War Emergency DivisionEdit

Onmiddellijk nadat hij zijn LL.M. diploma, werd Hoover ingehuurd door het ministerie van Justitie om te werken in de War Emergency Division. Hij aanvaardde de stage op 27 juli 1917, toen hij nog maar 22 jaar oud was. De baan betaalde $ 990 per jaar ($ 19.800 in 2021) en was vrijgesteld van het ontwerp.

Hij werd al snel het hoofd van het Alien Enemy Bureau van de divisie, geautoriseerd door president Woodrow Wilson aan het begin van de wereldoorlog. Ik moet vermeend ontrouwe buitenlanders arresteren en gevangen zetten zonder proces. Hij kreeg aanvullende bevoegdheid van de spionagewet van 1917. Van een lijst van 1.400 verdachte Duitsers die in de VS wonen, arresteerde het Bureau 98 en wees 1172 aan als arresteerbaar.

Bureau of InvestigationEdit

Hoofd van de Radical DivisionEdit

In augustus 1919 werd de 24-jarige Hoover hoofd van de nieuwe General Intelligence Division van het Bureau of Investigation, ook bekend als als de Radicale Divisie omdat het doel was om het werk van binnenlandse radicalen te volgen en te verstoren. America’s First Red Scare begon, en een van Hoovers eerste opdrachten was het uitvoeren van de Palmer Raids.

Hoover en zijn gekozen assistenten, George Ruch, volgden een verscheidenheid aan Amerikaanse radicalen met de bedoeling om diegenen te straffen, arresteren of deporteren wier politiek volgens hen gevaarlijk was. Doelen tijdens deze periode waren onder meer Marcus Garvey; Rose Pastor Stokes en Cyril Briggs; Emma Goldman en Alexander Berkman; en toekomstige rechter Felix Frankfurter van het Hooggerechtshof, die, volgens Hoover, “de gevaarlijkste man in de Verenigde Staten” was.

Hoofd van het Bureau of InvestigationEdit

In 1921 stond Hoover op in het Bureau of Investigation tot plaatsvervangend hoofd en in 1924 benoemde de procureur-generaal hem tot waarnemend directeur. Op 10 mei 1924 benoemde president Calvin Coolidge Hoover als de vijfde directeur van het Bureau of Investigation, deels als reactie op beschuldigingen dat de vorige directeur, William J. Burns, betrokken was bij het Teapot Dome-schandaal. Toen Hoover het Bureau of Investigation overnam, had het ongeveer 650 werknemers, waaronder 441 Special Agents. Hoover ontsloeg alle vrouwelijke agenten en verbood de toekomstige aanwerving van hen.

Vroeg leiderschapEdit

Hoover was soms onvoorspelbaar in zijn leiderschap. Hij ontsloeg regelmatig agenten van het Bureau, waarbij hij diegene noemde waarvan hij dacht dat ze er ‘dom uitzagen als vrachtwagenchauffeurs’ of die hij beschouwde als ‘speldenknoppen’. Hij verplaatste ook agenten die hem mishaagden naar opdrachten en locaties die een einde aan hun carrière maakten. Melvin Purvis was een goed voorbeeld: Purvis was een van de meest effectieve agenten bij het vangen en opbreken van bendes uit de jaren dertig, en er wordt beweerd dat Hoover hem uit het Bureau had gemanoeuvreerd omdat hij jaloers was op de aanzienlijke publieke erkenning die Purvis ontving.

Hoover prees vaak lokale wetshandhavers in het hele land en bouwde daarbij een nationaal netwerk van supporters en bewonderaars op. Iemand die hij vaak prees vanwege zijn bijzondere doeltreffendheid was de conservatieve sheriff van Caddo Parish, Louisiana, J. Howell Flournoy.

Een zeldzame openhartige foto van J. Edgar Hoover werd ontdekt terwijl hij onderzoek deed naar de betrekkingen tussen de VS en Japan. Op 23 december 1929 hield Hoover toezicht op de bescherming van de Japanse marinedelegatie die Washington, DC bezocht, op weg om de onderhandelingen voor de Londense Zeeverdrag (officieel Verdrag voor de Beperking en Vermindering van Zeebewapening genoemd). De Japanse delegatie werd op het station van de Washington Union (treinstation) begroet door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Henry L. De foto uit 1929 wordt aan de rechterkant getoond. Het toont de leden van de Japanse delegatie, de Japanse ambassadeur en de staatssecretaris, met J. Edgar Hoover op de achtergrond naast een politieagent. De Japanse delegatie bezocht vervolgens het Witte Huis om ontmoet wi e President Herbert Hoover.

Gangsters uit het depressietijdperk Bewerken

Aan het begin van de jaren dertig voerden criminele bendes grote aantallen bankovervallen in het middenwesten. Ze gebruikten hun superieure vuurkracht en snelle vluchtauto’s om lokale wetshandhavingsinstanties te ontwijken en arrestatie te voorkomen. Veel van deze criminelen haalden regelmatig krantenkoppen in de Verenigde Staten, met name John Dillinger, die beroemd werd omdat hij over bankkooien sprong , en herhaaldelijk ontsnapten uit gevangenissen en politie-valstrikken. De gangsters genoten een niveau van sympathie in het middenwesten, aangezien banken en bankiers tijdens de Grote Depressie algemeen werden gezien als onderdrukkers van het gewone volk.

De overvallers opereerden in alle staten van de staat. regels, en Hoover drong erop aan om hun misdaden te laten erkennen als federale overtredingen, zodat hij en zijn mannen de autoriteit zouden hebben om hen te achtervolgen en de eer zouden krijgen voor het vastleggen van hen. Aanvankelijk leed het Bureau een aantal gênante fouten, in vooral met Dillinger en zijn samenzweerders. Bij een inval in een zomerverblijf in Manitowish Waters, Wisconsin, genaamd “Little Bohemia”, kwamen een agent van het Bureau en een burgerlijke omstander om het leven en raakten anderen gewond; alle gangsters zijn ontsnapt.

Hoover realiseerde zich dat zijn baan toen op het spel stond, en hij haalde alles uit de kast om de daders te vangen. Eind juli 1934 ontving Special Agent Melvin Purvis, de Director of Operations van het kantoor in Chicago, een tip over de verblijfplaats van Dillinger die vruchten afwerpt toen Dillinger werd gelokaliseerd, in een hinderlaag gelokt en vermoord door agenten van het Bureau buiten het Biograph Theatre.

Hoover werd gecrediteerd voor het toezicht op verschillende veelbesproken arrestaties of schietpartijen van bandieten en bankovervallers. Deze omvatten die van Machine Gun Kelly in 1933, van Dillinger in 1934 en van Alvin Karpis in 1936, die leidden tot het bureau bevoegdheden worden uitgebreid.

In 1935 werd het Bureau of Investigation omgedoopt tot het Federal Bureau of Investigation (FBI). In 1939 werd de FBI vooraanstaand op het gebied van binnenlandse inlichtingen, grotendeels dankzij veranderingen door Hoover, zoals het uitbreiden en combineren van vingerafdrukbestanden in de Identification Division, om de grootste verzameling vingerafdrukken tot nu toe samen te stellen, en Hoover helpt om de rekrutering van de FBI uit te breiden en het FBI Laboratory op te richten, een divisie die in 1932 werd opgericht om door de FBI gevonden bewijsmateriaal te onderzoeken en te analyseren.

American MafiaEdit

In de jaren dertig Hoover ontkende hardnekkig het bestaan van de georganiseerde misdaad, ondanks talloze schietpartijen op gangland toen maffiagroepen streden om controle over de lucratieve winsten die voortkwamen uit de verkoop van illegale alcohol tijdens het verbod, en later om de controle over prostitutie, illegale drugs en andere criminele ondernemingen. Veel schrijvers geloven dat Hoovers ‘ontkenning van het bestaan van de maffia’ en zijn falen om de volledige kracht van de FBI te gebruiken om het te onderzoeken, te wijten waren aan het feit dat maffiagangsters Meyer Lansky en Frank Costello in het bezit waren van gênante foto’s van Hoover in het gezelschap van zijn beschermeling, FBI-adjunct-directeur Clyde Tolson. Andere schrijvers geloven dat Costello Hoover heeft gecorrumpeerd door hem tips te geven voor het rennen van paarden, via een wederzijdse vriend, roddelcolumnist Walter Winchell. Hoover had de reputatie “een onverbeterlijke paardenspeler” te zijn en stond erom bekend speciale agenten te sturen om $ 100 voor hem in te zetten. Hoover zei ooit dat het Bureau ‘veel belangrijkere functies’ had dan het arresteren van bookmakers en gokkers.

Hoewel Hoover de reputatie opbouwde van de FBI die bankovervallers arresteerde in de jaren dertig, was zijn voornaamste interesse altijd de communistische ondermijning geweest, en tijdens de Koude Oorlog was hij in staat de aandacht van de FBI op deze onderzoeken te vestigen. Vanaf het midden van de jaren 40 tot het midden van de jaren 50 besteedde hij weinig aandacht aan criminele ondeugdrackets zoals illegale drugs, prostitutie en afpersing en ontkende hij botweg de bestaan van de maffia in de Verenigde Staten. In de jaren vijftig werd het bewijs van de onwil van de FBI om de maffia te onderzoeken een onderwerp van publieke kritiek.

Na de Apalachin-bijeenkomst van misdaadbazen in 1957 kon Hoover ontkennen niet langer het bestaan van een landelijk misdaadsyndicaat. In die tijd werd de controle van Cosa Nostra over de vele takken van het Syndicaat die criminele activiteiten in heel Noord-Amerika uitvoerden, zwaar gerapporteerd in populaire kranten en tijdschriften. Hoover creëerde het ‘Top Hoodlum-programma’ en ging achter de topbazen van het syndicaat in het hele land aan.

Onderzoek naar ondermijning en radicalen Bewerken

Hoover maakte zich zorgen over wat hij beweerde ondermijning te zijn, en onder zijn leiding onderzocht de FBI tienduizenden vermeende subversieven en radicalen.Volgens critici had Hoover de neiging om de gevaren van deze vermeende subversieven te overdrijven en overschreed hij vele malen zijn grenzen in zijn streven om die waargenomen dreiging te elimineren.

William G. Hundley, een officier van justitie, zei dat Hoover onbedoeld de bezorgdheid over communistische infiltratie in de regering, met de grap dat Hoover “s” informanten bijna de enige waren die de partijkosten betaalden. “

Florida en Long Island U-boot landingen Bewerken

De FBI onderzocht ringen van Duitse saboteurs en spionnen vanaf het einde van de jaren dertig, en had de primaire verantwoordelijkheid voor c tegen-spionage. De eerste arrestaties van Duitse agenten vonden plaats in 1938 en gingen door gedurende de Tweede Wereldoorlog. In de Quirin-affaire, tijdens de Tweede Wereldoorlog, zetten Duitse U-boten twee kleine groepen nazi-agenten aan land in Florida en Long Island om sabotagedaden in het land te veroorzaken. De twee teams werden gearresteerd nadat een van de agenten contact had opgenomen met de FBI en hen alles had verteld – hij werd ook aangeklaagd en veroordeeld.

Illegaal aftappen Bewerken

Gedurende deze periode president Franklin D. Roosevelt, uit bezorgdheid over nazi-agenten in de Verenigde Staten, gaf “gekwalificeerde toestemming” om personen af te luisteren “verdachte … subversieve activiteiten”. In 1941 voegde hij eraan toe dat de procureur-generaal van de Verenigde Staten in elk geval op de hoogte moest worden gebracht van het gebruik ervan.

De procureur-generaal Robert H. Jackson liet het aan Hoover over om te beslissen hoe en wanneer gebruik telefoontaps, omdat hij de ‘hele zaak’ onsmakelijk vond. Jacksons opvolger op de post van procureur-generaal, Francis Biddle, wees de verzoeken van Hoover af en toe af.

Verborgen spionagevondsten Bewerken

De FBI nam deel aan het Venona-project, een een gezamenlijk project van voor de Tweede Wereldoorlog met de Britten om Sovjet-spionnen in het VK en de Verenigde Staten af te luisteren. Ze realiseerden zich aanvankelijk niet dat er spionage werd gepleegd, maar het meervoudige gebruik van eenmalige padcijfers door de Sovjet (die bij eenmalig gebruik onbreekbaar zijn) zorgde voor overtolligheden waardoor sommige onderscheppingen konden worden gedecodeerd. Deze stelden vast dat er spionage werd uitgevoerd. .

Hoover bewaarde de onderscheppingen – Amerika’s grootste contraspionage-geheim – in een afgesloten kluis in zijn kantoor. Hij koos ervoor om president Truman, procureur-generaal J. Howard McGrath of staatssecretarissen Dean Acheson en generaal George Marshall tijdens hun ambtsperiode niet te informeren. Hij informeerde de Central Intelligence Agency (CIA) over het Venona-project in 1952.

Plannen voor het opschorten van habeas corpusEdit

In 1946 machtigde procureur-generaal Tom C. Clark Hoover om een lijst samen te stellen van mogelijk ontrouwe Amerikanen die mogelijk worden vastgehouden tijdens een nationale noodsituatie in oorlogstijd. In 1950, bij het uitbreken van de Koreaanse oorlog, diende Hoover een plan in bij president Truman om het bevel tot habeas corpus op te schorten en 12.000 Amerikanen vast te houden die verdacht werden van ontrouw. Truman handelde niet volgens het plan.

COINTELPRO en de 1950sEdit

In 1956 raakte Hoover steeds meer gefrustreerd door uitspraken van het Amerikaanse Hooggerechtshof die het vermogen van het ministerie van Justitie beperkten om vervolgen mensen voor hun politieke opvattingen, met name communisten. Sommige van zijn assistenten meldden dat hij opzettelijk de dreiging van het communisme overdreef om ‘financiële en publieke steun voor de FBI te verzekeren’. Op dat moment formaliseerde hij een geheim ‘vuile trucs’-programma onder de naam COINTELPRO. COINTELPRO werd voor het eerst gebruikt om de Communistische Partij USA te verstoren, waar Hoover opdracht gaf tot observatie en achtervolging van doelen die varieerden van verdachte burgerspionnen tot grotere beroemdheden, zoals Charlie Chaplin, die volgens hem propaganda van de Communistische Partij verspreidde.

COINTELPRO’s methoden omvatten infiltratie, inbraken, het opzetten van illegale telefoontaps, pl het vervalsen van vervalste documenten en het verspreiden van valse geruchten over belangrijke leden van doelorganisaties. Sommige auteurs hebben beschuldigd dat COINTELPRO-methoden ook het aanzetten tot geweld en het regelen van moorden omvatten.

Dit programma bleef van kracht totdat het in 1971 aan het publiek werd blootgesteld, na de inbraak door een groep van acht activisten van veel interne documenten vanuit een kantoor in Media, Pennsylvania, waarop COINTELPRO de oorzaak werd van enkele van de zwaarste kritiek op Hoover en de FBI.De activiteiten van COINTELPRO werden in 1975 onderzocht door de Senaatscommissie van de Verenigde Staten om overheidsoperaties te bestuderen met betrekking tot inlichtingenactiviteiten, de ‘Kerkcommissie’ genoemd naar haar voorzitter, senator Frank Church (D-Idaho); de commissie verklaarde COINTELPRO’s activiteiten waren illegaal en in strijd met de grondwet.

Hoover vergaarde aanzienlijke macht door bestanden te verzamelen met grote hoeveelheden compromitterende en mogelijk gênante informatie over veel machtige mensen, vooral politici. Volgens Laurence Silberman, begin 1974 benoemd tot plaatsvervangend procureur-generaal, dacht FBI-directeur Clarence M. Kelley dat dergelijke bestanden niet bestonden of vernietigd waren. Nadat The Washington Post in januari 1975 een verhaal had verteld, zocht Kelley naar hen en vond ze in zijn kantoor. De House Judiciary Committee eiste toen dat Silberman over hen zou getuigen.

Reactie op burgerrechtengroepen Bewerken

In 1956, enkele jaren voordat hij zich op King richtte, had Hoover een openbare confrontatie met TRM Howard, een burgerrechtenorganisatie leider uit Mound Bayou, Mississippi. Tijdens een nationale sprekende tournee had Howard kritiek geuit op het falen van de FBI om de racistisch gemotiveerde moorden op George W. Lee, Lamar Smith en Emmett Till grondig te onderzoeken. Hoover schreef een open brief aan de pers waarin hij deze verklaringen als ‘onverantwoordelijk’ bestempelde. “

In de jaren zestig controleerde Hoovers FBI John Lennon, Malcolm X en Muhammad Ali. De COINTELPRO-tactiek werd later uitgebreid naar organisaties zoals de Nation of Islam, Black Panther Party, Martin Luther King Jr.’s Southern Christian Leadership Conference en anderen. Hoover’s acties tegen mensen die contacten onderhielden met subversieve elementen, van wie sommigen waren leden van de burgerrechtenbeweging, leidden ook tot beschuldigingen van pogingen om hun reputatie te ondermijnen.

De behandeling van Martin Luther King Jr. en actrice Jean Seberg zijn twee voorbeelden: Jacqueline Kennedy herinnerde eraan dat Hoover tegen president John F. Kennedy dat King had geprobeerd een seksfeest te organiseren terwijl hij in de hoofdstad was voor de Mars in Washington en dat Hoover Robert F. Kennedy vertelde dat King denigrerende opmerkingen had gemaakt tijdens de begrafenis van de president. Onder leiding van Hoover stuurde de FBI een anonieme chantagebrief aan King in 1964, waarin hij hem aanspoorde zelfmoord te plegen.

King’s assistent Andrew Young beweerde later in een interview in 2013 met de Academy of Achievement, dat de belangrijkste bron van spanning tussen de SCLC en De FBI was het gebrek aan zwarte agenten van de overheidsinstantie, en dat beide partijen bereid waren met elkaar samen te werken tegen de tijd dat de marsen van Selma naar Montgomery hadden plaatsgevonden.

In een bijzonder controversieel incident uit 1965 werd de blanke burgerrechtenwerker Viola Liuzzo vermoord door Ku Klux Klansmen, die de achtervolging had ingezet en schoten in haar auto had afgevuurd nadat ze had opgemerkt dat haar passagier een jonge zwarte man was; een van de klanmen was Gary Thomas Rowe, een erkende FBI-informant. De FBI verspreidde geruchten dat Liuzzo lid was van de Communistische Partij en haar kinderen in de steek had gelaten om seksuele relaties te hebben met Afro-Amerikanen die betrokken waren bij de burgerrechtenbeweging. Uit gegevens van de FBI blijkt dat J. Edgar Hoover persoonlijk deze insinuaties aan president Johnson heeft meegedeeld.

Hoover kwam ook persoonlijk tussenbeide om federale vervolgingen te voorkomen tegen de Ku Klux Klan-leden die verantwoordelijk waren voor de terroristische bomaanslag op de 16th Street Baptist Church. In mei 1965 hadden lokale rechercheurs en de FBI de daders van de aanslag geïdentificeerd en deze informatie werd aan Hoover doorgegeven. Er volgden echter geen vervolgingen van de vier verdachten, ook al was het bewijs naar verluidt “zo sterk dat zelfs een blanke jury uit Alabama zou veroordelen”. Er was een geschiedenis van wantrouwen tussen lokale en federale onderzoekers. Later dat jaar blokkeerde J. Edgar Hoover formeel alle op handen zijnde federale vervolgingen tegen de verdachten en weigerde hij om het bewijsmateriaal dat zijn agenten hadden verkregen, te delen met openbare of openbare aanklagers. In 1968 sloot de FBI formeel hun onderzoek naar de bomaanslag af zonder aanklacht in te dienen tegen een van hun genoemde verdachten.De dossiers werden verzegeld in opdracht van Hoover.

Late carrière en dood Bewerken

Een van zijn biografen, Kenneth Ackerman, schreef dat de bewering dat de geheime dossiers van Hoover presidenten ervan weerhielden hem te ontslaan “is een mythe.” Echter, Richard Nixon werd in 1971 geregistreerd als een van de redenen waarom hij Hoover niet zou ontslaan, was dat hij bang was voor de represailles van Hoover tegen hem. Evenzo overwogen presidenten Harry Truman en John F. Kennedy om Hoover als directeur van de FBI te ontslaan, maar kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat de politieke kosten daarvoor te hoog zouden zijn.

In 1964 onderzocht Hoovers FBI Jack Valenti, een speciale assistent en vertrouweling van president Lyndon Johnson. Ondanks Valenti’s huwelijk van twee jaar met de persoonlijke secretaris van Johnson, concentreerde het onderzoek zich op geruchten dat hij een homo-relatie had met een vriend van een commerciële fotograaf.

Hoover leidde persoonlijk het FBI-onderzoek naar de moord op president John F. Kennedy. In 1964, slechts enkele dagen voordat Hoover getuigde in de vroegste stadia van de hoorzittingen van de Warren Commission, zag president Lyndon B. Johnson af van de toen verplichte pensioenleeftijd van de Amerikaanse overheid van 70, waardoor Hoover de FBI-directeur “voor onbepaalde tijd” kon blijven. De House Select Committee on Assassinations bracht in 1979 een rapport uit waarin kritiek werd geleverd op de prestaties van de FBI, de Warren Commission , en andere agentschappen. Het rapport bekritiseerde de onwil van de FBI (Hoover) om de mogelijkheid van een samenzwering om de president te vermoorden grondig te onderzoeken.

Toen Richard Nixon aantrad in januari 1969, was Hoover net 74 geworden. een groeiend gevoel in Washington, DC, dat de bejaarde FBI-chef moest vertrekken, maar Hoovers macht en vrienden in het Congres bleven te sterk om met pensioen te gaan.

Hoover bleef directeur van de FBI totdat hij stierf aan een hartaanval in zijn huis in Washington, op 2 mei 1972, waarna het Operationeel Commando van het Bureau werd overgedragen aan adjunct-directeur Clyde Tolson. Op 3 mei 1972 benoemde Nixon L. Patrick Gray – een ambtenaar van het ministerie van Justitie bij geen FBI-ervaring – als waarnemend directeur van de FBI, waarbij W. Mark Felt adjunct-directeur werd.

Hoovers lichaam lag opgebaard in de rotonde van het Capitool, waar opperrechter Warren Burger hem prees. Hoover is de enige ambtenaar die opgebaard heeft gelegen. President Nixon hield nog een lofrede op de begrafenisdienst in de National Presbyterian Church, en noemde Hoover “een van de Giants, een lang leven vol schitterende prestaties en toegewijde dienst aan dit land waar hij zo van hield”. Hoover werd begraven op de Congressional Cemetery in Washington, D.C., naast de graven van zijn ouders en een zus die op jonge leeftijd was overleden.