Vroege politieke carrière

In 1960 keerde Robert Mugabe met verlof terug naar zijn geboorteplaats, met het plan om zijn verloofde aan zijn moeder voor te stellen. Onverwacht ontmoette Mugabe bij zijn aankomst een drastisch veranderd Zuid-Rhodesië. Tienduizenden zwarte families waren ontheemd door de nieuwe koloniale regering en de blanke bevolking was ontploft. De regering ontkende de regel van de zwarte meerderheid, wat resulteerde in gewelddadige protesten. Mugabe was ook verontwaardigd over deze weigering van de rechten van de zwarten. In juli 1960 stemde hij ermee in de menigte toe te spreken tijdens de protestmars van 7.000, die werd gehouden in het stadhuis van Salisbury in Harare. Het doel van de bijeenkomst was om leden van de oppositiebeweging te laten protesteren tegen de recente arrestatie van hun leiders. Mugabe zette zich schrap voor de dreigementen van de politie en vertelde de demonstranten hoe Ghana met succes onafhankelijk was geworden door het marxisme.

Slechts enkele weken later werd Mugabe verkozen tot openbaar secretaris van de Nationale Democratische Partij. In overeenstemming met Ghanese modellen verzamelde Mugabe snel een militante jeugdbond om het woord te verspreiden over het bereiken van zwarte onafhankelijkheid in Rhodesië. De regering verbood de partij eind 1961, maar de overgebleven aanhangers kwamen samen om een beweging te vormen die de eerste in zijn soort was in Rhodesië. De Zimbabwe African People’s Union (ZAPU) groeide al snel uit tot maar liefst 450.000 leden.

De vakbondsleider, Joshua Nkomo, werd uitgenodigd voor een ontmoeting met de Verenigde Naties, die eisten dat Groot-Brittannië hun grondwet opschort en herhaal het onderwerp meerderheidsregel. Maar naarmate de tijd verstreek en er niets was veranderd, waren Mugabe en anderen gefrustreerd dat Nkomo niet “aandrong op een definitieve datum voor wijzigingen in de grondwet. Zo groot was zijn frustratie, dat Mugabe in april 1961 publiekelijk sprak over het starten van een guerrillaoorlog. – zelfs zo ver gaan dat we uitdagend tegenover een politieagent verklaren: “We nemen dit land over en we zullen deze onzin niet verdragen.”

Vorming van ZANU

In 1963 richtten Mugabe en andere voormalige aanhangers van Nkomo hun eigen verzetsbeweging op, de Zimbabwe African National Union ( ZANU), in Tanzania. Later dat jaar, terug in Zuid-Rhodesië, arresteerde de politie Mugabe en stuurde hem naar de Hwahwa-gevangenis. Mugabe zou meer dan tien jaar in de gevangenis blijven, om de Hwahwa-gevangenis naar het detentiecentrum van Sikombela en later naar de gevangenis van Salisbury. In 1964, terwijl hij in de gevangenis zat, vertrouwde Mugabe op geheime communicatie om guerrillaoperaties te lanceren om Zuid-Rhodesië te bevrijden van de Britse overheersing.

In 1974 beweerde premier Ian Smith, die beweerde dat hij de ware meerderheidsregel zou bereiken, maar toch verklaarde zijn trouw aan de Britse koloniale regering stond Mugabe toe de gevangenis te verlaten en naar een conferentie in Lusaka, Zambia (voorheen Noord-Rhodesië) te gaan. Mugabe ontsnapte in plaats daarvan terug over de grens naar Zuid-Rhodesië en verzamelde onderweg een troep Rhodesische guerrillastagiaires. De gevechten woedden gedurende de jaren zeventig. Tegen het einde van dat decennium was de economie van Zimbabwe er slechter aan toe dan ooit. In 1979, nadat Smith tevergeefs had geprobeerd een akkoord met Mugabe te bereiken, stemden de Britten ermee in om toezicht te houden op de overgang naar de regel van de zwarte meerderheid en hief de VN de sancties op. .

In 1980 werd Zuid-Rhodesië bevrijd van de Britse overheersing en werd het de onafhankelijke Republiek Zimbabwe. Onder de vlag van de ZANU-partij werd Mugabe gekozen tot premier van de nieuwe republiek, nadat hij tegen Nkomo had gevochten. In 1981 , brak er een strijd uit tussen ZANU en ZAPU vanwege hun verschillende agenda’s. In 1985 werd Mugabe herkozen terwijl de gevechten voortduurden. In 1987, toen een groep zendelingen op tragische wijze werd vermoord door aanhangers van Mugabe, kwamen Mugabe en Nkomo eindelijk overeen om fuseren hun vakbonden in het ZANU-Patriottisch Front (ZANU-PF) en richten zich op het economisch herstel van het land.

Voorzitterschap

Binnen slechts een week na het eenheidsakkoord was Mugabe benoemd tot president van Zimbabwe. Hij koos Nkomo als een van zijn hoge ministers. Het eerste grote doel van Mugabe was het herstructureren en herstellen van de falende economie van het land. In 1989 begon hij een vijfjarenplan uit te voeren, dat de prijsbeperkingen voor boeren versoepelde, waardoor ze hun eigen prijzen konden bepalen. Tegen 1994, aan het einde van de periode van vijf jaar, had de economie enige groei gekend in de landbouw-, mijnbouw- en verwerkende industrie. Mugabe slaagde er bovendien in om klinieken en scholen voor de zwarte bevolking te bouwen. In de loop van die tijd stierf ook de vrouw van Mugabe, Sarah, waardoor hij kon trouwen met zijn minnares, Grace Marufu.

In 1996 begonnen de beslissingen van Mugabe onrust te zaaien onder de inwoners van Zimbabwe, die hem ooit hadden geprezen als een held omdat hij het land naar de onafhankelijkheid had geleid. Velen hadden een hekel aan zijn keuze om de inbeslagname van blanken te steunen. land van de mensen zonder compensatie voor de eigenaren, waarvan Mugabe volhield dat dit de enige manier was om het economische speelveld voor de rechteloze zwarte meerderheid gelijk te trekken. Burgers waren eveneens verontwaardigd over de weigering van Mugabe om de eenpartijengrondwet van Zimbabwe te wijzigen. Hoge inflatie was een ander pijnlijk onderwerp, wat resulteerde in een ambtenarenstaking voor loonsverhogingen. De zelf toegekende loonsverhogingen van overheidsfunctionarissen versterkten alleen maar de wrok van het publiek jegens de regering van Mugabe.

Bezwaren tegen Mugabe’s controversiële politieke strategieën bleven zijn succes belemmeren. In 1998, toen hij een beroep deed op de regering van Mugabe. andere landen om geld te doneren voor landverdeling, zeiden de landen dat ze niet zouden doneren tenzij hij eerst een programma bedacht om de verarmde plattelandseconomie van Zimbabwe te helpen. Mugabe weigerde en de landen weigerden te doneren.

In In 2000 nam Mugabe een grondwetswijziging aan die Groot-Brittannië dwong herstelbetalingen te betalen voor het land dat het van zwarte mensen in beslag had genomen. Mugabe beweerde dat hij Brits land zou in beslag nemen als restitutie als ze niet zouden betalen. Het amendement zette het buitenland van Zimbabwe nog meer onder druk. .

Toch won Mugabe, een bijzonder conservatieve dressoir die tijdens zijn campagne kleurrijke shirts met zijn eigen gezicht erop had gedragen, de presidentsverkiezingen van 2002. Speculatie dat hij de stembus had gevuld, bracht de Europese Unie ertoe een wapenembargo en andere economische sancties tegen Zimbabwe op te leggen. Op dat moment was de economie van Zimbabwe bijna in puin. Hongersnood, een aidsepidemie, buitenlandse schulden en wijdverbreide werkloosheid plaagden het land. Toch was Mugabe vastbesloten zijn ambt te behouden en deed hij dat op alle mogelijke manieren – inclusief vermeend geweld en corruptie – om de stemming bij de parlementsverkiezingen van 2005.

Weigering om macht af te staan

Op 29 maart 2008, toen hij de presidentsverkiezingen verloor van Morgan Tsvangirai, leider van de oppositiebeweging voor democratische verandering (MDC), Mugabe was niet bereid de teugels los te laten en eiste een hertelling. In juni zou er een tweede verkiezing plaatsvinden. In de tussentijd werden MDC-aanhangers gewelddadig aangevallen en vermoord door leden van de oppositie van Mugabe. Toen Mugabe publiekelijk verklaarde dat zolang hij leefde, hij Tsvangirai nooit zou laten regeren over Zimbabwe, concludeerde Tsvangirai dat het gebruik van geweld door Mugabe de stemming sowieso in het voordeel van Mugabe zou vertekenen, en trok zich terug.

De weigering van Mugabe om de presidentiële macht over te dragen, leidde tot een nieuwe gewelddadige uitbraak waarbij duizenden gewond raakten en de dood van 85 aanhangers van Tsvangirai tot gevolg had. In september kwamen Mugabe en Tsvangirai overeen om de macht te delen. Ooit vastbesloten om de touwtjes in handen te houden, slaagde Mugabe er nog steeds in om het grootste deel van de macht te behouden door de veiligheidstroepen te controleren en leiders te kiezen voor de meest vitale functies van het ministerie.

Eind 2010 ondernam Mugabe aanvullende maatregelen om het totaal van controle over Zimbabwe door voorlopige gouverneurs te selecteren zonder Tsvangirai te raadplegen. Een Amerikaanse diplomatieke kabel gaf aan dat Mugabe het volgende jaar mogelijk tegen prostaatkanker vecht. De aantijging deed de publieke bezorgdheid rijzen over een militaire coup in het geval van de dood van Mugabe tijdens zijn ambtsperiode. Anderen uitten hun bezorgdheid over de mogelijkheid van een gewelddadige interne oorlog binnen de ZANU-PF, als kandidaten zouden proberen te concurreren om de opvolger van Mugabe te worden. / p>

Verkiezingen 2013

Op 10 december 2011, tijdens de Nationale Volksconferentie in Bulawayo, kondigde Mugabe officieel zijn bod aan voor de presidentsverkiezingen in Zimbabwe van 2012. De verkiezing werd echter uitgesteld. aangezien beide partijen overeenkwamen om een nieuwe grondwet op te stellen, en opnieuw gepland voor 2013. De bevolking van Zimbabwe steunde het nieuwe document in maart 2013 en keurde het goed in een referendum over de grondwet, hoewel velen dachten dat de presidentsverkiezingen van 2013 zouden worden ontsierd door corruptie en geweld.

Volgens een rapport van Reuters klaagden vertegenwoordigers van bijna 60 maatschappelijke organisaties in het land over hardhandig optreden door Mugabe en zijn aanhangers. Kritisch op Mugabe, leden van deze groepen werden onderworpen aan inti midation, arrestatie en andere vormen van vervolging. Ook was er de vraag wie toezicht zou mogen houden op het stemproces. Mugabe zei dat hij westerlingen geen van de verkiezingen in het land zou laten volgen.

In maart reisde Mugabe naar Rome voor de inaugurele mis voor paus Franciscus, die onlangs in het pausdom was benoemd. Mugabe vertelde verslaggevers. dat de nieuwe paus Afrika zou bezoeken en verklaarde: “We hopen dat hij ons al zijn kinderen op dezelfde basis zal nemen, op basis van gelijkheid, op basis dat we allemaal in de ogen van God gelijk zijn”, aldus een rapport van The Associated Press .

Eind juli 2013, te midden van discussies over de huidige en langverwachte verkiezingen in Zimbabwe, haalde een 89-jarige Mugabe de krantenkoppen toen hem werd gevraagd of hij van plan was om opnieuw deel te nemen aan de verkiezingen van 2018 (hij zou 94 dan) door een verslaggever van The New York Times, waarop de president antwoordde: “Waarom wil je mijn geheimen weten?” Volgens The Washington Post beschuldigde de tegenstander van Mugabe, Tsvangirai, verkiezingsfunctionarissen van het weggooien van bijna 70.000 stembiljetten in zijn voordeel die vroeg waren ingediend.

Begin augustus verklaarde de verkiezingscommissie van Zimbabe dat Mugabe de winnaar was. in de presidentiële race. Volgens BBC News kreeg hij 61 procent van de stemmen, terwijl Tsvangirai slechts 34 procent kreeg. Tsvangirai zou naar verwachting een juridische uitdaging aangaan tegen de verkiezingsresultaten. Volgens de krant Guardian zei Tsvangirai dat de verkiezingen “niet de wil van het volk weerspiegelden. Ik denk niet dat zelfs degenen in Afrika die daden van stembiljetten hebben gepleegd, het op zo’n brutale manier hebben gedaan.”

Arrestatie van Amerikaanse burger

In november 2017 werd een Amerikaanse vrouw die in Zimbabwe woonde, beschuldigd van het ondermijnen van de regering en het ondermijnen van de autoriteit van – of het beledigen van – de president.

Volgens tegen aanklagers had de beklaagde, Martha O’Donovan, een projectcoördinator voor het activistische Magamba Network, ‘systematisch geprobeerd politieke onrust te zaaien door de uitbreiding, ontwikkeling en het gebruik van een geavanceerd netwerk van sociale mediaplatforms en het beheren van enkele Twitter-accounts . ” Ze kreeg tot 20 jaar gevangenisstraf voor de beschuldigingen.

De arrestatie deed de bezorgdheid rijzen dat de regering van Mugabe probeerde sociale media te controleren voorafgaand aan de nationale verkiezingen van 2018.

Militaire overname en ontslag

Ondertussen ontstond er in Zimbabwe een nog erger wordende situatie met het begin van wat leek op een militaire staatsgreep. Op 14 november, niet lang na het ontslag door Mugabe van vice-president Emmerson Mnangagwa, werden tanks gespot in de hoofdstad van het land, Harare. De volgende ochtend vroeg verscheen een woordvoerder van het leger op tv om aan te kondigen dat het leger criminelen aan het arresteren was die ‘sociaal en economisch leed veroorzaakten in het land om hen naar gerechtigheid. “

De woordvoerder benadrukte dat dit geen militaire overname van de regering was en zei:” We willen de natie verzekeren dat zijne excellentie de president … en zijn familie veilig zijn en dat hun veiligheid is gegarandeerd. “Op dat moment was Mugabe” s verblijfplaats onbekend, maar later werd bevestigd dat hij thuis was opgesloten.

De volgende dag publiceerde The Herald in Zimbabwe thuis foto’s van de bejaarde president, samen met andere regerings- en militaire functionarissen. De functionarissen bespraken naar verluidt de implementatie van een overgangsregering, hoewel er geen openbare verklaring over de kwestie was afgelegd.

Op 17 november dook Mugabe in het openbaar op tijdens een universitaire diploma-uitreiking, een optreden waarvan wordt aangenomen dat het de onrust achter de schermen. Na aanvankelijk te hebben geweigerd mee te werken aan de voorgestelde plannen om hem vreedzaam uit de macht te zetten, stemde de president er naar verluidt mee in om zijn pensionering aan te kondigen tijdens een toespraak op de televisie die gepland was voor 19 november.

Mugabe maakte echter geen melding van pensionering tijdens de toespraak. , in plaats daarvan erop aan te dringen dat hij een congres in december van de regeringspartij ZANU-PF zou voorzitten. Als gevolg hiervan werd aangekondigd dat de partij een afzettingsprocedure zou starten om hem uit de macht te stemmen.

Op 22 november, kort nadat een gezamenlijke zitting van het Zimbabwaanse parlement bijeenkwam voor de afzettingsstemming, las de spreker voor een brief van de omstreden president. “Ik heb ontslag genomen om een soepele machtsoverdracht mogelijk te maken”, schreef Mugabe. “Geef mijn beslissing alstublieft zo snel mogelijk openbaar.”

Het einde van Mugabe’s 37-jarige ambtstermijn werd ontvangen met applaus van parlementsleden, evenals met festiviteiten in de straten van Zimbabwe. Volgens een woordvoerder van de ZANU-PF zou voormalig vicepresident Mnangagwa het voorzitterschap overnemen en de rest van de ambtstermijn van Mugabe vervullen tot de verkiezingen van 2018.

Net voor de verkiezingen op 30 juli 2018, Mugabe zei dat hij zijn opvolger, Mnangagwa, niet kon steunen nadat hij door de “partij die ik had opgericht” was gedwongen, en suggereerde dat oppositieleider Nelson Chamisa van de MDC de enige levensvatbare presidentskandidaat was. Dat trok een sterke reactie van Mnangagwa, die zei: “Het is voor iedereen duidelijk dat Chamisa een deal heeft gesloten met Mugabe, we kunnen niet langer geloven dat het zijn bedoeling is om Zimbabwe te transformeren en onze natie opnieuw op te bouwen.”

De spanningen over de verkiezingen sloegen ook over in het publiek, met demonstraties die gewelddadig werden over wat werd aangekondigd als de parlementaire overwinning van de ZANU-PF en de triomf van Mnangagwa. MDC-voorzitter Morgan Komichi zei dat zijn partij de uitkomst voor de rechtbank zou aanvechten.

Dood

Mugabe stierf op 6 september 2019 in het Gleneagles-ziekenhuis in Singapore, waar hij enkele maanden onder observatie stond voor een niet bekendgemaakte ziekte.

“Het met het grootste verdriet kondig ik het overlijden aan van de grondlegger en voormalig president van Zimbabwe, Cde Robert Mugabe, ‘schreef de president van Zimbabwe Emmerson Mnangagwa op Twitter.’ Cde Mugabe was een icoon van de bevrijding, een pan-Afrikanist die zijn leven voor de emancipatie en empowerment van zijn volk. Zijn bijdrage aan de geschiedenis van ons land en continent zal nooit worden vergeten. Moge zijn ziel rusten in eeuwige vrede. “