Executive Order 9066, ondertekend door president Franklin D. Roosevelt op 19 februari 1942, gaf toestemming voor wat de massale gedwongen verwijdering en opsluiting van alle Japanse Amerikanen aan de westkust zou worden. Het bevel machtigde de minister van Oorlog en elke door hem aangewezen militaire commandant “om militaire gebieden voor te schrijven … waaruit een of alle personen kunnen worden uitgesloten”. In het bevel worden Japanse Amerikanen niet bij naam genoemd. Als gevolg van dit bevel werden ongeveer 110.000 Japanse Amerikanen die aan de westkust woonden, van de westkust verwijderd, de meeste naar concentratiekampen in het binnenland. Public Law 503, die een maand later van kracht werd, stond federale rechtbanken toe de militaire bevelen af te dwingen die voortvloeien uit EO 9066.

De ondertekening van het bevel culmineerde in een intern conflict binnen de administratie tussen het ministerie van Justitie van Francis Biddle op enerzijds en het Ministerie van Oorlog van Henry Stimson en het leger anderzijds. De belangrijkste voorstanders van massa-uitsluiting – onder leiding van de westerse defensiecommandant John L. DeWitt en legerstrateeg Karl Bendetsen samen met assistent-minister van Oorlog John J. McCloy – wonnen uiteindelijk van de president, waarbij ze de ‘militaire noodzaak’ als de belangrijkste grondgedachte noemden.

Het bevel weerstond een juridische uitdaging voor het Hooggerechtshof, dat de grondwettigheid van het bevel bevestigde in de zaak Korematsu tegen de Verenigde Staten. In de coram nobis-zaken zo’n veertig jaar later werd echter onthuld dat overheidsadvocaten cruciaal bewijs achterhielden dat de bewering van ‘militaire noodzaak’ betwistte.

Executive Order 9066 kwam te vervallen aan het einde van de oorlog en werd uiteindelijk beëindigd door Proclamatie 4417, ondertekend door president Gerald Ford op 19 februari 1976.