Feiten over koboldenhaaien
Koboldhaai (Mitsukurina owstoni) in het natuurhistorisch museum in Wenen: Fotocredit: Peter Halasz. (Gebruiker: Pengo)
Snelle feiten over Goblin Sharks
Naam: Veel voorkomende namen zijn de “Goblin Shark” en de “Elfin Shark”
Taxonomie:
Orde: Lamniformes Familie: Mitsukurinidae Geslacht: Mitsukurina Soort: owstoni
Leeftijd: Krijt tot Recente
Ontdekking: 1898
David Starr Jordan was de eerste die een exemplaar wetenschappelijk beschreef in 1898. Het exemplaar kwam uit Japan.
Verspreiding: wereldwijd
Dit is een diepwatervis en leeft in wateren van meer dan 90 meter diep.
Hoewel ze zelden worden gevangen, lijken ze een bijna wereldwijde verspreiding te hebben.
Lichaamsgrootte :
11 voet gemiddeld. In 2000 werd echter een groot vrouwtje gevangen dat ongeveer 5 meter lang was.
Dieet:
Waarschijnlijk kleine vissen en schaaldieren
Fysieke verschijning:
Zeer lange staart, lange snuit en kaken die kunnen steken uit de bek.
Omdat het een diep waterdier is, zijn de ogen klein en bijna onbruikbaar.
Leuk weetje:
De kaak van de Goblin-haai zit op een scharnier. Het kan tijdens het voeden uit de mond zwaaien!
Feiten en informatie over koboldenhaaien – de details
Illustratie van een goblinhaai: door Waite Edgar
Deze illustratie toont de kaken die uit de mond steken, wat alleen gebeurt tijdens het voeren.
Orde: Lamniformes Familie: Mitsukurinidae Geslacht: Mitsukurina, Scapanorhynchus, Anomotodon
Verspreiding en gewoonten
Mitsukurina owstoni, de levende Goblin Shark of Elfin Shark, is een zeer zeldzame haai om te vangen. Minder dan 50 exemplaren zijn officieel geregistreerd en beschreven, hoewel er in een zeldzame gebeurtenis meer dan 100 werden gevangen in 2003 voor de kust van Taiwan. Veel van de beschreven exemplaren komen uit Japan. Hoewel deze haai zelden wordt gevangen, lijkt het erop dat ze, op basis van de locaties van de gevangen exemplaren, een bijna wereldwijde verspreiding hebben. Plaatsen waar ze zijn gevangen zijn onder meer Japan, Australië, Portugal, Zuid-Afrika, de Golf van Mexico en Californië.
Hoewel de koboldhaai een zeldzame vangst is, komt hij waarschijnlijk veel voor. De zeldzaamheid is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat deze haai een diepwaterbodembewoner is die zelden aan de oppervlakte wordt gezien. De meeste zijn te vinden op continentale hellingen tussen 270 en 960 m diep (FMNH). Ze hebben dus bijna geen interactie met menselijke visserijactiviteiten. Ze worden door de International Union for Conservation of Nature (IUCN) vermeld als “Minste zorg”.
Fysieke beschrijving van de goblinhaai
De roze tot grijsgekleurde goblinhaai heeft een bizarre verschijning. Wanneer Japanse vissers deze aan het begin van de 20e eeuw zouden vangen, noemden ze ze ‘tenguzame’, wat vrij vertaald in ‘goblin’ betekent. Goblin is een geschikte naam, aangezien de haai een erg lange en platte snuit heeft. Zijn ogen zijn erg klein en tijdens het voeden steken de kaken uit de mond. De Koboldhaai heeft ook grote bekken- en anale vinnen en een zeer lange staart.
Het roze uiterlijk komt voort uit het feit dat de haai het meeste mist kleurpigmenten in zijn huid. De roze kleur komt eigenlijk van het vlees onder zijn huid. Wonen in de grote diepten van de oceaan waar geen licht is, betekent dat hij niet echt kleur nodig heeft!
De gemiddelde volwassen lengte van een Koboldhaai is ergens in de buurt 11 voet, terwijl de grootste gemeten goblin 12,6 ft (3,84 m) (FMNH) was.
YOUTUBE VIDEO – Koboldhaai die zwemt en zijn kaken gebruikt
Video waarin een koboldhaai zwemt en zijn kaken gebruikt
Koboldhaai Kaak / gebit
In de diepe oceaan is er geen licht, zijn ogen zijn erg klein en bijna nutteloos, maar zijn lange platte snuit zit vol met elektromagnetische sensoren die kunnen detecteer zijn prooi.
Een uniek kenmerk van de goblinhaai zijn zijn kaken. De kaken zitten op een ligamentscharnier dat snel naar voren kan uitsteken, uit de mond. Hierdoor kan hij nietsvermoedende prooien vangen. Dit is een soort van hoe een kikkertong uit de mond schiet om insecten te vangen. In plaats daarvan schiet de hele kaak eruit (zie diagram van ingetrokken versus niet-ingetrokken kaak)
De goblin-haai heeft een paaltje zoals een gebit, vergelijkbaar met een zandtijgerhaai. De tanden zijn erg lang en slank. Dit gebit is ideaal om een prooi vast te pakken en in zijn geheel door te slikken.
Prehistorische Goblin Sharks: A tale of a “Living Fossil”
Een complete fossiele Koboldhaai: Scapanorhynchus lewisii uit het Krijt van de Sahel Alma, Libanon – Foto door: Cirton (Eigen werk), via GFDL & CC door SA3.0
Er zijn 3 geslachten van Goblin Shark: Mitsukurina, Scapanorhynchus en Anomotodon.Alle drie worden hieronder kort beschreven:
Mitsukurina owstoni – De levende Goblin-haai
De levende Goblin-haaien zijn geplaatst in het geslacht Mitsukurina, terwijl fossiele in verschillende geslachten. Er is momenteel discussie over het al dan niet plaatsen van sommige fossiele geslachten (Scapanorhynchus) in de Mitsukurina-geslachten. Er is in ieder geval maar 1 levende soort van de Koboldhaai: Mitsukurina owstoni.
Er zijn echter 2 afzonderlijke fossiele geslachten waaraan veel soorten worden toegeschreven.
Scapanorhynchus sp. – Extint Goblin SharkLower to Upper Cretaceous
Dit is een groter geslacht van Goblin-haai dat sterk lijkt op het Mitsukurina-geslacht. In feite vertoont het zo’n grote gelijkenis dat sommige onderzoekers het als synoniem beschouwen aan Mitsukurina.
Scapanorhynchus heeft een wereldwijde verspreiding en er worden veel verschillende soorten aan toegeschreven. Sommige bronnen noemen tot 8 verschillende soorten, maar veel hiervan zijn waarschijnlijk synoniem met andere soorten. 3 van de algemeen aanvaarde soorten zijn:
S. lewisii, S. rapax, S. texanus
De meest voorkomende soort in de Verenigde Staten is S. texanus. Het wordt vaak gerapporteerd uit uitsteeksels uit het Krijt langs de oostkust en de Golfkust (Texas). Een plaats waar je deze Goblin-haaientanden kunt vinden, is de fossielenjachtlocatie Big Brook, NJ.
Anomotodon sp. – Extint Goblin Shark Onder Krijt tot Oligoceen
Anomotodon lijkt een meer succesvolle prehistorische soort van Goblin-haai te zijn. Het wordt gevonden voorbij het Krijt in het Paleoceen, Eoceen en Oligoceen.
De meest voorkomende soort in de Verenigde Staten is A. novus. Het wordt vaak gerapporteerd uit uitsteeksels uit het Eoceen en het Paleoceen langs de oostkust. Een van die locaties is langs de Potomac-rivier in Maryland.
Identificatie van fossiele goblin-haaientanden (Scapanorhynchus texanus):
Identificatie van de gobline-haai: Scapanorhynchus texanus
S. texanus is de meest voorkomende Goblin-haaientand die wordt aangetroffen in krijtachtige sedimenten in het oosten van de VS. Ze kunnen gemakkelijk worden verward met de kleinere zandtijgerhaaien. Diagnostische kenmerken zijn onder meer:
Voorste tanden zijn sterk gegroefd (groeven lopen over het glazuur).
Striations lopen door op de wortel in de voorkanten en veel lateralen. Alleen ongedragen exemplaren zullen dit laten zien.
De wortels hebben een diepe voedingsgroef (inkeping in het midden).
Veel van de tanden hebben een of twee knobbels.
Dit zijn fossiele Goblin-haaientanden die op a Black Creek Group Fossil Hunting Trip
Fossiele Goblin-haaientanden – Scapanorhynchus texanus – van de Upper Cretaceous Black Creek Group.
> Afbeeldingen van fossiele goblin-haaientanden:
Hier worden de tandposities van Scapanorhynchus texanus (een Krijtkoboldhaai) weergegeven.
Dit toont geen volledig gebit, het toont de verscheidenheid aan tandvormen die kunnen worden gevonden.
Dit zijn fossiele Goblin-haaientanden gevonden op de fossielenjachtlocatie Big Brook.
Deze afbeelding toont Scapanorhynchus texanus fossiele Goblin-haaientanden uit Big Brook, NJ. Ze lijken erg op de levende Goblin-haai. De tanden hebben strepen op hun glazuur en knobbels. Voor meer afbeeldingen van S. texanus fossiele haaientanden, ga naar de Big Brook Identification Page.
Deze afbeelding toont Anomotodon novus fossiel Goblin Haaientanden uit de Potomac Rivier Deze tanden zijn veel kleiner dan de andere twee geslachten. Ze hebben ook klysma-schouders op de laterale tanden in plaats van knobbels. De tanden zijn erg slank en het glazuur is glad. Ze lijken erg op zandtijgerhaaientanden.
Sharks of the World (Princeton Field Guides)
Door: Leonard Compagno, 2005
Leonard Compagno is zeer grondig, dus dit is een ZEER COMPLEET gids voor haaien. Dit is de beste haaiengids die ik tot nu toe heb gevonden. Hij catalogiseerde alle haaien uit de FAO-soortencatalogus. Er is een sleutel voor haaienfamilies en kleurplaten van haaien. Elke individuele haai heeft een beschrijving, tekening, voorbeelden van boven- en ondertanden, verdeling, grootte, gedrag, enz …
Ik zou dit boek aanbevelen aan iedereen die meer wil weten over de ongelooflijke diversiteit van haaien!
Hoge kwaliteit haaientanden door Fossilera
