DIFFERENTIAL ASSOCIATION THEORIE

“Differential Association theory is een criminologietheorie die naar de daden van de crimineel kijkt als aangeleerd gedrag. Edwin H. Sutherland is gecrediteerd voor de ontwikkeling van de Differential Association-theorie in 1939. Sutherland, een socioloog en professor het grootste deel van zijn leven, ontwikkelde de Differential Association-theorie om uit te leggen hoe criminelen kwamen om daden van afwijkend gedrag te plegen. Met zijn vierde editie van zijn boek, Principles of criminology, in 1947, Sutherland voltooit zijn theorie dat afwijkend gedrag wordt gesocialiseerd door gebrek aan verzet tegen dergelijk gedrag. Sutherland beoordeelt in zijn theorie ‘dat crimineel gedrag niet kan worden verklaard door de crimineel’ eenvoudig ‘te achten. sociale leertheorieën, de differentiële associatietheorie, gelooft dat het gedrag van een individu wordt beïnvloed en gevormd door andere individuen waarmee ze associëren. De groep is die van het kerngezin, waarmee het individu leeft en opgroeit. Aangenomen wordt dat deze interacties het individuele begrip van maatschappelijke normen en waarden formuleren. Vervolgens wordt aangenomen dat als het individu in staat is te leren wat acceptabel is in de samenleving, hij ook niet in staat is om te leren wat als onacceptabel wordt beschouwd.

• Crimineel gedrag wordt geleerd in interactie met anderen in een communicatieproces.

Vanaf het moment dat een individu wordt geboren, worden ze geconditioneerd aan de normen van de samenleving. Ze leren genderrollen door hun interacties met hun ouders en observaties van genderspecifieke kenmerken. Interactie en observatie zijn dezelfde communicatiemethoden waarmee criminelen leren dat ze afwijken. Crimineel gedrag, zo stelt de Differential Association-theorie, komt vaker voor bij individuen die omgaan met en omgaan met individuen die crimineel gedrag vertonen om uitdagend te handelen. Pfohl schrijft in zijn boek, Images of deviance and social control, dat de waarschijnlijkheid van afwijkend gedrag kan worden bepaald door het verschil tussen gunstige en ongunstige associaties te berekenen (1994).

• Differentiële associaties variëren in frequentie , duur, prioriteit en intensiteit.

Verwijzend naar het contact dat een persoon moet hebben met voorstanders van crimineel gedrag; dit principe suggereert dat er een variërende, maar directe relatie is die van invloed is op hoe vaak, hoe lang, hoe belangrijk en hoe intens afwijkend gedrag voorkomt.

• De procnale geestesgesteldheid en gedragingen.
  • Het leren van crimineel gedrag vindt plaats binnen primaire groepen (familie, vrienden, leeftijdsgenoten, hun meest intieme, persoonlijke metgezellen)

Het gedrag van een individu wordt voornamelijk beïnvloed door hun familie, aangezien dat de eerste groepsinteractie is die ze krijgen. Bovendien wordt het gedrag van een individu beïnvloed door de groep met leeftijdsgenoten (via directe en indirecte interactie) en door hun intieme relaties met andere individuen.

• • Het leren van crimineel gedrag omvat het leren van de technieken, motieven, drijfveren, rationalisaties en attitudes.

Zeker, alleen omdat een persoon een crimineel in zijn primaire referentiegroep heeft, wil dat nog niet zeggen dat hij deelnemen aan crimineel gedrag. Het betekent echter wel dat ze een hulpmiddel zijn voor de criminele grondgedachte. Criminelen zijn niet inherent afwijkend, ze hebben de afwijking geleerd. Ze leerden om wat ze eens wisten als onaanvaardbaar gedrag te rationaliseren in aanvaardbaar gedrag. Veel veroordeelde aanranders geven bijvoorbeeld toe dat ze zich de eerste keer dat ze aanranding pleegden schuldig voelden. De schuld komt voort uit hun socialisatie van maatschappelijke normen dat verkrachting onaanvaardbaar is.

• • De specifieke richting van motieven en attitudes wordt geleerd uit de definities van de wettelijke codes als gunstig of ongunstig.

Dit principe speelt een rol bij het overwegen van culturele variaties en / of interpretaties van wettelijke codes. In het bijzonder zijn er in de Verenigde Staten zo veel verschillende culturen en de interpretatie van elke cultuur van wat gunstig of ongunstig is, varieert. Culturele normen kunnen in strijd zijn met maatschappelijke normen.

• • Een persoon wordt een crimineel wanneer er een teveel aan definities is die gunstig zijn voor schending van de wet in plaats van definities die ongunstig zijn voor schending van de wet.

Dit is de dominante premisse voor de differentiaalassociatie-theorie. Het uitgangspunt dat, omdat een individu zich associeert met meer leden van een groep die voorstander zijn van deviantie, dan met leden van een groep die voorstander zijn van maatschappelijke normen, dat individu meer in staat is crimineel gedrag aan te leren, omvat alle mechanismen die betrokken zijn bij enig ander leren. dat crimineel gedrag, net als elk ander aangeleerd gedrag, niet alleen wordt geleerd door observatie, maar ook door middel van diverse methoden.Dwang en verleiding kunnen bijvoorbeeld leiden tot afwijkende handelingen. Ook kan crimineel gedrag worden toegeschreven aan spontaniteit.

• Hoewel crimineel gedrag een uitdrukking is van algemene behoeften en attitudes, worden crimineel gedrag en motieven niet verklaard of verontschuldigd door dezelfde behoeften en attitudes, aangezien niet-crimineel gedrag wordt verklaard door dezelfde algemene behoeften en attitudes.

Dit laatste principe stelt dat zelfs die criminelen, die hun gedrag rationaliseren om in basisbehoeften te voorzien, niet onberispelijk zijn. Niet-criminelen zijn onderworpen aan dezelfde algemene behoeften als criminelen en doen dit op een niet-afwijkende manier. Kritiek op Sutherlands Differential Association-theorie omvat de veronderstelling dat Sutherland suggereerde dat louter de interactie met criminelen een individu tot crimineel gedrag zou leiden. Dit was niet het voorstel van Sutherland. Differential associate was bedoeld om meerdere facetten te creëren om rekening mee te houden bij het evalueren van afwijkend gedrag. Het belangrijkste is dat als een individu wordt blootgesteld aan meer sociale acceptatie van deviantie, dat hij wordt blootgesteld aan tegenstand van deviantie, dat individu meer geneigd is om uitdagend te functioneren. Bijkomende kritiek komt van de theorieën over het gebrek aan vermogen om afwijkende handelingen te verklaren die niet geleerd en / of spontaan zijn. Hoe kun je bijvoorbeeld het kind uit de hogere klasse uitleggen dat een gezagsgetrouw gezin heeft, goed te doen is en zijn hele leven op een privéschool heeft gezeten om een schietpartij te maken (of minder extreem kauwgom stelen uit de supermarkt)? Na het overlijden van Sutherland werd de Differential Association-theorie in 1968 het meest uitgebreid door de socioloog Burgess en Akers. Burgess en Akers noemden hun theorie de Differential-Reinforcement theory. Ze negeerden Sutherlands opvatting dat crimineel gedrag werd geleerd in primaire referentiegroepen. Bovendien suggereert The Differential Reinforcement theory dat crimineel gedrag te wijten kan zijn aan niet-sociale factoren. De invloed van medicijnen op de psychologische en fysiologische toestand van een persoon kan bijvoorbeeld bijdragen aan het afwijkende gedrag van een persoon. Differential Reinforcement theory weerspiegelt het idee van de Rational Choice-theorie dat een individu rekening zal houden met ervaringen uit het verleden bij het berekenen van toekomstig gedrag.