Definitie dramatische ironie

Wat is dramatische ironie? Hier is een snelle en eenvoudige definitie:

Dramatische ironie is een plotapparaat dat vaak wordt gebruikt in theater, literatuur, film en televisie om het verschil tussen een personage te benadrukken het begrip van een bepaalde situatie en die van het publiek. Meer specifiek, in dramatische ironie heeft de lezer of het publiek kennis van een of ander kritisch stukje informatie, terwijl het personage of de personages op wie de informatie betrekking heeft ‘in het duister’ is – dat wil zeggen, ze hebben zelf nog niet dezelfde kennis als het publiek. Een duidelijk voorbeeld hiervan is elke scène uit een horrorfilm waarin het publiek zou kunnen roepen: “Ga daar niet naar binnen!” – aangezien dat personage dat niet doet. niets vermoeden, maar het publiek kent hun lot al.

Enkele aanvullende belangrijke details over dramatische ironie:

• Dit type ironie wordt ‘dramatisch’ genoemd, niet omdat het overdreven of tragische eigenschappen heeft, maar omdat het zijn oorsprong vindt in het oude Gree k drama. Dramatische ironie is bijzonder geschikt voor het podium: in een gewoon toneelstuk komen de personages constant binnen en verlaten en zelfs het landschap kan veranderen, maar het publiek blijft op zijn plaats, dus hun begrip van het verhaal zal op elk moment ongetwijfeld goed zijn. vollediger dan het begrip van een personage kan zijn.
• Klassiek theater gebruikte het apparaat meestal om een gevoel van spanning te creëren – het is een heel gebruikelijk apparaat in tragedies. Moderne cinema en televisie gebruiken ook vaak dramatische ironie om te lachen, omdat het een sterk komisch effect kan hebben.
• In de afgelopen twintig jaar is de term ‘ironie’ populair geworden om te beschrijven een houding van afstandelijkheid of subversieve humor. Dit artikel gaat niet over dat soort ironie – of over een van de andere soorten ironie die er zijn (zie hieronder meer). Dit artikel gaat over dramatische ironie als literair apparaat.

Hoe om dramatische ironie uit te spreken

Hier is hoe je dramatische ironie uitspreekt: druh-mat-ick eye-run-ee

Diepgaande dramatische ironie

Dramatische ironie wordt gebruikt om meerdere perspectieflagen te creëren op een enkele reeks gebeurtenissen: sommige personages weten heel weinig, sommige weten heel veel, en het publiek kent in de meeste gevallen de meest volledige versie van het verhaal. Dit apparaat stelt het publiek in staat om de gebeurtenissen op veel verschillende manieren tegelijk waar te nemen, en om de manieren te waarderen waarop bepaalde kleine tekortkomingen aan informatie enorm verschillende reacties op dezelfde reeks gebeurtenissen kunnen creëren. Soms zijn deze verschillen komisch, en soms zijn ze pijnlijk en tragisch. Het is grappig om te zien hoe Regina van Mean Girls “gewichtsverliesbalken” propt waarvan we echt weten dat het gewichtstoename bars zijn, maar het is pijnlijk om te zien hoe Sneeuwwitje onbewust in een appel bijt waarvan het publiek weet dat hij vergiftigd is.

Wanneer personages meedoen aan de dramatische ironie

In sommige literaire werken weet een van de personages veel meer dan de anderen, en wordt zo een soort secundair publiek, dat de geneugten en misverstanden van dramatische ironie direct op het podium. In Oscar Wilde’s The Importance of Being Earnest bijvoorbeeld, weten alleen Algernon en het publiek dat Jack en Ernest echt een en dezelfde persoon zijn (of liever, dat Jack Ernest heeft uitgevonden). Algernons vermaak over de ongelukken die uit deze leugen voortvloeien, weerspiegelt de verrukking van het publiek.

Hoe dramatische ironie zich verhoudt tot andere soorten ironie

Ironie is een brede term die nogal wat soorten ironie omvat, die we hieronder beschrijven. Om dramatische ironie beter te begrijpen, is het handig om het kort te vergelijken met de andere soorten ironie, die elk een eigen betekenis en gebruik hebben.

Dramatische ironie versus ironie

Over het algemeen is ironie een scheiding tussen uiterlijk en realiteit, wat wijst op een groter inzicht. Aristoteles beschreef ironie in verhevener termen als een ‘huivering naar de innerlijke kern van de waarheid’. Dramatische ironie past onder deze bredere definitie, omdat het gaat om een personage dat een scheiding heeft tussen wat ze waarnemen (wat een onvolledige versie van het verhaal is) en de werkelijkheid (waarover het publiek, en misschien ook andere personages, kennis hebben). Daarom is elk voorbeeld van dramatische ironie ook een voorbeeld van ironie, maar niet elk voorbeeld van ironie is een voorbeeld van dramatische ironie.

Dramatische ironie versus verbale ironie

Verbale ironie is de meest voorkomende vorm van ironie, waarin wat men zegt anders is dan wat men bedoelt. De definitie van verbale ironie wordt vaak ten onrechte gebruikt in plaats van een algemenere definitie van ironie, omdat het in zekere zin de meest directe weergave is van de kwaliteit die alle verschillende soorten ironie verenigt: een scheiding tussen perceptie en realiteit.In tegenstelling tot andere vormen van ironie, kan verbale ironie alleen op toon worden gecommuniceerd, zoals wanneer iemand vermoeid zegt: ‘Wat hebben we mooi weer’ op een donkere en regenachtige dag. In dat geval zou de ware betekenis van de spreker duidelijk zijn voor zijn luisteraars. Maar een subtielere vorm van verbale ironie kan ook dienen als een voorbeeld van dramatische ironie. Laten we bijvoorbeeld zeggen dat twee mensen het theater verlaten nadat ze de matinee van een vreselijk stuk hebben gezien. Een derde persoon, die onderweg is om de avondvoorstelling te zien, vraagt hoe het was; ze kijken elkaar aan, en vertel de vreemdeling beleefd dat het stuk ‘heel interessant’ was. Dit is een voorbeeld van subtiele verbale ironie, maar aangezien alleen de twee die het stuk al hebben gezien, weten hoe erg het was – en alleen zij begrijpen de ware betekenis van hun woorden – het is ook een voorbeeld van dramatische ironie.

Dramatische ironie versus situationele ironie

Een andere veel voorkomende vorm van ironie is situationele ironie, een ander nuttig en veelgebruikt plot-apparaat. Een gebeurtenis in een literair werk kan worden beschouwd als een voorbeeld van situationele ironie als de uitkomst van een reeks handelingen duidelijk anders uitpakt dan verwacht – eerder een paradoxale of perverse uitkomst dan simpelweg een verrassende of interessante. Ook deze vorm kan met dramatische ironie overlappen. Het einde van Romeo en Julia is een voorbeeld van situationele ironie die overlapt met dramatische ironie: aan het einde van het stuk drinkt Romeo gif, met de bedoeling om Juliet te vergezellen in de dood, maar (aangezien ze alleen dood lijkt te zijn) resulteert zijn actie in hem Juliet achterlaten in het leven. Dat is een voorbeeld van situationele ironie. Maar aangezien het publiek al weet wat Romeo niet doet als ze hem gif zien drinken (dat wil zeggen, ze weten dat Julia niet echt dood is), is de scène ook een voorbeeld van dramatische ironie.

Andere vormen of Irony

Minder vaak voorkomende vormen van ironie zijn onder meer kosmische ironie, waarin noodlottige of goddelijke krachten voortdurend het streven van een personage verijdelen; historische ironie, waarin een historische gebeurtenis achteraf een heel andere betekenis blijkt te hebben en Socratische ironie, een conversatietechniek die wordt beschreven in Plato’s dialogen, waarin een spreker onwetendheid veinst om zijn gesprekspartner te misleiden om de tekortkomingen in zijn of haar eigen argument aan het licht te brengen. Ook deze kunnen onder de juiste omstandigheden dienen als voorbeelden van dramatische ironie – in het bijzonder wanneer het publiek of de lezer meer begrijpt dan het personage of de betrokken personages.

Voorbeelden van dramatische ironie

Voorbeelden in literatuur

Dramatische ironie in Tess of the D “Urbervilles

Dramatische ironie speelt vaak een belangrijke structurele rol in verhalen die worden gekenmerkt door geheimhouding en lijden, dus het is geen verrassing dat het vaak voorkomt in de romans van Thomas Hardy. In Tess of the d “Urbervilles definieert dramatische ironie de relatie tussen Tess, de heldin, en Angel, een vrijer. Al vroeg, voordat ze elkaar kennen, zegt Angel tegen zichzelf:

“Wat een frisse en maagdelijke dochter van de natuur is dat melkmeisje!”

Zijn uitroep is een voorbeeld van dramatische ironie, want de lezer weet dat Tess een kind heeft gekregen dat is verwekt als gevolg van verkrachting. Later, wanneer Angel om Tess ‘hand in het huwelijk vraagt, aarzelt Tess om dit te accepteren, omdat ze er niet toe kan komen Angel te vertellen over haar onwettig kind Haar moment van aarzeling is nog een voorbeeld van dramatische ironie, omdat de lezer de reden voor Tess ‘aarzeling begrijpt, maar Angel niet. Dit zijn slechts twee van de vele van dergelijke momenten in de roman. Hier benadrukt het apparaat de tragedie van misverstanden en de wreedheid van bepaalde soorten vooroordelen.

Dramatische ironie in An Ideal Husband

De maffe toneelstukken van Oscar Wilde zitten ook vol dramatische ironie, maar met een heel ander effect. Hier is dramatische ironie vooral een komisch hulpmiddel, waar – zelfs als de ongelukken ernstige gevolgen hebben – ze worden gebruikt om de dwaasheden en absurditeiten van de hoofdrolspelers naar voren te halen.

In An Ideal Husband wordt de hoofdpersoon, Sir Chiltern, gevraagd door een mysterieuze vrouw uit zijn om zijn politieke macht te gebruiken ter ondersteuning van een financiële zwendel. Sir Chiltern weigert haar en vertelt zijn vrouw over zijn beslissing. Later dreigt de vrouw, die mevrouw Cheveley wordt genoemd, privé de carrière van Sir Chiltern te ruïneren als hij dat niet doet. “t voldoen aan haar verzoek, en hij wordt gedwongen om te voldoen. Mevrouw Cheveley kondigt dan triomfantelijk de beslissing van Sir Chiltern aan aan zijn vrouw, Lady Chiltern, die geschokt is om te horen van de corruptie van haar man:

Lady Chiltern: Waarom wilde je mijn man ontmoeten, mevrouw Cheveley?

Mevrouw Cheveley: Oh, ik zal het je vertellen. Ik wilde hem interesseren voor dit Argentijnse kanaalplan, waarvan ik durf te zeggen dat u het hebt gehoord. En ik vond hem het meest vatbaar, – vatbaar voor rede, bedoel ik. Een zeldzaam iets bij een man. Ik bekeerde hem in tien minuten. Hij gaat morgenavond een toespraak houden in de Tweede Kamer ten gunste van het idee. We moeten naar de Ladies ’Gallery gaan en naar hem luisteren!Het wordt een geweldige gelegenheid!

De bovenstaande uitwisseling is een voorbeeld van dramatische ironie, omdat alleen het publiek de echte betekenis van de slip van mevrouw Cheveley begrijpt van de tong wanneer ze het woord ‘vatbaar’ gebruikt (zoals in, vatbaar voor chantage), terwijl Lady Chiltern onwetend blijft.

Dramatische ironie in Oedipus Rex

Een van de eerste en De meest bekende, hoewel ongebruikelijke, voorbeelden van dramatische ironie vinden plaats in Sophocles “Oedipus Rex. Het stuk beschrijft de pogingen van koning Oedipus om de man die de voormalige koning Laius heeft vermoord te vinden en te straffen. Oedipus spreekt zich vaak heftig uit tegen de moordenaar, bijvoorbeeld wanneer hij zegt:

Nu mijn vloek op de moordenaar. Wie hij ook is,
een eenzame man die onbekend is in zijn misdaad
of een van de vele, laat die man zijn leven doorgaan in doodsangst, stap voor pijnlijke stap –

Wat Oedipus pas aan het einde van het stuk weet, is dat hij zelf koning Laius heeft vermoord, en dat hij per ongeluk zichzelf vervloeken. Hoewel hier en in het hele stuk op deze openbaring wordt gezinspeeld, wordt het pas veel later expliciet gemaakt. Omdat oude Griekse toneelstukken echter vaak mythologische verhalen vertelden waarvan de plots al goed bekend waren bij alle theaterbezoekers, zou het publiek dat zeker hebben gedaan. kende het geheim van de identiteit van Oedipus, en zijn woorden zouden een dubbele betekenis hebben gekregen, ingegeven door dramatische ironie.

Voorbeelden van dramatische ironie in horrorfilms

Dramatische ironie komt vaak voor in horrorfilms, omdat het dergelijke verhalen een extra dosis pijnlijke spanning geeft.

Dramatische ironie in Nacht van de levende doden

Aan het einde van de film is Ben, de hoofdrolspeler, de enige mens die nog in huis is na een zombieaanval. Maar wanneer de politie arriveert op zoek naar overlevenden en Ben in het raam ziet, gaan ze ervan uit dat hij een griezel is en schieten ze hem ter plekke neer. Alleen het publiek begrijpt de betekenis van hun actie; de politie zelf blijft onwetend.

Dramatische ironie in Halloween

In deze geliefde klassieker verstopt een moordenaar zich in het Wallace-huis en vermoordt hij elke tiener die binnenkomt, een voor een. Het publiek beseft al snel dat iedereen die het huis binnenkomt gedoemd is, maar de kinderen zelf vermoeden niets en lopen naïef in de val. Hun onwetendheid, in combinatie met de kennis van het publiek over hun zekere dood, creëert een langdurig, nagelbijtend gevoel van dramatische ironie.

Dramatische ironie in A Nightmare on Elm Street

deze klassieke film wijzen volwassenen lachend de bewering van een meisje genaamd Nancy af dat een moordenaar haar in haar slaap achtervolgt, maar het publiek heeft de moordenaar aan het werk gezien en weet dat het geweld dat hij in dromen doet tastbare sporen achterlaat in het echte leven. volwassenen blithe attitudes zijn getint met dramatische ironie voor het publiek.

Voorbeelden van dramatische ironie in televisie

Dramatische ironie in Three’s Company

Dramatische ironie is de belangrijkste grap in Three’s Company, een oude sitcom over een man samenwonen met twee vrouwen onder het toeziend oog van een verdachte huisbaas. Om hun huisbaas ervan te overtuigen dat de regeling niet onsmakelijk is, liegen de kamergenoten – dat de man homo is – hoewel er in feite veel romantische spanning is tussen de drie van hen. De humor in bijna elke aflevering is gebaseerd op het contrast tussen de onwetendheid van de huisbaas en de kennis van het publiek van dit geheim.

Dramatische ironie in Buffy the Vampire Slayer

Een voorbeeld van dramatische ironie in de televisieserie Buffy vindt plaats wanneer Buffy’s vriend Angel zijn ziel verliest, maar Buffy weet het niet. Angel behandelt Buffy dan wreed en veroorzaakt drama en leed, hoewel alleen het publiek in eerste instantie de reden voor zijn ongewone gedrag begrijpt.

Waarom gebruiken schrijvers dramatische ironie?

Dramatische ironie kan een breed scala aan doelen dienen. Structureel gezien is het een uitstekend hulpmiddel bij zowel tragedie als komedie: het kan spanning creëren of de emotionele aantrekkingskracht van een verhaal verscherpen, maar het kan ook leiden tot een reeks komische misverstanden. Het kan het publiek het gevoel geven dat ze zich in een bevoorrechte positie van kennis of begrip, vergeleken met de onwetendheid van de personages, maar het kan hen ook een hulpeloos gevoel geven als ze de gebeurtenissen zien afrollen tot hun onvermijdelijke en tragische conclusie. Meer in het algemeen toont dramatische ironie aan dat alle perspectieven gedeeltelijk en beperkt zijn, en dat niets ooit is wat het lijkt.