Kansas ‘Carry On Wayward Son-single hielp de lat voor de jaren 70 te leggen – een glorieperiode voor zowel AOR als progressieve muziek.

De band Kansas, uit de stad Topeka in de staat waarnaar ze vernoemd waren, was enigszins uniek omdat hun muziek een heerlijke maar toch hummige distillatie van de twee stijlen. In 1976, met drie goed ontvangen albums op hun naam, was de groep van zes man binnen handbereik van groot succes. En toch voelde het op de een of andere manier ook alsof de muren dichterbij kwamen. / p>

“Het was een frustrerende tijd”, vertelde gitarist en chief songwriter Kerry Livgren in 2004 aan Classic Rock. “Nadat we voor zowat elke groep waren geopend die je maar kunt noemen, waren we zo populair geworden dat niemand dat zou doen. speel niet meer met ons Mick Fleetwood vertelde me later bijvoorbeeld dat Fleetwood Mac elke keer dat we verder gingen een dood stierf. We waren moeilijk te volgen. ”

Destijds nog steeds bekend als een‘ albumsband ’, ontbrak het Kansas aan een single die op de radio zou worden uitgezonden. Toen het vierde album van de band, Leftoverture, klaar was, kwam er bericht van Don Kirshner (de entertainmentimpressario die had gegokt door Kansas te contracteren terwijl niemand anders dat zou doen) dat dit, ondanks hun groeiende reputatie, een laatste worp zou zijn voor de band. .

“Destijds schreef ik misschien zeventig procent van elk album, waarbij Steve Walsh de rest verzorgde. En op de allereerste dag van de repetities kwam Steve naar me toe en zei dat hij niets had – geen enkel nummer, “herinnert Livgren zich met ongeloof en grinnikend.” Ik hou niet van dat soort druk, maar achteraf gezien bracht het echt het beste in mij naar boven. “

Elke avond zou Livgren een nummer schrijven en de volgende ochtend repeteren in de leegstaande winkel in een stripwinkelcentrum in Topeka dat werd gebruikt door de band en hun producer Jeff Glixman. Zeven nummers, waaronder het toepasselijk getitelde epos Magnum Opus met zes suites, waarmee de plaat uiteindelijk tot een einde kwam, werden uitgewerkt voordat de groep naar het midden van een afgelegen moeras in Louisiana verhuisde om ze op te nemen. En toen gebeurde er iets opmerkelijks.

“Ik bracht een nummer binnen dat ik op het laatste moment had geschreven en zei: ‘Jongens, misschien moeten jullie hiernaar luisteren’ ‘, zegt Livgren.

“We waren onze spullen aan het inpakken toen Kerry binnenkwam met zijn last-minute toevoeging”, herinnert drummer Phil Ehart zich. “Voor zo’n heel, heel bijzonder nummer haalde het amper de plaat.”

“Toen ze het hoorden, trok iedereen de wenkbrauwen op”, voegt Livgren toe, klaarblijkelijk trots. “En natuurlijk veranderde het alles voor Kansas.”

Beginnend met een onweerstaanbaar a capella refrein en gebouwd op een opzwepend gitaarmotief, met Robby Steinhardt’s Dansende viool of voor een keer een rol op de achterbank, Livgren’s last-minute nummer, Carry On Wayward Son, was een huwelijk van complexiteit en melodie die de groep het antwoord op hun gebeden gaf, op meer dan één manier. Het werd de hit ze hunkeren zo erg. “Vanaf die dag, waar we ook waren, we zetten de radio aan en hoorden onszelf”, lacht Livgren.

In overeenstemming met de sterke religieuze overtuigingen van de groep, vermoedt de gitarist nog steeds dat een hulp hand van bovenaf heeft misschien een rol gespeeld.

“Het is een autobiografisch nummer”, legt hij uit. “Parallel aan mijn muzikale carrière ben ik altijd op een spiritueel verblijf geweest, op zoek naar waarheid en betekenis. Het was een lied om zichzelf aan te moedigen. Ik zei tegen mezelf dat ik moest blijven zoeken en zou vinden wat ik zocht. ”

In overeenstemming met het vroege enthousiasme van de band voor het nummer, piekte Carry On Wayward Son op nummer 11 in de VS, stuur het moederalbum Leftoverture naar nummer 5 in de Billboard Hot 100. Zoals echter vrij algemeen is, had het schijnbare geluk van een hit uiteindelijk een negatief effect op de band. Steve Walsh, zijn writer’s block nu gedeblokkeerd, heeft enorm bijgedragen aan hun volgende album, Point Of Know Return, dat eigenlijk een plaats hoger bereikte dan zijn voorganger, hoewel het Livgren was die de track schreef op het album dat de band een hitsingle opleverde, Dust In The Wind.

Achter de schermen groeide de jaloezie tussen sommige bandleden. “Als de schrijvers ineens zeer grote cheques krijgen, wekt dat enige vijandigheid”, gaf gitarist Rich Williams later toe. “Sommigen van ons vonden die situatie moeilijk. Sommige mensen begonnen ook te zeggen: ‘Ik wil niet zo hard werken of reizen.’ Ik zou zeggen: ‘Dat komt omdat jij de jouwe hebt. Laat mij de mijne pakken. ‘Geld verandert alles. ”

Livgren, die sinds de oprichting in en uit de groep zat, en met hen door goede en slechte tijden heen, verliet Kansas, schijnbaar voorgoed, na schrijven, produceren en verschijnen op hun album uit 2000 Somewhere To Elsewhere. In 2009 kreeg hij een beroerte, maar is sindsdien voldoende hersteld om aan verschillende projecten te kunnen werken.Hij kreeg een staande ovatie toen hij bijna anderhalf jaar later met Kansas op het podium kwam.

Vier decennia later is Carry On Wayward Son zelfs nog beroemder geworden dan de band die het opnam. Het was het op een na meest gespeelde nummer op de Amerikaanse klassieke rockradio in 1995, stond in 1997 bovenaan dezelfde hitlijst en was bij de laatste telling te zien in comedyshows en films op tv, waaronder South Park en Anchorman: The Legend Of Ron Burgundy, heeft tijdens het digitale tijdperk meer dan twee miljoen downloads geregistreerd. “Voor mij is de opname ervan niet in het minst vernederend – het is een soort eer,” biedt Ehart aan. “We kijken naar alles wanneer dat soort verzoeken binnenkomen. Hoewel we onze muziek serieus nemen, vinden we het niet erg een beetje plezier om in ons gepord te worden. We lachen graag om onszelf. ”

Zelfs na al die tijd geniet Kansas zonder Livgren er nog steeds van om hun visitekaartje live te spelen. “Als die a capella vocale intro begint, is er geen publiek in de wereld dat niet gek wordt”, zegt de drummer over Carry On Wayward Son. “Het is inspirerend voor de fans, en ook voor ons.”

Op momenten van zelftwijfel probeert Ehart zich niet af te vragen wat Kansas zou zijn overkomen als Livgren zijn meesterwerk niet had geschreven – en dat het bijna niet op het Leftoverture-album kwam.

“Zonder Carry On Wayward Son hadden we moeten wachten op Dust In The Wind – als we zover waren gekomen”, zegt hij. “Het is heel goed mogelijk dat Don Kirshner zich niet heeft aangemeld voor een vijfde album. Het had heel anders kunnen zijn. ”