Toen ik een was, verhuisde mijn familie van een grote boerderij in het noordwesten van Vermont naar een kleine hut die mijn ouders hadden gebouwd aan de rand van een nabijgelegen hardhoutbos. De cabine had geen elektriciteit en ook geen binnenleidingen. Het werd verlicht door rokerige kerosinelantaarns en we baadden in een metalen wastobbe gevuld met water dat werd verwarmd op een oud houtgestookt fornuis.

Aanvankelijk sleepten mijn ouders bakken water naar de hut op de achterbank van hun roestgebeten Volkswagen Beetle. Toen ze dit beu waren, zette mijn vader een handpomp op en slaagde erin om water uit een stroompje te halen, bijna een halve mijl ver en minstens honderd meter onder de cabine. Hij was begrijpelijkerwijs trots.

Hoewel ik te jong was om de implicaties te begrijpen, was die pomp mijn eerste ervaring met water dat niet van een gemeentelijke instantie afkomstig was. Mijn volgende zou vijfentwintig jaar later komen, nadat mijn vrouw, Penny, en ik een eigen terrein van veertig afgelegen acres hadden gesloten. Op zoek naar een meer permanente oplossing dan de stroomgevoede handpomp van mijn vader, kozen we ervoor om een put te boren.

Het is weer twee decennia geleden sindsdien, maar ik herinner me nog goed de dag dat het tuig arriveerde om zijn steentje bij te dragen. Op dat moment hadden Penny en ik $ 1.500 op onze naam staan, en net als alle boormachines werd de onze met de voet geladen. Als het geheugen goed is, was de prijs eind jaren negentig $ 8 per voet. Als we het water niet ongeveer 50 meter zouden raken (we hadden een kleine reserve nodig om te betalen voor de stalen omhulling die de put van het oppervlak tot het gesteente zou bekleden), zouden we de stekker eruit moeten trekken.

Op dertig meter raakte het bit een waterader die dertig liter per minuut produceerde. Volgens de EPA gebruikt het gemiddelde Amerikaanse gezin van vier personen vierhonderd liter water per dag. We zouden genoeg over hebben. Beter nog, de totale rekening, inclusief de behuizing en de putdop, kwam uit op ongeveer $ 1.000. Die avond aten we biefstuk.

Afgelopen zomer hebben Penny en ik weer een landelijke bron, om een huis te dienen dat we bouwen op honderd hectare in het afgelegen noordoosten van Vermont. Opnieuw werden we geconfronteerd met het obstakel dat alle eigenaren van onroerend goed ondervinden als ze naar water boren: er is geen manier om met zekerheid te weten hoe diep het water ligt of hoeveel water er te vinden is. Als de statistiek van vierhonderd liter per dag correct is, is slechts een derde van een liter per minuut alles wat nodig is om het gemiddelde gezin van vier personen van stroom te voorzien, maar dat laat weinig bewegingsruimte over voor tijden van intensief gebruik of variaties in de stroom. , houden we vee, inclusief een kleine kudde vee, dorstige beesten die elk dertig liter per dag kunnen drinken.

Ik wou dat ik kon melden dat geld deze keer geen probleem was. Helaas, mijn carrière als freelanceschrijver en kleinschalige boer heeft ervoor gezorgd dat ik dat niet kan. Wat het probleem nog groter maakte, was het feit dat veel van de naburige putten wel honderdvijftig meter hoog waren en slechts drie of vier liter per minuut leverden, nauwelijks voldoende voor onze behoeften. volgens de putkaarten van de staat had een nabijgelegen eigenaar van een onroerend goed zeshonderd voet geboord zonder water te raken. Evenmin hadden de boorkosten op magische wijze de eenrichtingsregel van inflatie getrotseerd: op het platteland van Vermont kost het nu ongeveer $ 12 per voet om te boren , en de zes inch stalen behuizing is $ 17 per voet. Bij die snelheden, uitgaande van dertig meter behuizing, zou een put van 120 meter ons $ 6.500 kosten voordat we een pomp installeerden.

Dus huurden we een wichelroedeloper in, een soort waterparagnon die ideale boorlocaties zoekt door de beweging van koperen staven te bekijken. Dit ondanks talloze onderzoeken die duidelijk aantonen dat de praktijk niet beter is dan een toss.

De wichelroedeloper arriveerde op een nazomerochtend. Ik weet niet precies wat ik had verwacht – een soepelvallend gewaad? een bloemenkroon? – maar ik was niettemin blij dat hij aankwam in een alledaagse Toyota Tacoma en de utilitaire kledij droeg van een werkende op het platteland.

“Ik” ga je het water laten zoeken. Ik wil je energie erin, ” zei hij tegen Penny en mij, voordat hij ons elk een paar voetlange koperen L-staven van ijzerdraad overhandigde. Hoezen die over het korte uiteinde van de L waren gemonteerd, lieten de staven vrij ronddraaien. onze handen, ogenschijnlijk als reactie op de aanwezigheid van drinkbaar water.

Mijn zelfvertrouwen nam toe toen mijn L-hengels elkaar kruisten slechts enkele minuten nadat ik aan mijn wandeling rond het terrein begon. Het voelde bijna alsof ik het niet kon hebben hen tegengehouden om over te steken als ik het had geprobeerd. Penny kreeg hetzelfde resultaat, net als onze coach, hoewel ik het niet kon helpen, aangezien ze me allebei als eerste hadden zien gaan. Nog steeds. Mijn staven waren geheel ongevraagd door menselijke kracht gekruist. Ze hadden absoluut. Hadden ze dat niet?

Als het om geloof gaat, kan men ervoor kiezen om te geloven of om het niet te doen. De pijn, die ik heb ondervonden, ligt op het middenpad. Bovendien hadden we $ 250 uitgekeerd voor de tijd van de wichelroedeloper. Een gemarkeerde paal werd geplant.

Drie weken later arriveerde het tuig. De boorwagen was op een lift gemonteerd. Toen hij werd opgeheven, door middel van nivellerende krikken die de voorwielen van de machine van de grond hielden, stond hij veertig voet in de lucht. Ondanks de moderne technologie – dieselmotor, digitaal display, high-flow hydraulica – zag hij er prehistorisch uit, als een dinosaurus om mijn tuin op te kauwen. Op 50 meter sloeg het in een ader die met ongeveer vijftig liter per minuut voorbijschoot. ‘De waarheid is dat ik’ niet precies weet hoe snel het stroomt ‘, zei de operator van het booreiland.’ Het komt te snel binnen. Maar het is de beste bron van de stad, dat is zeker. ‘

Die avond gooide ik een paar T-botten op de grill en liet mijn zoons de picknicktafel van de achterkant van het huis naar de voorkant verplaatsen. Het zou nog een dag duren voordat de behuizing volledig was geïnstalleerd, en nog een week voordat een vriend en ik de pomp erin lieten vallen en water naar het huis liet lopen. Toch wilde ik uitkijken naar ons geluk terwijl ik mijn steak at. / p>

Mag ik met zekerheid zeggen dat waarzeggerij ons gewenste resultaat heeft opgeleverd? Dat kan ik niet. We hebben water. Dat is alles wat ik moet weten.