Oliver Cromwell was een politiek en militair leider in het Engeland van de 17e eeuw die vijf jaar lang Lord Protector of staatshoofd was van het Gemenebest van Engeland, Schotland en Ierland -periode tot aan zijn dood in 1658. Cromwell stond bekend als meedogenloos in de strijd en hij leidde tweemaal succesvolle pogingen om de Britse monarch uit de macht te verwijderen. Door sommigen een dictator genoemd – waaronder de toekomstige Britse premier Winston Churchill – was Cromwell, een vrome puritein, bijzonder onverdraagzaam jegens katholieken en quakers, hoewel hij ook door anderen wordt gecrediteerd voor het helpen leiden van Groot-Brittannië naar een constitutionele regering.
Cromwells vroege leven
Cromwell werd geboren in 1599 in Huntingdon, nabij Cambridge, in Engeland. De Cromwells waren generaties lang een rijke familie geweest en maakten deel uit van de landadel in de regio. Hij stamde langs zijn vaders kant af van Thomas Cromwell, een predikant van koning Henry VIII.
Zoals de meeste kinderen die in die tijd in het land werden geboren, werd Cromwell gedoopt in de Church of England. Op 21-jarige leeftijd trouwde hij met Elizabeth Bourchier, dochter van een rijke koopmansfamilie. De familie van zijn nieuwe vrouw was actief in de Puriteinse kerk, en men denkt dat dit Cromwell ertoe kan hebben aangezet zich bij de sekte aan te sluiten in de jaren 1630.
De Cromwells hadden negen kinderen, hoewel drie jong stierven, wat niet ongebruikelijk op dat moment. Hun zoon Richard, die zijn vader opvolgde als Lord Protector, werd geboren in 1626.
Gezondheid en financiële problemen
Cromwell werd voor het eerst in het parlement gekozen als vertegenwoordiger van Huntingdon in 1628. Hoewel dit markeerde het begin van zijn politieke carrière, zijn succes in de machtshallen werd niet geëvenaard in andere aspecten van zijn leven.
In 1631 werd Cromwell bijvoorbeeld gedwongen om veel van zijn grondbezit in Huntingdon te verkopen na een geschil met lokale ambtenaren. Bovendien werd hij op dat moment naar verluidt behandeld voor melancholie of depressie.
Zijn ambtsperiode in het parlement was ook kort, als gevolg van koning Karel I en zijn beslissing om het wetgevende orgaan in 1629 te schorsen. Cromwell zou in 1640 terugkeren naar de regering, toen Charles I in wezen gedwongen werd het parlement opnieuw bijeen te roepen na een opstand tegen zijn heerschappij in Schotland.
Tegen die tijd was Cromwell een vrome puritein geworden en vertelde hij de familie dat hij een “zondaar” en werd pas herboren. Zoals de meeste puriteinen geloofde hij dat de katholieke invloed de Kerk van Engeland bezoedelde en dat deze verwijderd moest worden.
Militaire loopbaan
Charles I kan hebben bracht het parlement weer bijeen, maar zijn gemenebest bleef een kwetsbare staat. In 1642 begon een gewapend conflict tussen troepen die loyaal waren aan het Parlement – het New Model Army – tegen degenen die verbonden waren met de monarchie.
Dit stond bekend als de Engelse burgerlijke macht. Oorlog, en het was gedurende deze tijd dat Cromwells carrière als militair leider werd geboren goed en anderen die de zijde van het Parlement leidden, verschilden ook aanzienlijk van Charles I in hun religieuze opvattingen, die het conflict hielpen aanwakkeren.
Hoewel hij vóór het begin van de oorlog geen formele militaire opleiding had genoten, onderscheidde Cromwell zich al snel. op het slagveld, het rekruteren en leiden van troepen in belangrijke overwinningen in 1642 in de Slag om Edgehill en in East Anglia.
In 1644 was hij gestegen tot de rang van luitenant-generaal en in de slag om Naseby en de Slag om Langport in 1645, hielp hij de strijdkrachten die loyaal waren aan het Parlement naar overwinningen te leiden op die van Karel I. In oktober 1645 leidde Cromwell een aanval op het katholieke fort Basing House, en werd later beschuldigd van het doden van 100 van zijn mannen na zij hadden zich overgegeven.
Charles I gaf zich uiteindelijk over aan de Schotten in 1646, waarmee een einde kwam aan de Eerste Engelse Burgeroorlog. Er zou echter nog meer conflict komen.
Tweede Engelse burgeroorlog
Cromwell was een van de leidende onderhandelaars voor de parlementariërs terwijl ze probeerden een schikking te treffen met royalisten die loyaal waren aan de monarch .
Toen die besprekingen ineenstortten, werden de gevechten tussen de twee partijen in 1648 hervat en begon de Tweede Engelse Burgeroorlog. Cromwell reisde naar Schotland om troepen te leiden tegen troepen daar die loyaal waren aan de koning.
Op dat moment werden Cromwells toespraken voor het parlement en zijn correspondentie religieus van toon. Hij geloofde ook in het concept van zijn eigen goddelijke “voorzienigheid” – in wezen denkend dat zijn zaak door God werd gesteund en dat hij een van degenen was die “uitverkoren” waren om voor Gods wil te vechten.
Trots Zuivering
Tegen het einde van 1648 hadden de parlementariërs een beslissende overwinning behaald in de Tweede Engelse Burgeroorlog. Na Pride’s Purge, waarbij troepen onder bevel van kolonel Thomas Pride degenen arresteerden die nog steeds loyaal waren. voor de vorst, werd de kamer opnieuw bijeengeroepen met een lidmaatschap dat beslist anti-monarch was.
In de nasleep van de zuivering stemden de overgebleven parlementariërs om Karel I te arresteren en te executeren.Cromwell keerde terug uit het noorden van Engeland om het derde parlementslid te worden dat het resulterende document ondertekende waarin de arrestatie van de koning werd bevolen, en Charles I werd onthoofd in januari 1649.
De royalisten hergroepeerden zich echter en ondertekenden een verdrag met Katholieken in Ierland. Hun alliantie vormde de weg vrij voor Cromwells campagnes in Ierland.
Cromwell in Ierland
Cromwell leidde de invasie van Ierland en landde in Dublin op 15 augustus 1649, en zijn troepen namen al snel de havens van Drogheda en Wexford. In Drogheda doodden Cromwells mannen ongeveer 3.500 mensen, waaronder 2.700 royalistische soldaten en honderden burgers en katholieke priesters.
Zijn troepen doodden naar schatting 1.500 burgers in Wexford, die ze naar verluidt aanvielen terwijl hij probeerde onderhandelen over een wapenstilstand.
Tegen de tijd dat de Ieren zich overgaven in 1652, werd de praktijk van het katholicisme in Ierland verboden en werd al het land dat eigendom was van de katholieken geconfisqueerd en gegeven aan protestantse Schotse en Engelse kolonisten, waarmee een lange periode van lijden en armoede voor het Ierse volk.
Cromwell’s Rise to Power
Cromwell keerde in 1650 terug naar Engeland nadat de Schotten hadden uitgeroepen tot koning Charles II, zoon van Charles I. Cromwell zou een daaropvolgende militaire campagne tegen de Schotten, waaronder een beslissende overwinning in de Schotse stad Dundee.
Toen de Schotten verslagen waren, werd het parlement in 1651 opnieuw gevormd. Cromwell probeerde het wetgevende orgaan ertoe aan te zetten nieuwe verkiezingen en vestig een verenigde regering over Eng land, Schotland en Ierland.
Toen sommigen tegen waren, ontbond Cromwell het parlement met geweld. Enkele maanden later, na verschillende pogingen om een regering te vestigen, stelde John Lambert, zelf een belangrijke parlementaire generaal tijdens de Engelse burgeroorlogen, een nieuwe grondwet op, waardoor Cromwell in feite Lord Protector voor het leven werd.
Hoewel hij vaak benadrukte na de burgeroorlog “genezing” in zijn openbare toespraken, ontbond Cromwell het parlement opnieuw in 1655, toen het wetgevende orgaan begon te debatteren over constitutionele hervormingen.
Het zogenaamde Tweede Protectoraatsparlement, ingesteld in 1657, bood aan om Cromwell koning. Aangezien hij echter zo hard had gevochten om de monarchie af te schaffen, weigerde hij de post en werd hij plechtig voor de tweede keer benoemd tot Lord Protector.
Hoe stierf Oliver Cromwell?
Cromwell stierf aan een nierziekte of een urineweginfectie in 1658 op 59-jarige leeftijd terwijl hij nog steeds diende als Lord Protector. Zijn zoon Richard Cromwell nam de post op zich, maar werd gedwongen af te treden vanwege een gebrek aan steun binnen het parlement of het leger.
In th Door het leiderschapsvacuüm dat volgde, nam George Monck de controle over het nieuwe modelleger over en leidde de vorming van een nieuw parlement, dat vervolgens constitutionele hervormingen doorvoerde die de monarchie herstelden. In 1660 keerde Charles II, die in ballingschap had geleefd, terug naar Engeland om de troon op te nemen, waarmee hij de Engelse herstelling begon.
Bijna twee jaar na zijn dood, op 30 januari 1661 – de 12e verjaardag van de executie van Charles I – Cromwell’s lichaam werd opgegraven door aanhangers van de monarchie uit de rustplaats in Westminster Abbey en onthoofd. Zijn hoofd stond meer dan 20 jaar boven op een paal buiten Westminster Hall.
Bronnen
The Letters and Speeches of Oliver Cromwell, Volume 1.
Cromwell’s Legacy. Recensies in geschiedenis.
Mulraney, Frances. “De oorlogsmisdaden van Oliver Cromwell, het bloedbad van Drogheda in 1649.” Irish Central.
Oliver Cromwell, BBC.
Hoofdloos verhaal. The Economist.
Oliver Cromwell en Family. Westminster Abbey.
Kennedy, M. (2009). Het graf van Oliver Cromwell komt terug tot leven voor de zomer in Westminster Abbey. ” The Guardian.
Oliver Cromwell: de meest gehate man in de Ierse geschiedenis? History.co.uk.
