Vroeger was er een tijd dat een held van een RPG niets was meer dan een kleine set pixels die over een 2D-vlak bewegen. Alles wat lang en scherp was, was een zwaard en een zwart vierkant vertegenwoordigde vaak de ingang van een grot. Maar hoe zit het met hellebaarden of speren, met gravures langs de rand van het lemmet? Of omgevingen met een ingewikkeld ontwerp die ze van elkaar onderscheiden?

Denk aan oudere titels uit de Final Fantasy-, Phantasy Star- of Ys-serie. Hoewel ze voor die tijd ongetwijfeld fascinerend waren, misten ze qua reikwijdte; onze verbeelding stelde zich altijd iets meer voor. Gelukkig worstelen we tegenwoordig zelden met technologische beperkingen, en de meeste titels van vandaag overtreffen de games van weleer, althans in de hoeveelheid detail die erbij komt kijken. Als je vandaag de dag een afbrokkelende toren in de verte opmerkt, kun je daar waarschijnlijk in realtime naartoe reizen en de uren van de dag recht voor je ogen zien vorderen. En als je je een bepaald apparaat kunt voorstellen met een specifieke set parameters, dan kun je het hoogstwaarschijnlijk bij de plaatselijke smid vervaardigen.

De laatste tijd zijn we getrakteerd op een aantal spectaculaire JRPG-heruitgaven : Final Fantasy VII, Final Fantasy IX, Final Fantasy X, Tales of Vesperia; om er een paar te noemen. Om dit spervuur van RPG’s te vieren, hebben we een lijst samengesteld met 6 van de beste RPG’s die je nu op je Xbox One kunt spelen, in alfabetische volgorde. Dames en heren, daar gaan we …

Darkest Dungeon

Als een 2D dungeon-crawler lijkt Darkest Dungeon misschien te ontbreken in vergelijking met de RPG’s op de hoofdlijst. Maar laat u niet misleiden door zijn bedrieglijke eenvoud. Met 15 unieke klassen om uit te kiezen (exclusief DLC), laat Darkest Dungeon je geleidelijk een sterke selectie van personages opbouwen en veroveren … de donkerste kerker.

Van daaruit moet je een groep van vier personages beheren en leid ze door steeds moeilijker wordende kerkers, versla vaak misvormde wangedrochten en verzamel glanzende buit. In de loop van elke reis bezwijken personages door honger, stress en zelfs de duisternis zelf. Overbelast hun mentale vermogen, en ze zullen gek worden; verkeerd omgaan met de schaarse hoeveelheid voedsel die u tot uw beschikking heeft, en ze zullen verhongeren; neem niet genoeg fakkels mee om de donkere gangen te verlichten en vijanden kunnen je kwartet helden in een hinderlaag lokken. En om het nog erger te maken, als een personage eenmaal sterft, blijven ze dood, dus raak niet te gehecht.

Darkest Dungeon heeft een steile leercurve en straffende verliezen, het wordt vaak woedend, maar zet vol en je komt om een enorm lonende RPG-ervaring te ontdekken. Een ervaring waarbij elk stat-punt, elke schijnbaar kleine upgrade, elke uitgeruste snuisterij en elke afzonderlijke beslissing ertoe doen. En met een veelvoud aan extra content – inclusief nieuwe personages en levels – biedt het genoeg om zelfs de meest tactische geesten uit te dagen. Dankzij zijn lonende progressie en unieke donkere presentatie verdient Darkest Dungeon de aandacht van elke RPG-liefhebber die er is.

Dark Souls: Remastered

Toen FromSoftware in 2009 Demon’s Souls exclusief voor de PlayStation 3 uitbracht, veranderde het voor altijd landschap van moderne RPG’s. Ondanks het feit dat het een mainstream aantrekkingskracht heeft gekregen, is Demon’s Souls nooit geport naar andere platforms. In 2011 kregen Xbox-spelers echter op dezelfde manier een voorproefje van zelfbestraffing met de release van hun spirituele opvolger: Dark Souls.

In die tijd waren de meeste grote titels te veel gericht op het vasthouden van de hand van een speler en het slepen ervan. door lange reeksen van onnodige tutorials. Maar niet Dark Souls; hoewel het bepaalde basishints gaf over hoe de wereld werkte, was het meeste aan de speler om te ontdekken. Het perfectioneerde alles opgesteld door Demon’s Souls en werd een van de meest uitdagende RPG-ervaringen van zijn tijd.

Met zijn dynamische klassensysteem en epische eindbaasgevechten legde Dark Souls constant de lat hoger door de speler een gelijkmatige grotere tegenstander. Niets kon de extatische sensatie overtreffen van het neerhalen van een imposante baas na talloze opwindende pogingen; de snelle hartslag, de zweterige handpalmen: het maakte allemaal deel uit van een onmetelijk plezierig proces. En je ging er doorheen om 30 minuten later verrast te worden door de volgende schijnbaar onoverkomelijke uitdaging.

Deze titel is misschien alleen verantwoordelijk voor talloze kapotte controllers, maar ook waarom veel game-recensies tegenwoordig beginnen met ‘Dark Souls -achtig ”of“ geïnspireerd door Dark Souls ”. Als je deze mijlpaal in de geschiedenis van RPG’s nog moet bezoeken, bekijk dan onze recensie van Dark Souls Remastered. Het zit vol met alle downloadbare inhoud, evenals bijgewerkte beelden, en is verreweg de beste manier om deze titel te ervaren.

Final Fantasy XII: The Zodiac Age

Hoe graag ik ook mijn persoonlijke favoriet zou willen opnemen, Final Fantasy X, die een veel emotioneler boeiend verhaal vertelt, Final Fantasy XII overtreft het in termen van gevechtscomplexiteit en het enorme aantal optionele activiteiten. Hoewel het verhaal er vaak als te serieus en politiek georiënteerd uitzag, hielp een grote cast van personages de intriges te behouden. Wat nog belangrijker is, Final Fantasy XII schitterde als het ging om gevechten en karakterontwikkeling.

Met het nieuwe Gambit-systeem konden spelers de acties van elk lid van de ploeg verfijnen. Spelers kunnen beslissen wanneer personages specifieke acties moeten uitvoeren, zoals het uitbrengen van buffs of het gebruik van genezende drankjes. En met voldoende aanpassingen handelde de partij op zichzelf, waardoor er bijna geen extra input van de speler nodig was.

Evenzo stond het licentiebord de verwerving en toepassing van nieuwe gevechtsvaardigheden toe, waardoor het gevechtsspectrum van elk karakter. En met bijna 50 jachtpartijen op krachtige monsters, waarvan er vele veel sterker waren dan welke baas dan ook tijdens de verhaallijn, bood Final Fantasy XII genoeg mogelijkheden om je gevechtskwaliteiten en tactische vaardigheden te testen.

Met de recente release van Final Fantasy XII: The Zodiac Age op Xbox One, er is geen beter moment om je te verdiepen in de wereld van Ivalice en een luchtpiraat te worden. Na ruim een decennium op de markt lijkt Final Fantasy XII misschien gedateerd, zelfs in zijn geremasterde staat. Maar geef zijn uitstekende vechtsysteem een kans en het zal je niet teleurstellen.

Nier: Automata – Become as Gods Edition

Games zoals Nier: Automata zien niet vaak het daglicht; sequels die weinig tot geen naamsbekendheid hebben om de verkoop te stimuleren en de productiekosten te rechtvaardigen. Wanneer de omslag van dat spel echter de naam van een geliefde ontwikkelaar – Platinum Games – bevat, trekt dat al de aandacht. Bekend om hun werk aan Bayonetta, bezat de in Osaka gevestigde ontwikkelaar de knowhow voor het creëren van een boeiend actie-universum en een uitzonderlijk karakterontwerp. Dus toen Nier: Automata in 2017 uitkwam, wekte het interesse bij bijna iedereen en werd het al snel een van de bepalende videogame-ervaringen van de huidige generatie.

Draait rond drie androïden – 2B, 9S en A2 – het vertelt een complex verhaal over de voortdurende strijd van de mensheid tegen een binnenvallend leger van machines. Het speelt zich af in een post-apocalyptische wereld en biedt een onvergetelijke omgeving om mechanische vijanden van vaak enorme proporties aan te nemen. En om een even geweldig thema te bieden voor elke ontmoeting en elk evenement, heeft Nier: Automata ook een van de beste soundtracks die je ooit zult horen, die op zichzelf al talloze prijzen heeft verdiend. Luister gewoon naar nummers als ‘Bipolar Nightmare’ of ‘Song of the Ancients’ en je zult snel begrijpen waarom.

Het duurde even voor een Xbox One-release, maar als extra bonus voor het wachten, Nier: Automata – Become as Gods Edition bevat alle eerder uitgebrachte aanvullende content. Onze eigen Richard Dobson deed er een recensie over en legt uit wat hij wel en niet leuk vond. Oh, en de sappige zes van 2B lieten zo’n blijvende indruk achter dat we Nier: Automata zelfs op onze lijst met beste Xbox One-games van 2018 plaatsten.

The Elder Scrolls V: Skyrim

We zijn waarschijnlijk allemaal ziek van het horen over dit spel; inmiddels hebben we het op elk platform onder de zon gespeeld (tenminste onder deze zon). Maar Skyrim verwierf zijn bekendheid om een zeer goede reden, en het valt ook samen met hoeveel van ons dachten dat ze opgroeien op avontuur. Spelen als een buff krijger met een zwaard en schild in de hand, of een tovenaar die krachtige spreuken hanteert, of een dief die zich in plaats daarvan concentreerde op stealth en vijanden van achteren verraste.

Skyrim gaf ons de kans om te worden de held waarvan onze jongere zelf droomde, en daar bleef het niet bij. Een uitgestrekte fantasiewereld die rijp is om ontdekt te worden? Controleren. Draken van gigantische proporties om aan te nemen? Controleren. Een epische orkestpartituur om elk avontuur aan te vullen? Controleren. Een bijna onberispelijke gameplay-ervaring met nauwelijks onregelmatigheden? Che … nou, niets is perfect. Maar ondanks al zijn kleine tekortkomingen bood Skyrim iets unieks voor elke RPG-fan.

Een assortiment aan lessen, uitrusting en vaardigheden om uit te kiezen; een schijnbaar eindeloze hoeveelheid side-quests en extra activiteiten om je in te verdiepen. Om nog maar te zwijgen van de hoofdverhaallijn met draken en de ontwikkeling van vrij krachtige vaardigheden. Sommigen zullen misschien beweren dat Oblivion, en zelfs Morrowind, veel van die dingen jaren eerder hebben bereikt.Maar Skyrim vulde de lege plekken in in een onvoltooid recept en is misschien de reden waarom we het spelen en erover praten bijna 10 jaar na de release.

Onze recensie van The Elder Scrolls V: Skyrim Special Edition zal het je vertellen waarom precies waarom je het zou moeten spelen.

The Witcher 3: Wild Hunt

Weet je nog dat ik zei dat niets perfect is? Kras dat maar. Geen enkele lijst met RPG’s van het hoogste niveau zou compleet zijn zonder The Witcher 3: Wild Hunt. Hoewel CD Projekt Red daarvoor relatief goed bekend was, bracht de derde inzending in Geralt’s saga de Poolse ontwikkelaar naar het toppunt van AAA-studio’s.

Met honderden onderscheidingen en eindeloze lof van zowel critici als spelers, The Witcher 3 concentreerde zich op de strijd van Geralt tegen zijn voormalige bende – Wild Hunt – die achter zijn leerling, Ciri, aan zat. Geralt’s zoektocht bracht hem door het hele land van het zogenaamde continent: weelderige bossen, lang vergeten ondergrondse grotten, bergen bedekt met een dikke laag sneeuw.

Deze schilderachtige wereld had het allemaal en dynamische weersomstandigheden maakte het nog spannender. Maar je zou niet lang reizen zonder een interessant punt tegen te komen en sommige side-quests waren zo boeiend dat ze je constant dwongen af te wijken van het hoofdverhaal. Een van die optionele activiteiten, een kaartgebaseerd minigame Gwent, werd zo populair onder spelers dat ontwikkelaars er een paar jaar later een op zichzelf staande gratis game van maakten. Hoe vaak gebeurt zoiets?

Met een van de meest emotionele verhalen ooit en honderden gameplay-uren, zou The Witcher 3 bovenaan de to-play-lijst van elke RPG-fan moeten staan. En als dat niet voldoende is, zijn er twee pakketten – Hearts of Stone, evenals Blood and Wine – uitgebracht om nog meer uren aan kwaliteitsinhoud toe te voegen. Lees voor meer inzicht onze recensie van The Witcher 3: Wild Hunt en kom er alles over te weten.