Een van de centrale verhalen van de Bijbel, zo geloven veel mensen, is dat er een hemel en een aarde en dat menselijke zielen uit de hemel zijn verbannen en hier op aarde tijd dienen totdat ze kunnen terugkeren. Inderdaad, voor de meeste moderne christenen is het idee van ‘naar de hemel gaan als je sterft’ niet slechts een van de andere overtuigingen, maar degene die dit allemaal een punt lijkt te geven.

Maar de mensen die geloofden in dat soort “hemel” toen het Nieuwe Testament werd geschreven, waren niet de vroege christenen. Zij waren de ‘middenplatonisten’ – mensen zoals Plutarchus (een jongere tijdgenoot van Sint Paulus die filosoof, biograaf, essayist en heidense priester was in Delphi). Om te begrijpen wat de eerste volgelingen van Jezus geloofden over wat er na de dood gebeurt, hebben we om het Nieuwe Testament in zijn eigen wereld te lezen – de wereld van Joodse hoop, van Romeins imperialisme en van Grieks denken.

De volgelingen van de Jezus-beweging die daarin opgroeiden complexe omgeving zag ‘hemel’ en ‘aarde’ – Gods ruimte en de onze, als je wilt – als de tweelinghelften van Gods goede schepping. In plaats van mensen van de laatste te redden om de eerste te bereiken, zou de schepper God uiteindelijk de hemel brengen en aarde samen in een grote daad van nieuwe schepping, waarbij het oorspronkelijke creatieve doel werd voltooid door de hele kosmos te genezen van zijn oude kwalen. Ze geloofden dat God dan zijn volk uit de dood zou opwekken, om te delen in – en, inderdaad, om zijn rentmeesterschap over – deze geredde en hernieuwde schepping d ze geloofden dit allemaal vanwege Jezus.

Ze geloofden dat met de opstanding van Jezus deze nieuwe schepping al gelanceerd was. Jezus belichaamde in zichzelf de perfecte versmelting van “hemel” en “aarde”. In Jezus was daarom de oude Joodse hoop eindelijk uitgekomen. Het punt was niet dat wij ‘naar de hemel gaan’, maar dat het hemelse leven op aarde arriveert. Jezus leerde zijn volgelingen bidden: ‘Uw koninkrijk kome op aarde als in de hemel.’ Al in de derde eeuw probeerden sommige christelijke leraren dit te vermengen met soorten van het platonische geloof, waardoor het idee ontstond van ‘de aarde verlaten en naar de hemel gaan’, dat in de middeleeuwen mainstream werd. Maar Jezus ‘eerste volgelingen gingen nooit weg. die route.

De geschriften van Israël hadden lang beloofd dat God persoonlijk terug zou komen om voor altijd bij zijn volk te wonen. De vroege christenen pakten dit op: “Het Woord werd vlees”, verklaart Johannes, “en woonde in ons midden. ” Het woord voor “woonde” betekent letterlijk “tabernakled”, “sloeg zijn tent op” – verwijzend naar de woestijn “tabernakel” in de tijd van Mozes en de tempel gebouwd door Salomo. Het Nieuwe Testament historisch bestuderen, in zijn eigen wereld ( in tegenstelling tot het platdrukken en hakken om aan onze eigen verwachtingen te voldoen), laat zien dat de eerste christenen niet geloofden dat ze ‘naar de hemel zouden gaan als ze stierven’, maar dat God in Jezus bij hen was komen wonen.

Dat was de lens waardoor ze de hoop van de wereld zagen. Het boek Openbaring eindigt niet met zielen die naar de hemel gaan, maar met het nieuwe Jeruzalem dat naar de aarde komt, zodat “de woning van God bij mensen is”. De hele schepping, verklaart St. Paul, zal worden bevrijd van haar slavernij aan corruptie, om te genieten van Gods bedoelde vrijheid. God zal dan “alles met allen” zijn. Het is moeilijk voor ons moderne mensen om dit te begrijpen: zoveel hymnen, gebeden en preken spreken nog steeds over ons ‘naar de hemel gaan’. Maar het is historisch logisch en werpt licht op al het andere.

Wat was dan de persoonlijke hoop voor Jezus ‘volgelingen? Uiteindelijk is de opstanding – een nieuw en onsterfelijk fysiek lichaam in Gods nieuwe schepping. Maar, na de dood en vóór die laatste realiteit, een periode van zalige rust. “Vandaag”, zegt Jezus tegen de struikrover naast hem, “zul je met mij in het paradijs zijn.” “Mijn wens”, zegt St. Paul, die mogelijk terechtgesteld wordt, “is om te vertrekken en bij de Messias te zijn, wat veel beter is.” “In mijn vaders huis,” verzekerde Jezus zijn volgelingen, “zijn veel wachtkamers.” Dit zijn niet de eindbestemming. Ze zijn de tijdelijke rustplaats, voorafgaand aan de ultieme nieuwe schepping.

Historische studie – het lezen van het Nieuwe Testament in zijn eigen wereld – brengt dus verrassingen met zich mee die een impact kunnen hebben op ook het moderne christendom. Misschien is de belangrijkste een nieuwe, of liever heel oude manier om de christelijke missie te zien. Als het enige punt is om zielen te redden van het wrak van de wereld, zodat ze kunnen vertrekken en naar de hemel gaan, waarom maar als God voor de hele schepping gaat doen wat hij voor Jezus deed in zijn opstanding – om ze hier op aarde terug te brengen – dan worden degenen die door het evangelie gered zijn spelen op dit moment een rol in de vooruitstrevende vernieuwing van de wereld.

God zal de hele wereld in orde brengen, zegt dit wereldbeeld, en in “rechtvaardiging” stelt hij mensen in het gelijk, door het evangelie, om deel uit te maken van zijn herstelproject voor de wereld. Christelijke missie omvat het brengen van echte vooruitstrevende tekenen van nieuwe schepping in de huidige wereld: in genezing, in gerechtigheid, in schoonheid, in het vieren van de nieuwe schepping en het betreuren van de voortdurende pijn van de oude.

De Schrift beloofde altijd dat wanneer het leven van de hemel kwam naar de aarde door het werk van de Messias van Israël, de zwakken en de kwetsbaren zouden speciale zorg en bescherming krijgen, en de woestijn zou bloeien als de roos. Zorg voor de armen en de planeet wordt dan centraal, niet perifeer, voor degenen die van plan zijn om in geloof en hoop te leven, door de Geest, tussen de opstanding van Jezus en de komende vernieuwing van alle dingen.

Neem contact met ons op via [email protected].