Alle levende wezens zijn afhankelijk van water om te leven. Als het om mensen gaat, bestaan onze hersenen en ons hart voor ongeveer 70 procent uit water, terwijl onze longen maar liefst 80 procent bevatten – zelfs onze botten zijn voor ongeveer 30 procent uit water. Om te overleven hebben we gemiddeld bijna 2,4 liter per dag nodig, waarvan we een deel uit voedsel halen.

Maar wat gebeurt er als u allergisch bent voor water? Dat is het geval voor een paar zeldzame mensen, die een aandoening hebben die aquagene urticaria wordt genoemd. De Amerikaanse tiener Alexandra Allen kreeg in 2013 de diagnose aquagene urticaria – haar allergie voor water betekent dat ze haar schoonmaakrituelen moet beperken tot koude douches van 5 minuten twee keer per week, knipte haar haar kort en werd vegetariër zodat haar lichaam minder olie zou produceren.

“Mij is verteld dat mijn keel op een dag kan opzwellen als ik water drink, maar als dat zo is” Iets wat ik “heb geleerd sinds ik dit heb gekregen, is dat we allemaal dingen hebben om mee om te gaan in het leven”, vertelde ze in april aan het tijdschrift People. Mensen met de aandoening beperken het eten van bepaalde soorten fruit en groenten met een hoog watergehalte, en kiezen er vaak voor om light-frisdranken te drinken in plaats van thee, koffie of vruchtensap.

Iemand met aquagene urticaria moet niet alleen op zijn dieet letten, maar ook een aantal natuurlijke biologische factoren in het oog houden. controleer, zoals zweet en tranen, en houd hun blootstelling aan regen en vochtige omstandigheden tot een minimum beperkt om hiv te voorkomen es, zwelling en pijn. Zoals u zich kunt voorstellen, emotionele reacties beheersen – geen tranen! – en de effecten van lichaamsbeweging vormen een enorme uitdaging.

Het eerste geregistreerde geval van aquagene urticaria werd gedocumenteerd in 1963, toen een 15-jarig meisje na waterskiën zweren kreeg. Het werd vervolgens gedefinieerd als een ernstige gevoeligheid voor water, wat zich manifesteerde door jeukende netelroos die binnen enkele minuten op de blootgestelde huid uitkwam.

De aandoening lijkt vaker voor te komen bij vrouwen en zal zich waarschijnlijk ontwikkelen tijdens de puberteit, met een genetische aanleg is de meest waarschijnlijke oorzaak. Omdat het zo zeldzaam is, wordt het vaak verkeerd gediagnosticeerd als allergie voor chemicaliën in water, zoals chloor of zout. Ontsteking kan een uur of langer aanhouden en kan ertoe leiden dat patiënten een fobie ontwikkelen om in water te baden. Ernstige gevallen kunnen leiden tot anafylactische shock .

In de medische literatuur zijn er minder dan honderd casestudy’s, waarbij onderzoek zich richt op de relatie van de aandoening met andere ernstige aandoeningen zoals T-cel non-Hodgkin-lymfoom en hepatitis C-infecties. Het gebrek aan onderzoek naar behandeling en diagnose heeft de identificatie van de aandoening bemoeilijkt, maar het is bewezen dat antihistaminica bij sommige mensen werken. Gelukkig lijkt het erop dat de aandoening in ernst afneemt naarmate de patiënt ouder wordt.

Een van de manieren om met de aandoening om te gaan is zelfmanagement en emotionele steun, vertelde Allen aan New York Magazine. “Ik” hoop dat door over deze rare ziekte te praten, het misschien de volgende 12-jarige zal helpen die in paniek raakt omdat ze leert dat ze “geen zeemeermin kan zijn”.