Katholieken zijn niet voor crematie omdat ze geloven in de wederopstanding van het lichaam na de dood. Ze volgen de gewoonte om de doden te begraven, zoals Jezus Christus in een graf werd begraven.

Niettemin is de houding van de kerk de afgelopen jaren veranderd. Het verbiedt het proces van crematie niet tenzij het wordt gekozen als een manier om de christelijke leer over opstanding en eerbied voor het menselijk lichaam te ontkennen.

“De Kerk beveelt met klem aan om de vrome gewoonte van begraven te behouden; maar het verbiedt crematie niet, tenzij dit wordt gekozen om redenen die in strijd zijn met de christelijke leer. “
– The Code of Canon Law, 1985, # 1176.3

De kerk houdt echter vol dat de gecremeerde overblijfselen nog steeds met hetzelfde respect moeten worden behandeld als het korporaal, in feite moeten de overblijfselen met respect worden behandeld tijdens het hanteren en vervoeren ervan.

Wat betreft de uiteindelijke bestemming van de cremains, het vereist bijzetting of begrafenis van de overblijfselen in een columbarium, een begraafplaats op een begraafplaats of een mausoleum.

Opties zoals het verstrooien van de as uit de lucht, op de grond, ze op zee laten drijven of de crematie-as thuis bewaren zijn geen nadelen respectvol beschouwd.

Bovendien geven katholieken er de voorkeur aan dat de begrafenisrituelen worden uitgevoerd in de aanwezigheid van het lichaam van de overledene voordat het wordt gecremeerd in plaats van directe crematie, omdat het lichaam ‘beter de waarden uitdrukt die de kerk bevestigt in haar riten. ”- (OCF 413). Desalniettemin is het nu toegestaan de begrafenismis te houden in aanwezigheid van gecremeerde overblijfselen.

In wezen beschouwen de rooms-katholieken het lichaam als een tempel van de Heilige Geest en een lid van het Lichaam van Christus. Daarom hebben ze grote eerbied voor het menselijk lichaam. Ze geloven dat ze aan het einde met de Christus zouden worden opgewekt.

Bijgevolg verbood het Wetboek van Canoniek Recht uit 1917 crematies strikt behalve in tijden van natuurrampen, plagen of andere openbare behoeften die een snelle dispositie van de lichamen vereisten.

Later werd het echter gewijzigd om crematies mogelijk te maken als dit wettelijk verplicht was of om een andere reden niet gedreven door een sektarische geest.

Daarom kan een crematie worden aangevraagd hygiënische, pathologische, economische en andere gerechtvaardigde redenen. Er kan ook worden overwogen of crematie een nationale gewoonte is of door de overledene voor het overlijden is gespecificeerd.

Verder kan crematie worden geaccepteerd als een haalbare optie in het geval een persoon op grote afstand van huis sterft omdat het gecremeerde blijft minder lastig dan het overbrengen van een menselijk lichaam.

Daarom beveelt de Kerk nog steeds ten zeerste de traditionele begrafenis aan, net zoals het werd gedaan voor het lichaam van Jezus Christus, maar zij verwerpt het proces van crematie niet.

Volgens de Orde van Christelijke Begrafenissen (OCF 412): “Dit is het lichaam dat ooit in de doop was gewassen, gezalfd met de olie van de redding en gevoed met het brood des levens. Dit is het lichaam wiens handen de armen kleedden en de armen omhelsden. verdrietig. Inderdaad, het menselijk lichaam is zo onlosmakelijk verbonden met de menselijke persoon dat het moeilijk is om een menselijke persoon los te zien van zijn of haar lichaam. “