Charles Cornwallis, 1st Marquess en 2nd Earl Cornwallis, diende als generaal in het Britse leger tijdens de Amerikaanse Revolutie. Cornwallis bekleedde gedurende de oorlog commando’s, diende in campagnes in New York, Philadelphia, en voerde met name het bevel over het zuidelijke theater in het veld na Clintons vertrek in juni 1780. Vooral bekend vanwege zijn overgave bij de belegering van Yorktown in 1781, die in feite beëindigde de vijandelijkheden en leidde tot vredesonderhandelingen tussen Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. De naoorlogse carrière van Lord Cornwallis toonde de veerkracht en macht van het Britse rijk aan. Ondanks het verlies van dertien van hun Amerikaanse koloniën, kwam Groot-Brittannië voort uit de Amerikaanse Revolutie met de basis om een nieuw, winstgevender imperium op te bouwen uit haar overwinningen in India. Cornwallis hield toezicht op deze uitbreiding van de Britse macht en diende als gouverneur-generaal van India van 1786 tot 1793 en opnieuw in 1805.
Militaire stamboom
Cornwallis was de meest aristocratische Britse bevelhebber in Amerika. Geboren op Grosvenor Square in Londen, was hij het zesde kind en de oudste zoon van Charles, eerste graaf Cornwallis en Elizabeth Townshend. Toen hij begin twintig was, slaagde hij erin de titel te behalen en werd hij lid van het House of Lords. Zijn latere vooruitgang in het leger was voor een groot deel te danken aan de status en connecties van zijn familie. Zijn familie had ook een lange militaire traditie: zijn oom, luitenant-generaal Edward Cornwallis, en zijn broer, admiraal William Cornwallis, hadden allebei een opmerkelijke carrière. Cornwallis kreeg een formele opleiding aan Eton College en studeerde kort aan Clare College, Cambridge University. Een luitenant-kolonel op de leeftijd van drieëntwintig, een privaatraadslid op de leeftijd van dertig, Cornwallis ‘carrière kende groot succes voor de Amerikaanse oorlog. p> In 1757 kreeg hij verlof van het leger om naar Europa te reizen om een militaire academie in Turijn, Italië bij te wonen. Bij het uitbreken van de Zevenjarige Oorlog probeerde Cornwallis zich bij zijn regiment in Duitsland te voegen, maar slaagde er niet in om zich bij Lord Granby’s staf te voegen als aide-de-camp. Cornwallis was aanwezig bij de slag bij Minden toen Lord George Germain, later staatssecretaris voor Amerika in het kabinet van Lord North, in ongenade werd gevallen en vervangen werd door Granby. In 1761 werd Cornwallis regimentscommandant en diende hij met onderscheiding in Duitsland bij de slag. van Vellinghausen; het jaar daarop zag hij actie bij Wilhelmsthal en Lutterberg. Cornwallis, een ervaren veteraan van de Europese oorlogsvoering voor zijn aankomst in Amerika, bleek een waardige vijand voor het Continentale leger. Het verzet van Cornwallis tegen het Britse beleid dat Amerikaanse onrust veroorzaakte, zoals de De Stamp Act, waar hij tegen stemde, weerhield hem er niet van om in 1775 vrijwilligerswerk te doen in Amerika. Voor zijn vertrek naar Amerika op 10 februari 1776, werd Cornwallis gepromoveerd tot de rang van generaal-majoor. Als kolonel van het 33e regiment zeilde hij met zijn mannen vanuit Cork, Ierland in februari 1776 om de zuidelijke expeditie van generaal Henry Clinton te versterken.
Southern Expedition & New York Campaign
Tijdens de zuidelijke expeditie observeerde Cornwallis de ruzies tussen Clinton en Commodore Sir Peter Parker, de marine-commandant. Helaas liet Cornwallis geen vastgelegde gedachten achter voor het nageslacht over de verkeerd beheerde campagne. Na de aanval op Charleston South Carolina werd verlaten, na de Britse nederlaag in de Slag om Sullivans Island, Cornwallis en Clinton vertrokken om zich bij Sir William Howe te voegen bij de verovering van New York. De Britse verovering van New York bleek hun grootste overwinning van de oorlog te zijn, waarbij de meeste soldaten en matrozen betrokken waren. Na aankomst op Staten Island in augustus 1776, nam Cornwallis deel aan de opmars van het Britse leger terwijl ze het leger van Washington achtereenvolgens uit Long Island, Manhattan en uiteindelijk New Jersey verdreven. Cornwallis voerde het bevel over de reservevleugel toen Howe Washington versloeg in de slag om Long Island. In de laatste fase van de strijd leidde Cornwallis de voorhoede van Clintons succesvolle flankerende manoeuvre door de Jamaica Pass, waarbij hij een tegenoffensief van de patriotten versloeg.
Cornwallis stelde zichzelf bloot aan levensgevaar en leidde zijn mannen zichtbaar op de slagvelden. Cornwallis speelde een rol in de Britse landing en nederlaag van patriotverdedigers in Kip’s Bay toen de Britten op 15 september landden op Manhattan. In de vroege ochtend van 20 november voerde hij het bevel over het Britse detachement dat de Hudson was overgestoken om Fort Lee op de Jersey Heights te veroveren . Omdat het leger van Washington het fort had verlaten, kon Cornwallis het fort en vele voorraden niet winnen.
Eind november en december 1776 achtervolgde Cornwallis het leger van Washington door heel New Jersey. Op 1 december faalde hij in zijn opschepperij over “de vos in zakken doen”, Washington, toen hij stopte aan de oevers van de rivier de Raritan in gehoorzaamheid aan Howe’s orders om positie te behouden.Achteraf gezien kan deze beslissing worden gezien als een van de grootste fouten van de oorlog, aangezien het leger van Washington op zijn zwakste punt was en er nog steeds in slaagde om aan de grotere strijdmacht van Cornwallis te ontsnappen. De Britten, die geloofden dat het campagneseizoen voorbij was, vestigden hun winterverblijf in New York en New Jersey terwijl Cornwallis zich voorbereidde om naar Londen te vertrekken. Toen Cornwallis hoorde van de verrassingsaanval van Washington op het Hessische garnizoen in Trenton, trok Cornwallis opnieuw het veld op en reed vijftig mijl om een Britse reactie te organiseren. Met het bevel over achtduizend man namen de mannen van Cornwallis op 2 januari 1777 het leger van Washington in dienst. de Slag bij Second Trenton, of de Slag bij Assunpink Creek. Aan het einde van de dagverloving verwachtte Cornwallis het leger van Washington de volgende ochtend te verslaan, ervan overtuigd dat ze met hun rug naar de Delaware-rivier stonden en dat ze de nederlaag niet konden ontwijken. Washington en zijn leger ontsnapten echter onder dekking van de duisternis en versloegen een Britse achterhoede bij Princeton.
Britse verovering Philadelphia
Na de nederlaag bij Princeton bracht Cornwallis de wintermaanden door in Londen voordat hij terugkeerde naar Amerika voor de voorjaarscampagne. Hij speelde een belangrijke rol bij de Britse overwinning bij Brandywine (11 september 1777) en de verovering van Philadelphia twee weken later. Bij de Slag om Brandywine voerde Cornwallis de verloving uit beslissende manoeuvre toen hij achtduizend troepen leidde in een flankerende aanval die de linie van het Continentale leger splitste en de troepen van patriot generaal-majoor John Sullivan trof. Een paar weken later profiteerde Cornwallis van Howe’s schijnbeweging richting Reading, die door het leger van Washington werd aangepakt, en marcheerde de stad Philadelphia binnen zonder een schot te lossen. Deze overwinningen werden echter ontsierd door de verpletterende nederlaag en overgave van het leger van generaal John Burgoyne in Saratoga, New York op 17 oktober 1777. Toen het campagneseizoen eindigde, vertrok Cornwallis opnieuw vanuit Amerika naar Engeland. Cornwallis bleef Howe altijd trouw en trad op als ondersteunende getuige voor hem tijdens een parlementair onderzoek naar Saratoga.
Southern Campaign
Kort na zijn terugkeer naar Amerika reisde Cornwallis in het voorjaar van 1780 naar South Carolina. Tegen die tijd hadden de Britten hun militaire inspanningen naar het zuiden verlegd. Gepromoveerd tot luitenant-generaal en benoemd tot onderbevelhebber van Sir Henry Clinton in Amerika, voegde hij zich bij Clinton toen de Britten Charleston belegerden en, ondanks hun eerste minnelijke ontmoeting, ontwikkelden de twee al snel een slechte relatie die toekomstige communicatie beïnvloedde. Op 12 mei 1780 vierden de twee generaals de overgave van het Continentale leger en de stad Charleston, wat de grootste Britse overwinning van de oorlog bleek te zijn. Na deze overwinning keerde Clinton terug naar New York en verliet Cornwallis met ongeveer achtduizend troepen en de taak om South Carolina veilig te stellen voor de Britten. De zuidelijke campagne van Cornwallis begon met de spectaculaire overwinning op generaal Horatio Gates in de Slag bij Camden op 16 augustus. De Britten overtroffen het leger onder Gates, dat voor een groot deel uit milities bestond, die braken en renden. Deze overwinning elimineerde het georganiseerde verzet van het Continentale leger in het zuidelijke theater voor een aantal maanden, aangezien het enige tijd duurde voordat Gates ‘vervanger, generaal Nathanael Greene, de situatie verbeterde. Na de overwinning in Camden ging Cornwallis op pad om het platteland tot bedaren te brengen, een taak die moeilijk bleek te zijn gezien het hardnekkige verzet van de patriottenmilitie, woedend door de proclamatie van Clinton waarin hij trouw eiste aan de Britse kroon.
De Britten baseerden hun zuidelijke campagne op de idee dat er meer loyalisten waren dan patriotten in het zuiden en massaal naar de koninklijke standaard zouden trekken. Hoewel loyalisten de Britse operaties in het zuiden steunden, was hun aantal nooit zo hoog als de Britse regering had gehoopt en had laten geloven. De verwachte steun van de geallieerde Cherokee en Creek-indianen bleken ook teleurstellend en vervreemdden de zuidelijke grensbewoners alleen maar verder van de Britten. Hij scheidde zijn troepen af om zich te richten op zakken van patriotten verzet en meer controle te krijgen over het zuidelijke binnenland en het achterland. Na zijn ondergeschikte commandanten, majoor Patrick Ferguson en Lt. Kolonel Banastre Tarleton, werden beiden verslagen in de veldslagen van respectievelijk Kings Mountain en Cowpens, Cornwallis had de optie om zich terug te trekken om een defensieve oorlog in South Carolina te voeren of de schade van Kings Mountain ongedaan te maken door zijn offensief in North Carolina te hervatten.
Terwijl de situatie nijpend werd, probeerde Cornwallis nog een laatste slag toe te brengen om het groeiende leger van Greene te vernietigen. Hij liet zijn leger hun bagage vernietigen en begon een wilde jacht op hun vijand naar de rivier de Dan. Cornwallis ving Greene uiteindelijk op, en de twee legers vochten op 15 maart 1781 in de Slag om Guilford Courthouse. De Britten wonnen de slag, maar tegen zeer hoge kosten en de Continentals onder Greene slaagden erin om ordelijk te ontsnappen.
Campagne in Virginia & Belegering van Yorktown
Ondanks de verliezen die zijn leger leed, besloot Cornwallis Wilmington, North Carolina te verlaten en trok door naar de slecht verdedigde en dichtbevolkte kolonie Virginia. Ondertussen bleef het Continentale Leger van Greene in de Carolinas en duwde de Britten geleidelijk terug naar de kustenclaves bij Charleston en Wilmington. Cornwallis bracht Virginia in chaos toen hij Richmond en Charlottesville veroverde. Zijn gevreesde commandant van het Britse legioen, luitenant-kolonel Banastre Tarleton, leidde een aanval op Monticello, het persoonlijke bezit van gouverneur Thomas Jefferson, in een poging de auteur van de Onafhankelijkheidsverklaring te vangen. Het Britse leger bevond zich na deze successen nog steeds in een kwetsbare situatie en Clinton beval Cornwallis om een marinepost op de Chesapeake te vestigen. Clinton was zenuwachtig geworden door de expedities van Cornwallis en beval zijn troepen terug te keren naar New York.
De markies de Lafayette en generaal Anthony Wayne, commandant van de continenten in Virginia, overschaduwden en lastiggevallen Cornwallis ‘mars naar Yorktown terwijl een grote Franse vloot onder admiraal de Grasse naderde de kust. De gecombineerde strijdkrachten van het Continentale Leger en het Franse leger onder Washington en Rochambeau zagen een kans en bewogen om het Britse leger in Yorktown in de val te lokken. Cornwallis verwachtte steun van Clinton maar was zich niet bewust van de aanwezigheid van de superieure Franse vloot, die de Slag om de Chesapeake op 5 september 1781 won en de controle over de zee verwierf. Zich niet bewust van de omstandigheden, versterkte Cornwallis langzaam Yorktown in augustus voordat het op 8 september ontdekte dat Washington en de Fransen naar het zuiden marcheerden.
De geallieerde troepen begonnen op 28 september 1781 de Britten in Yorktown te bisoveren. Cornwallis trok zijn buitenverdediging dichter bij de stad Yorktow terug. n toen hij tegenover een superieure vijand stond. De Fransen en Amerikanen begonnen met een gestaag bombardement van artillerievuur en groeven langzaam hun belegeringslinies dichterbij, waarbij ze uiteindelijk twee Britse schansen veroverden die cruciaal waren voor de Britse buitenverdediging. Cornwallis, die geen andere keus had dan zich over te geven, stuurde op 17 oktober een vlag van wapenstilstand om te onderhandelen over de overgave van zijn leger. Cornwallis probeerde zich over te geven met de traditionele eer van de oorlog, maar Washington eiste harde voorwaarden omdat ze de Amerikanen die onderscheidingen bij de overgave van Charleston in mei 1780. De Artikelen van Overgave werden ondertekend op 19 oktober 1781. Cornwallis, die de schaamte niet kon verdragen, woonde de ceremonie van overgave niet bij, onder vermelding van ziekte. Brig. Gen. Charles O “Hara leidde het Britse leger naar het veld van overgave en probeerde zijn zwaard aan de Franse generaal Rochambeau te overhandigen, die weigerde. Vervolgens bood hij het aan aan Washington, die weigerde en wees naar generaal Benjamin Lincoln. Het verlies van Cornwallis bij Yorktown leidde tot de beëindiging van de grote vijandelijkheden. Vredesonderhandelingen tussen de Britten en de Amerikanen resulteerden in het Verdrag van Parijs van 1783, dat de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten erkende.
Naoorlogse carrière
Cornwallis genoten de meest succesvolle naoorlogse carrière van alle Britse generaals van de Amerikaanse Revolutie. Van New York zeilde Cornwallis naar Portsmouth, Engeland, vergezeld door Benedict Arnold. Ondanks zijn overgave in Yorktown, begroette het publiek hem als een held bij zijn terugkeer naar Engeland In 1786 benoemde koning George III Cornwallis tot Ridder van de Kousenband. Cornwallis negeerde grotendeels de kritiek van Clinton in Clintons pamflet, waarin hij Cornwallis aan de kaak stelde voor de Britse nederlaag bij Yorktown. Tarletons kritiek op Cornwallis in zijn memoires van 1787 deed de voormalige commandant echter pijn.
In 1786 werd Cornwallis benoemd tot gouverneur-generaal van Bengalen en opperbevelhebber van de Britse strijdkrachten in India. twintigduizend man, groter dan zijn zuidelijke leger tijdens de revolutie, versloeg hij veertigduizend troepen van Tipu Sultan tijdens de derde Mysore-oorlog (1790 – 92). Deze campagne maakte de weg vrij voor Britse controle over Zuid-India. Cornwallis voerde rassenscheiding door van kantoren, met blanke keizerlijke functionarissen die geleidelijk exclusieve functies verwierven in hoge benoemingen. Hij werkte ook om een efficiënte keizerlijke bureaucratie te creëren. Na zijn succes in India werd Cornwallis in 1798 benoemd tot luitenant en opperbevelhebber van Ierland.
Cornwallis leidde als luitenant-generaal zijn troepen in de strijd in Ierland en versloeg een Franse invasiemacht van elfhonderd man onder bevel van generaal Joseph Humbert. in 1799 was hij het slachtoffer van een moordaanslag toen een verkapte schildwacht op hem schoot en vluchtte. Cornwallis keerde in 1805 terug naar India en stierf kort na zijn aankomst. Het Lagerhuis stemde een gedenkteken en een standbeeld ter nagedachtenis aan zijn nagedachtenis in St. Paul’s Cathedral. De Britse inwoners van Calcutta hebben een openbaar abonnement opgehaald om te betalen voor een mausoleum op een klif over de rivier de Ganges voor de overblijfselen van Cornwallis.De inscriptie luidt: “Dit monument, opgericht door de Britse inwoners van Calcutta, getuigt van hun gevoel voor die deugden die zullen leven in de herinnering aan dankbare miljoenen, lang nadat het in het stof zal zijn vergroeid.”
