een baby warm en dichtbij houden terwijl gevoed worden is een groot deel van hen die zich veilig en geliefd voelen. Het is geen toeval dat de si De serie pasgeboren baby’s is vrijwel perfect om de ogen van hun ouders te bereiken vanuit de hoek waarin ze zouden worden vastgehouden voor een voeding. Huid-op-huid contact is ideaal wanneer mogelijk tijdens voedingen, maar alleen het feit dat de baby wordt gevoed door een mens verhoogt de oxytocine, helpt de baby te kalmeren en creëert een algemeen prettig gevoel.

En nee, jij je hoeft niet eindeloos in de ogen van een baby te staren bij elke voeding, maar er zit een enorme kloof tussen en zelfs het niet vasthouden van een baby.

Maar mijn echte vraag is: hoe zijn we op een punt gekomen waar deze apparaten nodig zijn? U kunt hun aantrekkingskracht begrijpen. We hebben nu zoveel ouders die dit vrijwel alleen doen. Ja, ze hebben misschien een partner, maar ze zijn vaak de hele dag aan het werk. Ja, ze hebben misschien bezoekers, maar hoeveel zijn er alleen om over de baby te koesteren in plaats van iets nuttigs te doen, zoals koken, afwassen of iets anders waardoor een nieuwe moeder zich meer ontspannen voelt? De tarieven van postnatale depressie stijgen enorm. Zoveel nieuwe moeders voelen zich geïsoleerd en alleen. De stress en pure uitputting van het elke dag opnieuw proberen om alles in je eentje te regelen, kan overweldigend zijn.

Hoe zijn we in vredesnaam op het punt gekomen dat flessenondersteuning de oplossing is? Waarom negeren we de behoeften van onze nieuwe moeders? Waarom zijn nieuwe moeders letterlijk degenen die de baby dag in dag uit vasthouden? Het krijgen van een nieuwe baby zal altijd een enorme verandering zijn. Maar het hoeft niet zo te zijn.

Er moet gepaste postnatale ondersteuning zijn voor nieuwe moeders. Professionals die de tijd en training krijgen om knelpunten te signaleren en te adviseren over opties. We hebben partners nodig die langer, goed betaald verlof hebben (en inderdaad, in plaatsen zoals de VS zou zelfs het geven van dit gepaste, goedbetaalde verlof aan moeders een begin zijn).

Er moeten ondersteunende netwerken zijn . Geen enkele moeder zou dit alleen moeten doen. We moeten nagaan waar het ‘dorp’ – dat uitgebreide netwerk van familie en vrienden die de verantwoordelijkheid voor het opvoeden van een kind delen – naartoe ging en het opnieuw creëren. Er moet een erkenning zijn van hoe isolerend en uitputtend de zorg voor een baby kan zijn – en een systeem op zijn plaats om moeders te vangen voordat ze vallen.

We moeten onze nieuwe moeders bemoederen, zodat moeders met intacte geestelijke gezondheid geen onoverkomelijke uitdaging is.

En tot slot, deze apparaten moeten worden herkend voor wat ze vertegenwoordigen – een breekpunt, een pleidooi voor hulp. Overheden moeten hun geld op hun plaats houden en investeren in het repareren en ondersteunen van een toekomst die op het punt staat echt gebroken te worden.