Samenvatting

Context: Onlangs enkele studies Het aantonen van het vermogen van α-cellen om te differentiëren tot insulineproducerende β-cellen na langdurige diabetes en reconstructie van nieuwe insulineproducerende cellen in afwezigheid van auto-immuniteit bij muizen met volledig geablateerde β-cellen werden gerapporteerd. Hier presenteren we een patiënt met diabetes type 1 en 10 jaar na de diagnose verhoogde C-peptideniveaus gestimuleerd door vasten en gemengde maaltijden.

Casusbeschrijving: Een vrouwelijke patiënt met diabetes type 1 gedurende 10 jaar werd verwezen naar onze endocrinologische kliniek voor hypoglykemie-aanvallen. Haar nuchtere glucose, HbA1C, nuchtere en door gemengde maaltijden gestimuleerde C-peptideniveaus werden drie jaar geleden en recent gemeten. Nuchtere en door gemengde maaltijden gestimuleerde C-peptideniveaus bleken verhoogd te zijn in vergelijking met de niveaus van drie jaar geleden (< 0,01 ng / ml vs. 0,06 ng / ml en < 0,01 ng / ml versus 0,28 ng / ml respectievelijk).

Conclusie: het is mogelijk dat de β-celfunctie kan toenemen bij type 1 diabetes, tien jaar na de diagnose zoals waargenomen bij onze patiënt.

Sleutelwoorden

Type 1 diabetes, c-peptide, mortaliteit

Inleiding

Type 1 diabetes ( T1D) is een ziekte met een absoluut insulinedeficiëntie en heeft hoge complicaties op korte en lange termijn en een hoog sterftecijfer. De afname van de β-celfunctie bij type 1 diabetespatiënten varieert van patiënt tot patiënt. Verhoogde endogene insulineproductie bij patiënten met diabetes type 1 kan de glykemische controle verbeteren en de complicaties en sterftecijfers verlagen.

Hoewel wordt aangenomen dat vernietiging van bètacellen permanent is, werden in recente onderzoeken bètacellen, waaronder insuline, waargenomen in autopsiemonsters van de pancreas verkregen van patiënten met T1D en verhoogde C-peptide-secretie na een maaltijdprikkel werden gerapporteerd. Hierin presenteren we een casus met verhoogde C-peptideniveaus gestimuleerd door vasten en gemengde maaltijden, 10 jaar na de diagnose van T1D.

Casusrapport

Een 20-jarige vrouw werd opgenomen op onze polikliniek endocrinologie met klachten van duizeligheid en zweten. Ze verklaarde dat ze onlangs een hypoglykemie-aanval had gehad en dat haar glucosespiegel thuis 50 mg / dL met een glucometer was toen haar klachten begonnen. Ze verlaagde de totale dosis dagelijkse insuline die ze alleen gebruikte vanwege de hypoglykemische aanvallen. Ze had geen gewichtstoename of verlies. Ze is geen roker en drinkt geen alcohol. Bij haar werd 10 jaar geleden de diagnose T1D gesteld. Er was geen familiegeschiedenis van diabetes. Haar lichamelijk onderzoek was normaal. Haar anti-glutaminezuur decarboxylase (GAD) -antilichaam was positief op het moment van diagnose en is dat nog steeds. Haar metabole parameters uit 2012 zijn weergegeven in tabel 1. Haar nuchtere glucosespiegel werd gemeten met de hexokinasemethode en haar HbA1c-spiegel was 10,5% (91 mmol / mol) gemeten via hoogwaardige vloeistofchromatografie (Tosoh G7 en 2.2, Tokyo , Japan) (tabel 1). Het C-peptide-niveau werd gemeten via directe elektrochemiluminescentie-immunoassay met behulp van monoklonaal anti-C-peptide-antilichaam van de muis (Immulite 2000, Siemens, Duitsland). We voerden een tolerantietest voor gemengde maaltijden (MMTT) uit bij de patiënt na een nacht van 12 uur vasten zonder haar gebruikelijke insulinebehandeling in de ochtend toe te dienen. Na vasten werden bloedglucose-, C-peptide- en HbA1c-spiegels gemeten, een gemengde maaltijd met 33 g koolhydraten, 15 g eiwit en 6 g vet (240 kcal totaal) werd gegeten in minder dan 10 minuten, en C- het peptidegehalte werd 90 minuten na de gemengde maaltijd gemeten. Parameters werden bevestigd met herhaalde metingen.

De totale dagelijkse insulinedosis, nuchtere glucose en HbA1c-spiegel van de patiënt waren verlaagd en haar vasten en door gemengde maaltijden gestimuleerde C-peptideniveaus waren verhoogd in vergelijking met haar niveaus van drie jaar geleden . Haar huidige laboratoriumparameters en die van 2012 worden weergegeven in Tabel 1.

Tabel 1. Verschillen in laboratoriumparameters van de patiënt.

Discussie

Er wordt aangenomen dat T1D is een ziekte met een absoluut insulinedeficiëntie. Recente studies hebben echter aangetoond dat endogene insulinesecretie nog steeds aanwezig is bij sommige patiënten met T1D, zelfs bij patiënten met een lange ziekteduur. In deze onderzoeken was het niet duidelijk of de β-celfunctie aan de gang was sinds het begin van de ziekte, of dat deze was toegenomen of afgenomen. Voor zover wij weten, is dit geval mogelijk het eerste geval in de literatuur waarin de niveaus van C-peptide gestimuleerd door vasten en gemengde maaltijden zijn gestegen in vergelijking met de niveaus van drie jaar geleden.

Gebaseerd op een muizenmodel Thorel et al. toonde aan dat in β-cel-verarmde muizen, α-cellen konden differentiëren tot β-cellen na langdurige diabetes. Evenzo Chera et al. merkte op dat de pancreas nieuwe insulineproducerende cellen reconstitueerde in afwezigheid van auto-immuniteit bij muizen met volledig geablateerde β-cellen.Ze rapporteerden ook dat glucagon-producerende α-cellen insuline konden gaan produceren via een proces van herprogrammering (transdifferentiatie) zonder proliferatie en stelden dat deze verschijnselen mogelijk vertaalbaar zijn naar mensen, omdat efficiënte β-celregeneratie was vastgesteld bij kinderen met type 1 diabetes of na pancreatectomie. Ook werden glucagon / insuline bihormonale menselijke cellen waargenomen na epigenetische manipulatie ex vivo en bij diabetespatiënten. Bovendien rapporteerden Zhou et al dat aciner-cellen in staat waren om in β-cellen in vivo te worden omgezet wanneer ze een adenoviruscocktail van enkele transcriptiefactoren kregen toegediend.

Insuline producerende β-cellen bij patiënten met een langdurige diabetes type 1 hebben dit gerapporteerd in histologische studies sinds 1965. Deze bevindingen kunnen de toename van de β-celfunctie in ons geval 10 jaar na de diagnose verklaren.

De bron van de toenemende β-celfunctie die in ons geval werd waargenomen, is niet duidelijk, maar er kunnen meerdere redenen. β-celproliferatie en herdifferentiatie en / of dedifferentiatie van α-cellen, δ-cellen en aciner-cellen tot β-cellen hebben mogelijk geleid tot een toename van de β-celfunctie.

Concluderend, de fysiologie achter dit fenomeen zoals in ons geval en hoe de functie van β-cellen bij patiënten met diabetes type 1 kan worden verbeterd, blijft een vraag, maar de ontdekking van de mechanismen hierachter kan de overleving op lange termijn verhogen en kan de incidentie van macrovasculaire en microvasculaire complicaties bij het type diabetes verminderen. 1 diabetes.

Toestemming van de patiënt

Er is geïnformeerde toestemming verkregen van de patiënt (of de voogd van de patiënt) voor publicatie van het casusrapport en bijbehorende afbeeldingen.

1. Rydén A, Ludvigsson J, Fredrikson M, Faresjö M (2014) Algemene immuundemping wordt geassocieerd met een verstoord metabolisme bij de diagnose van type 1 diabetes. Pediatr Res 75: 45-50.
2. Keenan HA, Sun JK, Levine J, Doria A, Aiello LP, Eisenbarth G, et al. (2010) Rest-insulineproductie en pancreas-ß-celomzet na 50 jaar diabetes: Joslin Medalist Study. Diabetes 59: 2846-2853.
3. McGee P, Steffes M, Nowicki M, Bayless M, Gubitosi-Klug R, et al. (2014) DCCT / EDIC-onderzoeksgroep. Insulinesecretie gemeten door gestimuleerd c-peptide bij reeds lang bestaande diabetes type 1 in de Diabetes control and Complications Trial (DCCT / Epidemiology of Diabetes interventions and Complications (EDIC) -cohort: een pilotstudie. Diabet Med 31: 1264-1268.
4. Oram RA, Jones AG, Besser RE, Knight BA, Shields BM, et al. (2014) De meerderheid van de patiënten met langdurige diabetes type 1 zijn insuline microsecretors en hebben functionerende bètacellen. Diabetologia 57: 187 -191.
5. Thorel F, Népote V, Avril I, Kohno K, Desgraz R, et al. (2010) Conversie van volwassen alvleesklier-alfacellen naar bètacellen na extreem bètacelverlies. 464: 1149-1154.
6. Chera S, Baronnier D, Ghila L, Cigliola V, Jensen JN, et al. (2014) Herstel van diabetes door leeftijdsafhankelijke omzetting van pancreas-D-cellen in insulineproducenten. 20.
7. Bramswig NC, Everett LJ, Schug J, Dorrell C, Liu C, et al. (2013) Epigenomische plasticiteit maakt herprogrammering van menselijke pancreas α tot β-cellen mogelijk.J Clin In vest 123: 1275-1284.
8. Butler AE, Campbell-Thompson M, Gurlo T, Dawson DW, Atkinson M, et al. (2013) Duidelijke uitbreiding van exocriene en endocriene pancreas met incretine-therapie bij mensen met verhoogde exocriene pancreas-verplaatsing en potentieel voor glucagon-producerende neuro-endocriene tumoren. Diabetes 62: 2595-2604.
9. Zhou Q, Brown J, Kanarek A, Rajagopal J, Melton DA (2008) In vivo herprogrammering van exocriene cellen van volwassen pancreas naar bètacellen. Nature 455: 627-632.
10. Foulis AK, Liddle CN, Farquharson MA, Ricmond JA, Weir RS (1986) De histopathologie van de alvleesklier bij type 1 (insuline-afhankelijke) diabetes mellitus: een 25-jaaroverzicht van sterfgevallen bij patiënten jonger dan 20 jaar jaar in het Verenigd Koninkrijk. Diabetologia 29: 267-274.