Tegen het einde van de jaren tachtig geloofden veel waarnemers in de lucht- en ruimtevaartindustrie dat de VS de technologische capaciteit hadden om een Mach 5 (hypersonische snelheid) vervanger te bouwen voor de verouderende Lockheed SR-71 Blackbird. Gedetailleerde onderzoeken van de Amerikaanse defensiebegroting beweerden dat er geld ontbrak of naar zwarte projecten werd gekanaliseerd. Halverwege de jaren negentig kwamen er rapporten naar boven van waarnemingen van niet-geïdentificeerde vliegtuigen die boven Californië en het Verenigd Koninkrijk vlogen met vreemd gevormde contrails, geluidsgolven en aanverwante verschijnselen die suggereerden dat de VS zo’n vliegtuig hadden ontwikkeld. Niets koppelde ooit een van deze waarnemingen aan een programma of vliegtuigtype, maar de naam Aurora werd er vaak op getagd als een manier om de waarnemingen uit te leggen.
Britse waarnemingsclaims Bewerken
In de late namiddag In augustus 1989 zagen Chris Gibson en een andere getuige, terwijl ze als ingenieur op het hefschip GSF Galveston Key in de Noordzee werkten, een onbekend gelijkbenig driehoekig deltavliegtuig, blijkbaar bij het tanken van een Boeing KC-135 Stratotanker en vergezeld van een paar F-111 jachtbommenwerpers. Gibson en zijn vriendin keken een paar minuten naar het vliegtuig, totdat ze uit het zicht verdwenen. Vervolgens tekende hij een schets van de formatie.
Toen de waarneming in 1992 openbaar werd gemaakt, kreeg de Britse minister van Defensie Tom King te horen: “Er is bij Defensie geen kennis van een” zwart “programma hiervan. natuur, hoewel het de relevante baliemedewerkers van de luchtmacht en de inlichtingendienst van de defensie niet zou verbazen als het zou bestaan. “
Een crash bij RAF Boscombe Down in Wiltshire op 26 september 1994 leek nauw verband te houden met” zwarte “missies, volgens een rapport in AirForces Monthly. Nader onderzoek werd belemmerd doordat USAF-vliegtuigen de basis binnenstroomden. Special Air Service-personeel arriveerde in burgerkleding en een Agusta 109. De crashlocatie werd aan het zicht beschermd door brandweerauto’s en dekzeilen en de basis werd kort daarna gesloten voor alle vluchten.
Een niet-onderbouwde claim op het dorp Horsted Keynes De website beweert foto’s te tonen van het pad dat is achtergelaten nadat een ongebruikelijke geluidssignaal boven het dorp in juli 2002 werd gehoord. In 2005 werd de informatie gebruikt in een BBC-rapport over het Aurora-project.
Amerikaanse waarnemingen / h3>
Een reeks ongebruikelijke geluidssignalen werd gedetecteerd in Zuid-Californië vanaf midden tot eind 1991 en geregistreerd door sensoren van de United States Geological Survey in Zuid-Californië die werden gebruikt om epicentra van aardbevingen te lokaliseren. De sonische gieken waren kenmerkend voor een kleiner voertuig, in plaats van voor de 37 meter lange Space Shuttle-orbiter. Bovendien was noch de shuttle, noch de enkele SR-71B van NASA actief op de dagen dat de gieken waren geregistreerd. In het artikel “In Plane Sight?” Dat op 3 juli 1992 in de Washington City Paper verscheen (pp. 12– 13), merkte een van de seismologen, Jim Mori, op: “We kunnen niets zeggen over het voertuig. Ze lijken sterker dan andere geluidssignalen die we af en toe opnemen. Ze komen allemaal op donderdagochtend ongeveer hetzelfde. tijd, tussen 4 en 7. “Voormalig NASA-expert op het gebied van sonic-boom Dom Maglieri bestudeerde de 15 jaar oude sonic-boom-gegevens van het California Institute of Technology en was van mening dat de gegevens” iets op 90.000 ft (ca. 27 km), Mach 4 tot Mach 5,2 “. Hij zei ook dat de gieken niet leken op die van vliegtuigen die vele kilometers ver weg waren gereisd op Los Angeles International Airport, maar dat het leek op gieken van een vliegtuig op grote hoogte direct boven de grond beweegt met hoge snelheden De giekhandtekeningen van de twee verschillende vliegtuigpatronen sterns zijn enorm verschillend. Er was niets bijzonders om deze gebeurtenissen aan een vliegtuig te koppelen, maar ze dienden om het aantal verhalen over de Aurora te vergroten.
Op 23 maart 1992 fotografeerde Steven Douglass, nabij Amarillo, Texas, de ‘donuts op een touw ‘contrail en koppelde deze waarneming aan onderscheidende geluiden. Hij omschreef het motorgeluid als: “vreemd, luid pulserend gebrul … uniek … een diep pulserend gerommel dat het huis deed trillen en de ramen deed trillen … vergelijkbaar met het geluid van een raketmotor, maar dieper, met gelijkmatig getimede pulsen. ” Naast het verstrekken van de eerste foto’s van de kenmerkende contrail die eerder door velen werden gerapporteerd, werd de betekenis van deze waarneming versterkt door Douglass ‘rapporten van onderscheppingen van radio-uitzendingen:’ Lucht-luchtcommunicatie … was tussen een AWACS-vliegtuig met de roepnaam “Dragnet 51” van Tinker AFB, Oklahoma, en twee onbekende vliegtuigen die de roepnamen “Darkstar November” en “Darkstar Mike” gebruiken. Berichten bestonden uit fonetisch verzonden alfanumerieke tekens. Het is niet bekend of dit radioverkeer enig verband had met de “pulser” die net over Amarillo was gevlogen.”(” Darkstar “is ook een roepnaam van AWACS-vliegtuigen van een ander squadron op Tinker AFB) Een maand later hoorden radioliefhebbers in Californië die Edwards AFB Radar (roepnaam” Joshua Control “) in de gaten hielden radio-uitzendingen in de vroege ochtend tussen Joshua en een vliegende vliegtuigen met de roepnaam “Gaspipe”. “Je bent op 67.000 voet, 81 mijl uit” werd gehoord, gevolgd door “70 mijl nu, 36.000 voet, boven glijbaan.” Net als in het verleden koppelde niets deze waarnemingen aan een bepaald vliegtuig of programma, maar de toeschrijving aan de Aurora hielp de legende uit te breiden.
In februari 1994 werd een voormalige inwoner van Rachel, Nevada en Area 51 enthousiast , Chuck Clark, beweerde de Aurora te hebben gefilmd die opstijgt vanaf de faciliteit van Groom Lake. In het David Darlington-boek Area 51: The Dreamland Chronicles zei hij:
Ik zag zelfs de Aurora op een nacht opstijgen – of een vliegtuig dat overeenkwam met de Aurora ’s befaamde configuratie, een scherpe delta met twee staarten van ongeveer dertig meter lang. Hij taxeerde om half twee’ s ochtends uit een verlichte hangar en gebruikte veel landingsbanen om op te stijgen. Er zat één rood licht bovenop, maar op het moment dat de wielen de landingsbaan verlieten, ging het licht uit en dat was het laatste dat ik ervan zag. Ik hoorde het niet omdat de wind van achter me naar de basis waaide. ‘Ik vroeg wanneer dit had plaatsgevonden. “Februari 1994. Blijkbaar dachten ze niet dat er iemand was. Het was dertig onder nul – waarschijnlijk negentig onder nul door de gevoelstemperatuur. Ik was White Sides binnengelopen vanaf een andere, moeilijkere manier dan normaal, en bleef daar twee of drie dagen tussen de rotsen, onder een camouflagedoek met zes lagen kleding aan. Ik had een geïsoleerd gezichtsmasker en twee slaapzakken, dus ik deed het niet heeft een hittesignatuur. Ik heb het vliegtuig gefilmd door een telescoop met een vijfhonderd millimeter f4-lens die via een C-ring is gekoppeld aan een high-eight digitale videocamera met een resolutie van vijfhonderdtwintig scanlijnen, wat beter is dan tv. ” vroeg: “Waar is de band?” ‘Opgesloten. Dat is een legitieme spionage; mijn doel is niet om legitieme nationale verdediging weg te geven. Wanneer ze zich klaarmaken om het te onthullen, “zal ik waarschijnlijk de tape vrijgeven”.
Aanvullende claims Bewerken
In 1996 werden rapporten geassocieerd waarbij de naam Aurora in frequentie afnam, wat voor mensen die dachten dat het vliegtuig bestond, suggereerde dat het alleen maar een prototype was geweest of dat het een korte levensduur had gehad.
In 2000 publiceerde Aberdeen Press and Journal schrijver Nic Outterside schreef een stuk over Amerikaanse stealth-technologie in Schotland. Onder verwijzing naar vertrouwelijke “bronnen”, beweerde hij dat RAF / USAF Machrihanish in Kintyre, Argyll, een basis was voor Aurora-vliegtuigen. De bijna 2 mijl lange (3,2 km) lange landingsbaan van Machrihanish maakt het geschikt voor grote hoogte en experimentele vliegtuigen met de omheinde kustaanpak, waardoor het ideaal is voor starts en landingen ver weg van ogen of camera’s van de pers en publiek. “Oceanic Air Traffic Control in Prestwick,” zegt Outterside, “volgde ook snel bewegende radarblips. Het personeel beweerde dat een “hypersonische jet de enige rationele conclusie was” voor de metingen. “
In 2006 stelde luchtvaartschrijver Bill Sweetman 20 jaar onderzoek naar budgetgaten, onverklaarbare sonische dreunen, samen. evenals de Gibson-waarneming en concludeerde:
Dit bewijs helpt bij het vaststellen van het oorspronkelijke bestaan van het programma. Mijn onderzoeken blijven bewijzen opleveren die wijzen op huidige activiteit. Na jarenlang militaire budgetten te hebben doorzocht en onvindbare dollars en codenamen te hebben gevolgd, leerde ik hoe ik moest uitzoeken waar het geld naartoe ging. Toen ik dit jaar in detail naar het operationele budget van de luchtmacht keek, vond ik een zwart gat van $ 9 miljard dat perfect past bij een project als Aurora.
In juni 2017 meldde Aviation Week dat Rob Weiss, de General Manager van de Skunk Works, enige bevestiging gaf van een onderzoeksproject en verklaarde dat hypersonische vluchttechnologie nu volwassen was en dat er inspanningen werden geleverd om er een vliegtuig mee te besturen.
