Rockville, Maryland 28 februari – Toen Quasimodo, bijgenaamd ‘Quasi de grote’, een Duitse herder, werd ontdekt als een zwerfhond in Kentucky, zou hij worden geëuthanaseerd omdat hij lijdt aan het syndroom van korte ruggengraat. Gelukkig besloot een familie hem een tweede te geven. hand naar huis. Hij wordt beschreven als een hond die normale hondendingen doet, maar die een bepaalde behoefte heeft aan accommodatie om hem te helpen bij zijn dagelijkse bezigheden. Quasimodo vertegenwoordigt een van de slechts 15 honden wereldwijd die met het kortsluitvlies syndroom leven. Hij werd al snel een internetsensatie van zijn handicap en kreeg meer dan 50.000 volgers op Facebook. Wie had gedacht dat een hond met een handicap zoveel positiviteit zou kunnen krijgen? Ik niet, want ik doe het nooit en hier is waarom.

een zonnige dag op 17 augustus 2015, en ik ga naar President’s Hall, de slaapzaal Ik koos voor mijn eerstejaars college aan de Universiteit van Toledo. Ik ben opgewonden omdat elke nieuwe eerstejaarsstudent op weg zou moeten zijn naar een hogere opleiding. De dag begon vroeg, om 8.00 uur, want ik wilde zo snel mogelijk intrekken. Ik stond te popelen om iedereen op de campus te ontmoeten. Destijds was ik extravert omdat mijn middelbare schooljaren geweldig waren. Ik heb een geweldige zomer gehad na het afstuderen van de middelbare school en ik wilde aan het begin van mijn studiecarrière een geweldige ervaring blijven hebben. Die droom werd afgebroken.

Terwijl ik verhuisde, met de hulp van mijn familie en de woonadviseurs voor mijn studentenhuis, hoor ik een luide schreeuw: “HIJ HEEFT GEEN HALS!” Op dat moment stop ik voor President’s Hall en draai me om. Ik zie een auto voorbij rijden met een persoon die zijn torso uit het autoraam steekt. De opmerking van die persoon was op mij gericht omdat ik geboren ben met een aangeboren aandoening die Klippel heet. -Feil-syndroom De medische definitie van het Klippel-Feil-syndroom is “een musculoskeletale aandoening die wordt gekenmerkt door de fusie van ten minste twee wervels van de nek. Veel voorkomende symptomen zijn onder meer een korte nek, een lage haarlijn aan de achterkant van het hoofd en beperkte mobiliteit van de bovenste wervelkolom. ” De algemene definitie die de samenleving gebruikt, inclusief de persoon in de auto, is ‘geen nek’.

De straat, het trottoir, het pad naar de trap, een vlucht op, naar de voordeur is de afstand tussen de persoon en mij. Stel je voor hoe hard je moet schreeuwen om je stem te laten horen boven het geluid van meer dan 100 eerstejaarsstudenten die een studentenhuis betreden. De stem weergalmde een bron van pijn die ik voelde toen ik me herinnerde hoe moeilijk het was als kind om de emotionele stress van het proberen om volledige inclusie en toegang te hebben in een samenleving die mijn fysieke verschillen niet opneemt. Al mijn negatieve levenservaringen die betrekking hebben op mijn handicap kwamen in me op, en ik wilde huilen, maar dat deed ik niet. ervaring met een handicap is belangrijk, maar niet vanwege het verdriet dat ik kan doormaken.

Leven met een handicap trekt medelijden aan, en ik wil geen medelijden hebben. Mijn bestaan is niet zo bedoeld een tragedie, een liefdadigheid of een inspiratie. Ja, om mijn ervaring in het leven uit te leggen, moet ik mijn persoonlijke verdriet, medelijden, schaamte delen , minachting en tragedie; dat verklaart echter alleen de barrières die ik tegenkom als ik in een samenleving leef die mijn handicap als een tekort ziet. Ik wil niet de “Aanbiddelijke Quasimodo, de hond zonder nek” zijn. Quasimodo haalde het nieuws omdat hij “lijdt” aan een “ziekte” die het short-spine-syndroom wordt genoemd. Hij lijdt niet, en hij wil niet het tekort van de samenleving zijn. Als Quasimodo Engels zou kunnen spreken, ben ik er vrij zeker van dat hij het de nieuwsbronnen die hem bestempelden als een “hond die lijdt” dat ze het bij het verkeerde eind hebben en dat hij gewoon een warm huis wil om in te leven. Quasimodo wil geaccepteerd en verzorgd worden volgens zijn behoeften, net als elke persoon met een handicap. Mensen met een handicap willen dat aan hun behoeften wordt voldaan omdat hun behoeften kunnen verschillen van de samenleving waarin ze zijn geplaatst. Quasimodo wil een thuis, en ik wil een chiropractor die mijn lage rugpijn nauwkeurig verlicht, omdat ik een kromming van de rechter wervelkolom van 27 graden heb .

Ik ben geen hond maar een volwassene die een leven kan leiden dat vol, rijk en zinvol is ondanks de negatieve momenten die ik kan meemaken. Deze ervaringen hebben me gemaakt tot wie ik nu ben, en dat accepteer ik. In een perfecte wereld zou ik graag zien dat er een erkenning komt van onze aangeboren menselijkheid en onze behoefte aan gelijke levenskwaliteit. Ik zou niet hoeven te ervaren wat er in mijn eerste jaar bij de ingang van mijn studentenhuis gebeurde, maar dat deed ik. Deze ervaring had toen invloed op mijn beslissingen, en het beïnvloedt ze nu, maar het definieert niet wie ik ben.

Ik ben een persoon die voortdurend de attitudes die mijn leven en de vele andere mensen met een handicap beïnvloeden, zal uitdagen in alle facetten van de samenleving. Ik zal blijven promoten dat het hebben van een handicap natuurlijk en normaal is – niet iets om medelijden mee te hebben.Ik moedig anderen met een handicap aan om hun identiteit te accepteren, zelfs als deze intersectioneel is.

Ik ben een gehandicapte, zwarte, homoseksuele man die uitdagingen van alle drie de identiteiten ervaart, maar ik zie geen enkele identiteit als een maatschappelijke ziek. Deze Black History Month accepteer ik de beproevingen en beproevingen die voortkomen uit mijn identiteit. Zoals Solange Knowles zegt in haar veelgeprezen album A Seat at the Table, “een koning is maar een man, met vlees en botten, hij bloedt net als jij. Hij zei: waar leidt dat je naartoe? En hoor je thuis? Ik doen. ”

Ik hoor thuis waar ik ook heen ga. Ik zal geen schaamte voelen als iemand commentaar geeft op mijn uiterlijk of identiteit, maar ik zal ze corrigeren als ik kan.

Daarom ben ik een fellow met RespectAbility, een non-profitorganisatie die stigma’s bestrijdt en kansen voor mensen met een handicap bevordert. Deze organisatie helpt personen met een handicap met intersectionele identiteiten de opleiding, training en werkgelegenheid te krijgen die nodig zijn om te slagen. wil werken op het gebied van diversiteit, inclusie, rechtvaardigheid, beleidsnaleving en betrokken zijn bij de implementatie van de Americans with Disabilities Act van 1990/2008 (gewijzigd). Ik ben verheugd om een Public Policy fellow te zijn met RespectAbility omdat het zal helpen ik begin aan deze professionele interesses.