Cyrus (Oud-Perzisch Kourosh of Khorvash, modern Perzisch: کوروش, Kourosh) (ca. 576 – juli 529 v.Chr.) , ook bekend als Cyrus de Grote en Cyrus II van Perzië, was de stichter van het Perzische rijk onder de Achaemenidische dynastie. Als heerser van het Perzische volk in Anshan veroverde hij de Meden en ging hij verder met het veroveren van het Babylonische rijk. Hij schreef de Cyruscilinder, die wordt beschouwd als de eerste verklaring van de mensenrechten.

In historische artefacten die zijn ontdekt in de oude ruïnes van Babylon en Ur, identificeert Cyrus zichzelf als koning van Iran, waar hij regeerde vanaf 559 v.G.T. tot zijn dood. Hij is de eerste heerser wiens naam werd achtervoegsel met de woorden de Grote (Vazraka in Oud-Perzisch, Bozorg in modern Perzisch), een titel die door vele anderen na hem werd aangenomen, waaronder de uiteindelijke Acheamenid Shah, Darius de Grote en Alexander de Grote, die de Achaemenidische dynastie twee eeuwen na de dood van Cyrus omver wierp.

Door zijn Cyropaedia beïnvloedden Cyrus ‘opvattingen over mensenrechten de Amerikaanse grondwet – Thomas Jefferson bezat twee exemplaren van deze tekst. Eurocentrisme heeft velen ertoe gebracht over het hoofd gezien Cyrus “bijdrage aan het bestuur, zoals administratieve afdelingen. Het vertegenwoordigen van de Perzen als de vijanden van de Grieken, van wie alles wat klassiek is – democratie in het bijzonder – werd verondersteld te zijn afgeleid, leidde tot een onderwaardering van de bijdrage van deze Perzische koning aan democratisch bestuur. Cyrus was een voorbeeld voor het hooghouden van universele religieuzen. vrijheid; hij is misschien het meest bekend omdat hij de verbannen Joden toestond terug te keren naar Jeruzalem om de tempel te herbouwen.

Achtergrond

De naam Cyrus is een Latijnse transliteratie van de Griekse taal, wat een versie is van het Oud-Perzisch Kourosh of Khorvash. De oude historici Ctesias en Plutarchus merkten op dat Cyrus werd genoemd naar Kuros, de zon, een concept dat is geïnterpreteerd als ‘zoals de zon’, door de relatie met het Perzische zelfstandig naamwoord voor zon op te merken , khorsheed, terwijl -vash wordt gebruikt als achtervoegsel van gelijkenis. Sommige moderne historici, zoals Karl Hoffmann en Rüdiger Schmitt van de Encyclopedia Iranica, hebben echter de vertaling voorgesteld “vernederaar van de vijand in verbale strijd”.

In het moderne Perzisch wordt Cyrus aangeduid als Kourosh- e Bozorg – de van Perzisch afkomstige naam voor Cyrus de Grote. In de Bijbel staat hij bekend als gewoon Koresh.

Dynastische geschiedenis

Cyrus de Grote was de zoon van een Perzische koning genaamd Cambyses I en een Mede-prinses uit de Achaemenidische dynastie, die heerste over het koninkrijk Anshan, in wat nu het zuidwesten van Iran is.

De dynastie was gesticht door Achaemenes (ca. 700 vGT), die werd opgevolgd door zijn zoon Teispes van Anshan. Inscripties geven aan dat toen de laatste stierf, twee van zijn zonen de troon deelden als Cyrus I van Anshan en Ariaramnes van Perzië. Ze werden opgevolgd door hun respectieve zonen Cambyses I van Anshan en Arsames van Perzië.

Cambyses wordt door Herodotus en Ctesias beschouwd als van bescheiden afkomst, maar ze merken verder op dat hij getrouwd was met prinses Mandane van Media, die de dochter van prinses Aryenis van Lydia en Astyages, koning van de Meden. Uit hun verbintenis baarde Mandane slechts één zoon, Cyrus II, tegenwoordig beter bekend als Cyrus de Grote, die Cambyses noemde naar de grootvader van het kind.

Volgens Ctesias trouwde Cyrus de Grote met een dochter van Astyages. , wat onwaarschijnlijk lijkt, aangezien zijn vrouw ook zijn tante zou zijn. Een mogelijke verklaring is dat Astyages opnieuw trouwde, en zijn tweede vrouw schonk hem deze dochter. Cyrus had twee zonen, Cambyses II en Smerdis, die beiden later afzonderlijk over Perzië regeerden voor een Cyrus had ook verschillende dochters, van wie Atossa een belangrijke rol is, aangezien ze later trouwde met Darius de Grote en moeder was van Xerxes I van Perzië.

Vroege leven

Little is bekend van Cyrus “vroege jaren, aangezien er maar weinig bronnen zijn die dat deel van zijn leven beschrijven, en velen zijn beschadigd of verloren gegaan. Volgens de meeste bronnen werd Cyrus geboren in 576 v.G.T. of 590 BCE

In zijn Histories geeft Herodotus een gedetailleerde beschrijving van Cyrus “aan de macht komen volgens de best beschikbare bronnen. Het verhaal van Cyrus” vroeg het leven uit de Histories behoort tot een genre van legendes waarin verlaten kinderen van adellijke afkomst, zoals Oedipus of Romulus en Remus, terugkeren om hun koninklijke posities op te eisen. Zijn opperheer was zijn eigen grootvader, Astyages, die alle Assyrische koninkrijken had veroverd behalve Babylonië.

Na de geboorte van Cyrus had Astyages een droom die zijn magiërs (zieners} interpreteerden als een teken dat zijn kleinzoon hem uiteindelijk omver zou werpen. Vervolgens beval hij zijn rentmeester Harpagus om het kind te doden. Harpagus, moreel onbekwaam) om een pasgeborene te doden, riep een herder van de koning genaamd Mithridates bijeen en beval hem het kind weg te doen. Gelukkig voor de jonge jongen nam de herder hem op en voedde hem op als de zijne.

Toen Cyrus was Tien jaar oud, beweert Herodotus dat het duidelijk was dat Cyrus geen zoon van een herders was, en verklaarde dat zijn gedrag te nobel was. Astyages interviewde de jongen en merkte dat ze op elkaar leken. Astyages gaf Harpagus de opdracht om uit te leggen wat hij ermee had gedaan. de baby, en nadat hij had toegegeven dat hij de jongen niet had vermoord, dwong de koning hem zijn eigen zoon op te eten. Astyages was milder voor Cyrus en stond hem toe terug te keren naar zijn biologische ouders, Cambyses en Mandane.

Hoewel de beschrijving van Herodotus een legende kan zijn, geeft het wel inzicht in t hij beeldt het vroege leven van Cyrus de Grote af.

Opstaan en heersen

Na de dood van zijn vader in 559 v.G.T. werd Cyrus koning van Anshan. Cyrus was echter nog geen onafhankelijke heerser. Net als zijn voorgangers vóór hem, moest Cyrus de mediane overheersing erkennen. Harpagus, die wraak zocht, overtuigde Cyrus ervan het Perzische volk, dat toen in een staat van vazalage was bij de Meden, bijeen te roepen om in opstand te komen, wat plaatsvond tussen 554 v.G.T. en 553 v.G.T. Het is echter zeer waarschijnlijk dat zowel Harpagus als Cyrus in opstand kwamen vanwege hun ontevredenheid over het beleid van Astyages, in plaats van het verhaal dat door Herodotus werd geïntroduceerd.

Van 550 BCE tot 549 BCE, met de hulp van Harpagus, Cyrus leidde zijn legers om Ecbatana te veroveren, en veroverde effectief het Median Empire. Tijdens de regering van Astyages veroverden de Meden alle Assyrische koninkrijken behalve Babylonië, inclusief Anshan en Perzië.

Terwijl Cyrus de kroon schijnt te hebben aanvaard van In 546 vGT had hij in de media officieel de titel van koning van Perzië aangenomen. Arsames, die onder de Meden de heerser van Perzië was geweest, moest daarom zijn troon opgeven. Zijn zoon, Hystaspes, die ook Cyrus ‘achterneef was, werd toen tot satraap van Parthië en Frygië gemaakt. Arsames zou leven om te zien dat zijn kleinzoon Darius de Grote, Shahanshah van Perzië, werd, na de dood van beide zonen van Cyrus.

Militaire campagnes

Cyrus ‘verovering van Media was slechts het begin van zijn oorlogen. Astyages was een bondgenoot van zijn zwager Croesus van Lydia (zoon van Alyattes II), Nabonidus van Babylon en Amasis II van Egypte, die naar verluidt van plan waren hun krachten te bundelen tegen Cyrus en Empire.

Lydia en Klein-Azië

In 547 vGT vielen de Lydiërs het Achaemenidische rijk aan. Tijdens de winter, voordat de geallieerden zich konden verenigen, belegerde Cyrus Croesus in zijn hoofdstad Sardes. Kort voordat de laatste strijd tussen de twee heersers zou beginnen, adviseerde Harpagus Cyrus. naar plaats zijn dromedarissen voor zijn krijgers; de Lydische paarden, die niet gewend waren aan de geur van de dromedarissen, zouden erg bang zijn. En inderdaad, de Lydische cavalerie werd nutteloos en Cyrus versloeg Croesus bij Pterium, nam hem gevangen en bezette zijn hoofdstad in Sardes, waarbij hij het Lydische koninkrijk veroverde in 546 vGT. voor Herodotus spaarde Cyrus het leven van Croesus ‘en hield hij hem als adviseur, maar dit verslag is in strijd met de hedendaagse Nabonidus Chronicle, waarin staat dat de koning van Lydia werd gedood.

Voordat hij terugkeerde naar de hoofdstad, was een Lydiaan. genaamd Pactyes werd door Cyrus toevertrouwd om Croesus ‘schatkist naar Perzië te sturen. Echter, kort na het vertrek van Cyrus’ huurde Pactyes huurlingen in en veroorzaakte een opstand in Sardes, in opstand tegen de Perzische satraap van Lydia, Tabalus. Met aanbevelingen van Croesus dat hij de geest van het Lydische volk in luxe zou moeten veranderen, stuurde Cyrus Mazares, een van zijn commandanten, om de opstand te onderwerpen, maar eiste dat Pactyas levend zou worden teruggegeven. Bij de aankomst van Mazares vluchtte Pactyas naar Ionië, waar hij huurlingen had ingehuurd. Mazares marcheerde zijn troepen het Griekse land binnen en veroverde de steden Magnesia en Priene, waar Pactyas werd gevangengenomen en voor straf naar Perzië werd teruggestuurd.

Mazares zette de verovering van Klein-Azië voort, maar stierf door onbekende oorzaken tijdens zijn campagne in Ionië. Cyrus stuurde Harpagus om Mazares ‘verovering van Klein-Azië te voltooien. Harpagus veroverde Lycië, Cilicië en Fenicië en gebruikte de techniek van het bouwen van grondwerken om de muren van belegerde steden te doorbreken, een methode die de Grieken niet kenden. Hij beëindigde zijn verovering van het gebied in 542 v.G.T. en keerde terug naar Perzië.

Babylonië

Tegen het einde van september 539 v.G.T., Cyrus ‘legers, onder het bevel van Gubaru, de gouverneur van Gutium, vielen Opis op de Tigris rivier aan en versloegen de Babyloniërs na een kleine opstand van de burgers. Met Opis onder hun macht namen de Perzen de controle over het uitgestrekte kanaalsysteem van Babylonië.

Op 10 oktober werd de stad Sippar zonder slag of stoot ingenomen, met weinig tot geen weerstand van de bevolking. Nabonidus verbleef destijds in de stad en vluchtte al snel naar Babylon, dat hij had al jaren geen bezoek meer gebracht.

Twee dagen later, op 12 oktober, trokken de troepen van Gubaru de hoofdstad Babylon binnen, wederom zonder enig verzet van de Babylonische legers. Herodotus legt uit dat om deze prestatie te volbrengen, de Perzen de rivier de Eufraat in een kanaal hebben geleid, zodat het waterpeil daalde ‘tot de hoogte van het midden van de dij van een man’, waardoor de binnenvallende troepen rechtstreeks door de rivierbedding konden marcheren. om ’s nachts binnen te gaan. Op 29 oktober ging Cyrus zelf de stad Babylon binnen en arresteerde Nabonidus. Hij nam toen de titels aan van “koning van Babylon, koning van Sumerië en Akkad, koning van de vier zijden van de wereld.”

Voorafgaand aan de invasie van Babylon door Cyrus had het Babylonische rijk vele koninkrijken veroverd. Behalve Babylonië zelf, nam Cyrus zijn subnationale entiteiten op in zijn rijk, inclusief Syrië en Palestina.

Voordat hij Babylon verliet, bevrijdde Cyrus ook de Israëlieten door hen toe te staan terug te keren naar hun geboorteland, waarmee hij effectief een einde maakte. de Babylonische ballingschap. De terugkeer van de ballingen versterkte de Joodse bevolking in hun thuisland, die was afgenomen sinds het begin van de Babylonische heerschappij.

Volgens de Behistun-inscriptie van Darius de Grote, moeten Cyrus ‘heerschappijen de grootste omvatten rijk dat de wereld tot nu toe had gezien. Aan het einde van de regering van Cyrus strekte het Achaemenidische rijk zich uit van Klein-Azië en Juda in het westen tot aan de Indusrivier in het oosten.

Cyruscilinder

Toen hij Babylon innam, gaf Cyrus een verklaring af die was gegraveerd op een vat van klei, tegenwoordig bekend als de Cyruscilinder. Het vertelt over zijn overwinningen en barmhartige daden, en documenteert zijn koninklijke afkomst. Het werd ontdekt in 1879 in Babylon, en wordt tegenwoordig bewaard in het British Museum.

Hoewel de cilinder een lange traditie weerspiegelt in Mesopotamië, waar al in het derde millennium vGT koningen zoals Urukagina hun regering begonnen met verklaringen van hervormingen wordt de cilinder van Cyrus in de moderne tijd algemeen aangeduid als het ‘eerste handvest van de mensenrechten’. In 1971 vertaalden en publiceerden de Verenigde Naties het in al hun officiële talen. De cilinder bepaalt de normale thema’s van de Perzische heerschappij: religieuze tolerantie, afschaffing van slavernij, vrijheid van beroepskeuze en uitbreiding van het rijk.

Dood

Ctesias meldt alleen dat Cyrus zijn dood ontmoette in het jaar 529 vGT, terwijl hij oorlog voerde tegen stammen ten noordoosten van de bovenloop van de Tigris. In het verslag van Herodotus ontmoette Cyrus zijn lot in een hevig gevecht met de Massageten, een stam uit de zuidelijke woestijnen van Kharesm en Kizilhoum in het meest zuidelijke deel van het steppegebied, na het negeren van het advies van zijn adviseur, Croesus, om niet verder te gaan. De Massageten waren verwant aan de Scythen in hun kleding en levenswijze; ze vochten te paard en te voet.

De koningin van de Massageten, Tomyris, die de macht had overgenomen nadat Cyrus de zoon Spargapises van Tomyris had verslagen, leidde de aanval. De Perzische strijdkrachten leden zware verliezen, waaronder Cyrus zelf Na de slag gaf Tomyris opdracht het lichaam van Cyrus te vinden, en doopte vervolgens zijn hoofd in bloed om de dood van haar zoon door zijn handen te wreken.

Hij werd begraven in de stad Pasargadae, waar zijn graf is vandaag bewaard gebleven. Zowel Strabo als Arrian geven beschrijvingen van zijn graf, gebaseerd op ooggetuigenverslagen uit de tijd van de invasie van Alexander de Grote. Hoewel de stad zelf nu in puin ligt, is de begraafplaats van Cyrus de Grote grotendeels intact gebleven, aangezien het graf gedeeltelijk is gerestaureerd om zijn natuurlijke achteruitgang door de jaren heen tegen te gaan.

Na Cyrus ‘dood, zijn zoon oudste zoon, Cambyses II, volgde hem op als koning van Perzië. Zijn jongste zoon, Smerdis, stierf voordat Cambyses vertrok om het oostfront binnen te vallen. Volgens Herodotus ‘vermoordde Cambyses zijn broer om een opstand tijdens zijn afwezigheid te voorkomen. Cambyses zette de expansiepolitiek van zijn vader voort en slaagde erin Egypte te veroveren voor het rijk, maar stierf spoedig, na slechts zeven jaar heerschappij. Een bedrieger genaamd Gaumata, die beweerde Smerdis te zijn, werd de enige heerser van Perzië gedurende zeven maanden, totdat hij werd gedood door Darius de Grote, de kleinzoon van Arsames, die over Perzië regeerde voordat Cyrus ‘opstond.

Legacy

Cyrus werd zowel als staatsman als als soldaat onderscheiden. Door een beleid van vrijgevigheid te voeren in plaats van onderdrukking, en door lokale religies te begunstigen, was hij in staat om van zijn nieuw veroverde onderdanen enthousiaste aanhangers te maken. Vanwege de sterke politieke infrastructuur die hij creëerde, bleef het Achaemenidische rijk lang na zijn ondergang bestaan en bloeide het.

Religie

Een goed voorbeeld van zijn religieuze beleid is zijn behandeling van de Joden in Babylon . De bijbel vermeldt dat een overblijfsel van de Joodse bevolking vanuit Babylon terugkeerde naar het Beloofde Land, na een bevel van Cyrus om de tempel te herbouwen. Dit edict is volledig weergegeven in het boek Ezra. Als resultaat van het beleid van Cyrus ‘eerden de Joden hem als een waardige en rechtvaardige koning. Hij is de enige heiden die in de Tenach wordt aangewezen als een messias, een door God aangestelde koning. Koresh (Hebreeuws voor Cyrus) is een veel voorkomende naam voor straten in Israël en is een relatief veel voorkomende Israëlische familienaam.

Politiek

Cyrus behield de controle over een enorm gebied van koninkrijken door het rijk te organiseren in provincies die satrapieën worden genoemd. De provinciale beheerders vazalkoningen, satrapen genaamd, genoten een aanzienlijke autonomie. Cyrus eiste alleen eerbetoon en dienstplichtigen uit vele delen van het rijk.

Cyrus ‘veroveringen begonnen een nieuw tijdperk in het tijdperk van rijksopbouw, waar een grote superstaat, bestaande uit vele tientallen landen, rassen en talen werden geregeerd onder één enkele regering onder leiding van een centrale regering. Eeuwen later werden de administratieve technieken die door Cyrus en zijn opvolgers Darius I en Xerxes I waren gecreëerd, waaronder het satrapiesysteem van plaatselijk gouverneurschap, door de Grieken en Romeinen overgenomen. Tegenwoordig is er nog steeds een gemoderniseerde versie van het systeem in gebruik, beter bekend als administratieve afdelingen.

Zijn prestaties, zowel echte als legendarische, zijn gebruikt als materiaal voor studenten die cursussen in politieke wetenschappen volgen. De Cyropaedia van Xenophon, gebaseerd op diens kennis van de opvoeding van de grote koning, was een invloedrijke politieke verhandeling in de oudheid en opnieuw tijdens de Renaissance. Via Thomas Jefferson, die twee edities van Cyruss Cyropaedia bezat, beïnvloedde Cyrus de Amerikaanse grondwet. Deze Griekse en Hebreeuwse versies werden geschonken aan de Library of Congress, waar drie andere edities uit dezelfde periode beschikbaar zijn. Een van deze exemplaren behoorde toe aan George Washington.

Filosofie

De Engelse filosoof Sir Thomas Browne noemde zijn verhandeling uit 1658 naar de welwillende heerser. Met de titel The Garden of Cyrus zou het wel eens een royalistische kritiek op de autocratische heerschappij kunnen zijn van Oliver Cromwell.

Cyrus wordt nog steeds genoemd als een belangrijke leider. In 1992 stond hij op de 87e plaats van Michael H. Hart’s lijst van de meest invloedrijke figuren in de geschiedenis. Op 10 december 2003, bij haar acceptatie van de Nobelprijs voor de Vrede, riep Shirin Ebadi Cyrus op en zei:

Ik ben een Iraniër, een afstammeling van Cyrus de grote. Deze keizer verkondigde 2500 jaar geleden op het hoogtepunt van de macht dat hij ‘niet over het volk zou regeren als ze het niet wilden’. Hij beloofde niemand te dwingen zijn religie en geloof te veranderen en vrijheid voor iedereen te garanderen. Het Handvest van Cyrus de Grote moet in de geschiedenis van de mensenrechten worden bestudeerd.

Aantekeningen

Oude bronnen

• De bijbelboeken van Jesaja, Daniël, Ezra en Nehemia.
• Ctesias, Persica.
• De Cyrus-cilinder.
• Herodotus. The Histories, vert. Aubery de Selincourt. New York: Penguin Classics, 2003. ISBN 0140449086
• Josephus, Flavius. Oudheden van de Joden, trans. William Whiston. Peabody, MA: Hendrickson Publishers, 1980. ISBN 0913573868
• The Nabonidus Chronicle of the Babylonian Chronicles.
• The Prayer of Nabonidus (een van de Dode Zeerollen)

Moderne bronnen

• Frye, Richard Nelson. Het erfgoed van Perzië. Costa Mesa, Californië: Mazda, 1993. ISBN 1568590083
• Moorey, Peter Roger Stuart. De bijbelse landen. New York: Peter Bedrick Books, 1991. ISBN 0872262472
• Olmstead, A. T. Geschiedenis van het Perzische rijk. Chicago: University of Chicago Press, 1959. ISBN 0226627772
• Palou, Christine en Jean Palou. La Perse Antique. Paris: Presses Universitaires de France, 1967.

Alle links opgehaald op 21 november 2017.

• Historische persoonlijkheden: Cyrus the Great Iran Chamber Society
• Cyrus Handvest van Mensenrechten Iran Chamber Society
• Cyropaedia of Xenophon; The Life of Cyrus the Great Iran Chamber Society
• Seder Olam Rabbah, Part 2: Solomon’s Temple, and Zerrubabel