De Britse grondwet en de Amerikaanse grondwet, die heel verschillend zijn, zijn in Canada gemengd. Net als de Verenigde Staten; Canada heeft een federale regeringsvorm. Het is gekopieerd naar het Amerikaanse voorbeeld, met variaties die zijn geïnspireerd door de Amerikaanse ervaring en Canadese behoeften.
De bevoegdheidsverdeling tussen het Canadese parlement en de provinciale wetgevende macht is vrijwel dezelfde als die tussen het Congres en de wetgevende macht van de staat. Maar in plaats van de provincies alle macht te laten die niet specifiek aan de Dominion was verleend, in overeenstemming met het Amerikaanse principe, namen de Canadezen het tegenovergestelde principe over. Ze gaven het resterende gezag aan de federale overheid. Dit leek de grote les te zijn die werd geleerd door onze oorlog tussen het noorden en het zuiden, waarin de opstellers van de Canadese grondwet het grootste deel van hun werk deden. Zo draagt de Canadese grondwet het onuitwisbare stempel van de Amerikaanse Burgeroorlog. In de praktijk hebben de provincies echter aan macht gewonnen door de juridische interpretatie van de grondwet.
Een ander verschil is dat geen enkele provincie wetten kan maken op het gebied van bank- of strafrecht. Dit zijn onderwerpen die volledig binnen het federale veld vallen. Het strafrecht is daarom uniform in het hele land, net als het banksysteem.
Ons dubbele systeem van rechtbanken, federaal en staat, werd ook in Canada afgewezen. Daar voeren dezelfde rechtbanken, met vast aangestelde rechters, zowel de federale als de provinciale wetgeving uit. Nog een ander verschil is dat de grondwet de federale regering verplichtte om de provinciale regeringen te subsidiëren.
Canada lijkt meer op de Verenigde Staten dan op Groot-Brittannië wat betreft het hebben van een geschreven grondwet. Dit is de Britse Noord-Amerikaanse wet (gewoonlijk de BNA-wet genoemd) van 1867 en de bijbehorende wijzigingen. Maar als je het letterlijk opvat, krijg je een heel verkeerde indruk van hoe het land feitelijk wordt bestuurd, zoals we straks zullen zien. De reden is dat Canada ook een ongeschreven grondwet heeft – net als de Britten – en deze regelt de werking van de geschreven.
Het meest vitale onderdeel van het Canadese regeringssysteem is volledig Brits en totaal on-Amerikaans . Het is de samensmelting van de uitvoerende macht en de wetgevende macht van de regering in het kabinet, dat wordt gekozen uit de leiders van de meerderheidspartij in het parlement in Ottawa. Toen de Canadezen in 1867 hun federale unie vormden, hadden ze dit Britse systeem al in de provincies. Ze waren door ervaring en observatie zo overtuigd dat het beter was dan de Amerikaan, met zijn scheiding der machten en zijn checks and balances, dat ze niet zouden overwegen om de onze over te nemen.
De echte baas
Amerikanen worden soms misleid door het feit dat de regering in Canada in naam van de koning wordt gevoerd. Bij de brief van de BNA-wet regeert de koning Canada via de gouverneur-generaal, die hij benoemt. De gouverneur-generaal zou op zijn beurt de provincies besturen via luitenant-gouverneurs, die hij benoemt. Maar in werkelijkheid kiest de Dominion-regering de gouverneur-generaal en de luitenant-gouverneurs – die, net als de koning zelf, slechts boegbeelden zijn.
Het echte hoofd van de federale regering, zowel wetgevend als uitvoerend, is de eerste minister, in wie alle macht is geconcentreerd en alle verantwoordelijkheid is gericht. Hij kiest niet voor verkiezing voor deze hoge positie, noch bekleedt hij deze voor een vaste periode. Bovendien is er geen wet die het definieert.
De vereisten zijn eerder politiek dan wettelijk. De premier moet lid zijn van het Lagerhuis en, meer dan dat, hij moet de leider zijn van de meerderheidspartij in het Huis. Als hij de rekening betaalt, heeft de gouverneur-generaal geen andere keuze dan hem te benoemen. Als premier, of echt hoofd van de uitvoerende macht, kiest en controleert hij het kabinet. Deze hoofden van de verschillende uitvoerende afdelingen selecteert hij uit zijn eigen volgelingen in de Tweede Kamer, waar hij en zij blijven. Daar zijn ze verantwoording verschuldigd aan de andere leden voor elke administratieve handeling.
Met de hulp van zijn kabinet leidt de premier de debatten in de Kamer en geeft hij leiding aan het wetgevingsprogramma. De Senaat wordt, in tegenstelling tot de onze, niet gekozen maar benoemd, heeft geen bijzondere bevoegdheden en is politiek, maar niet juridisch, ondergeschikt aan het House of Commons. Zo bestuurt de premier zowel het parlement als de administratie. En hij kan voor onbepaalde tijd aan de macht blijven – zolang hij de erkende leider van het Lagerhuis blijft. Maar op het moment dat hij dit leiderschap verliest, moet hij ontslag nemen, tenzij hij door verkiezingen een nieuw huis kan krijgen dat hem zal volgen.
Hier is het interne evenwicht van de Canadese grondwet, dat heel anders is dan het saldo in de onze. Enerzijds kunnen de leden van het Lagerhuis de premier op elk moment uit zijn ambt zetten, wat zijn verantwoordelijkheid jegens hen en via hen naar het volk afdwingt.Aan de andere kant kan hij het Parlement op elk moment uitzenden voor verkiezingen, waardoor hij disciplinaire controle krijgt over onverantwoordelijke leden. Zodra er een impasse ontstaat, dwingt het een algemene verkiezing af, waardoor de impasse wordt beëindigd door een oproep aan het volk.
Er is geen vaste periode voor algemene verkiezingen, noch federaal noch provinciaal. Men kan op elk gewenst moment worden vastgehouden. Maar er is een limiet van vijf jaar aan het leven van het Canadese federale parlement en de provinciale wetgevers.
De teugels van het rijk losmaken
Canada kreeg onafhankelijkheid zonder ervoor te hoeven vechten. De Amerikaanse Revolutie leerde Groot-Brittannië nooit meer een kolonie te belasten. Maar het overtuigde de Britten er ook van dat ze de resterende koloniën niet uit de hand moesten laten lopen, anders zouden ze ook wegbreken. Dit betekende dat ze probeerden hen vast te houden door hun regeringen te beheersen, en het resultaat was een groeiende spanning in elke kolonie. Iets meer dan een eeuw geleden schrokken twee miniatuuropstanden in Canada Londen ertoe een vooraanstaand staatsman erop uit te sturen om uit te zoeken wat er mis was en hoe het recht te zetten.
Deze man was Lord Durham, wiens rapport een mijlpaal is in de geschiedenis van Canada en van het hele Britse rijk. Hij hield vol dat de enige manier om de koloniën te behouden was door ze zichzelf te laten besturen zoals ze wilden. De magische kracht van vrijheid, zo verklaarde hij, zou het koloniale rijk bijeenhouden. Al snel stelde de Britse regering zijn formule op de proef, en het begon meteen te werken. Dat was bijna honderd jaar geleden.
Hoewel ze een minnares was in haar eigen huis, was Canada een ondergeschikte partner in het rijk. De Britse regering had het wettelijke recht om een veto uit te spreken over elke handeling van het Canadese parlement, een recht dat in de vroege dagen van de Dominion eens werd gebruikt en nooit meer. De Canadese wetgeving dreigde te worden overschreven door daden van het Britse parlement en kon het onderwerp koopvaardij, dat Groot-Brittannië voor het hele rijk regelde, niet raken. De Canadese buitenlandse betrekkingen moesten, althans formeel, worden gevoerd via het kanaal van het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken. En Canada was gebonden door de acties van Groot-Brittannië om de oorlog te verklaren en vrede te sluiten.
Deze overblijfselen van keizerlijke controle werden allemaal verwijderd na de Eerste Wereldoorlog, waarin Canada een belangrijke rol speelde en het recht op gelijkheid verdiende. Samen met de andere zelfbesturende gebieden kreeg Canada het recht op zijn eigen diplomatieke dienst, die in 1927 werd ingewijd door ministers uit te wisselen met de Verenigde Staten en later werd uitgebreid door uitwisselingen met vele andere landen. Op de keizerlijke conferentie van 1926 werd de volgende belangrijke verklaring unaniem aangenomen: “De groep zelfbesturende gemeenschappen bestaande uit Groot-Brittannië en de Dominions … zijn autonome gemeenschappen binnen het rijk, gelijk in status, op geen enkele manier ondergeschikt aan elkaar. ” Na veel verder overleg tussen de regeringen van het rijk werd dit principe in wetgeving omgezet door het Statuut van Westminster, dat het Britse parlement in 1931 goedkeurde.
De laatste restanten van ondergeschiktheid
Er zijn nog maar twee beperkingen van de volledige Canadese autonomie, en deze alleen met toestemming van Canada. Een daarvan is de rechtsbedeling. Het hoogste hof van beroep is de Privy Council in Londen. Canada heeft alle strafrechtelijke beroepen bij de Privy Council stopgezet, en sommige civiele Hoogstwaarschijnlijk zal Canada de anderen ook stoppen als er een goede oplossing wordt gevonden voor het probleem dat wordt opgeworpen door de tweede beperking.
De tweede beperking is dat Canada voor belangrijke wijzigingen van het schriftelijke deel van de grondwet om naar het Britse parlement te gaan. Dit lijkt misschien vreemd in het licht van het feit dat de andere domeinen hun grondwet zelf kunnen wijzigen. De verklaring ligt in de dubbele nationaliteit van Canada. Er moet nog een formule worden gevonden die de rechten van Frans Canada, de minderheid, te beschermen zonder de wijziging te moeilijk te maken om praktisch te zijn. Enkele van de knapste koppen in Canada hebben hard aan dit probleem gewerkt, en ze kunnen het binnenkort oplossen.
We moeten ook een andere vraag opmerken die veel Canadezen zorgen baarde in de jaren tussen de twee wereldoorlogen. Ze voerden aan dat zolang de Dominion de Britse band behield, het land in oorlog zou kunnen storten door een besluit van het moederland waarover Canada geen controle had – zoals in 1914.
Deze vraag, waarop de Statuut van Westminster zweeg, werd uiteindelijk beantwoord in 1939. Toen Groot-Brittannië vervolgens ten oorlog trok, verklaarde Ierland zijn neutraliteit, Zuid-Afrika aarzelde op het punt van instorten, en Canada bevestigde zijn onafhankelijkheid in dit allerbelangrijkste besluit door zijn eigen besluit te nemen. oorlogsverklaring.
Zelfs vandaag de dag kunnen veel anders goed geïnformeerde Amerikanen niet helemaal begrijpen dat Groot-Brittannië geen enkele controle meer uitoefent over het Canadese beleid. Canadezen zijn op dit punt meer dan een beetje gevoelig.Er schuilt veel waarheid in de slimme Canadese grap dat de enige manier waarop Groot-Brittannië Canada kan overhalen om iets te doen, is door het tegenovergestelde te suggereren.
Hoe zit het met imperiaal teamwerk?
Af en toe gepraat dat Canada zou kunnen doen combineren met de andere delen van het Britse Gemenebest, zodat iedereen met één stem zou kunnen spreken in internationale aangelegenheden, hoeft niet serieus te worden genomen. Het idee om het rijk weer bij elkaar te brengen is een oud idee dat nog steeds veel aanhangers vindt in Groot-Brittannië en sommigen in Canada. Maar het is nu verder van realisatie dan in het verleden. Als er geen obstakels waren in andere delen van de Britse wereld – en er zijn er veel – zou Canada alleen het blokkeren. Af en toe heeft Canada krachtig beweerd dat het vrij is van de schortkoorden van het moederland.
Kijk naar de eigenaardige positie van Canada en je zult zien waarom. Deze oudste en grootste heerschappij is de enige die verbonden is met enige macht buiten het rijk. En Canada ligt in de schaduw van een van de grootste mogendheden op aarde.
Vooral omdat Canada zowel Amerikaans als Brits is, hebben Canadezen gestaag en met succes de druk van Groot-Brittannië en andere gebieden weerstaan om in Londen enige nieuwe rijksregering waarin ze allemaal zouden delen. Omdat Canada zowel Amerikaans als Brits is, voelde het – lang voordat president Roosevelt dat in 1938 zei – dat de Monroe-doctrine een zekerheid bood die evenaarde als die van de Britse marine. Elk voorstel in vredestijd voor coöperatieve keizerlijke verdediging is daarom gestrand in Canada.
Ook is het economische leven van Canada veel te nauw verweven met dat van de Verenigde Staten om te worden weggerukt en vastgebonden in een imperiale douane-unie. . Het dichtstbijzijnde Canada dat ooit kwam, was in de Ottawa-overeenkomsten van 1932. Maar toen had ons Smoot-Hawley-tarief Canada een duizelingwekkende slag toegebracht. En kijk wat er daarna gebeurde. Toen Canadezen ontdekten dat ook wij bereid waren te onderhandelen voor vrijere handel, zochten ze gretig naar een overeenkomst met ons. Ze gingen zelfs naar Londen om de keizerlijke overeenkomsten van 1932 open te wrikken zodat de Dominion nog vrijere handel met ons zou krijgen als onderdeel van een regeling voor vrijere Anglo-Amerikaanse handel.
Uit EM 47: Canada: Our Oldest Good Neighbor (1946)
