FoundingEdit

Middlesex University was een medische school in Waltham, Massachusetts, die op dat moment de enige medische school in de Verenigde Staten was die geen quota oplegde aan Joden. De oprichter, Dr. John Hall Smith, stierf in 1944. In het testament van Smith stond dat de school naar elke groep zou gaan die er gebruik van wilde maken om een niet-sektarische universiteit op te richten. Binnen twee jaar stond Middlesex University op het punt van financiële De school was er niet in geslaagd om accreditatie te verkrijgen van de American Medical Association, die Smith gedeeltelijk toeschreef aan institutioneel antisemitisme in de American Medical Association, en als gevolg daarvan had Massachusetts het bijna gesloten.

De zoon van dr. Smith, C. Ruggles Smith, was wanhopig op zoek naar een manier om iets van Middlesex University te redden. Hij hoorde van een New Yorkse commissie onder leiding van dr. Israel Goldstein die een campus zocht om een door joden gesponsorde seculiere universiteit op te richten. Smith benaderde Goldstein met een voorstel om de Middlesex campus en charter aan de commissie van Goldstein te geven, in de hoop dat zijn commissie ‘de schijnbare bekwaamheid zou hebben om de School of Medicine op een goedgekeurde basis te herstellen’. Terwijl Goldstein zich zorgen maakte over het opzadelen met een falende medische school, was hij enthousiast over de mogelijkheid om een 100-acre (40 hectare) “campus te bemachtigen, niet ver van New York, de belangrijkste Joodse gemeenschap ter wereld, en slechts 9 mijl (14 km) van Boston, een van de belangrijke Joodse bevolkingscentra. “Goldstein stemde ermee in om het aanbod van Smith te aanvaarden en ging over tot het rekruteren van George Alpert, een advocaat uit Boston met fondsenwervende ervaring als nationaal vice-president van de United Jewish Appeal.

Alpert had zich een weg gebaand door Boston University School of Law en co -oprichter van de firma Alpert en Alpert. De firma van Alpert had een lange samenwerking met de New York, New Haven en Hartford Railroad, waarvan hij president zou worden van 1956 tot 1961. Hij is tegenwoordig vooral bekend als de vader van Richard Alpert (Baba Ram Dass). invloedrijk in de joodse gemeenschap van Boston. Zijn judaïsme ‘was eerder sociaal dan spiritueel’. Hij was betrokken bij het helpen van kinderen die uit Duitsland waren ontheemd. Alpert zou van 1946 tot 1954 voorzitter van Brandeis zijn en van 1946 tot aan zijn dood curator. Op 5 februari 1946 had Goldstein Albert Einstein gerekruteerd, wiens betrokkenheid de nationale aandacht vestigde op de opkomende universiteit. Einstein geloofde dat de universiteit de beste jonge mensen op alle gebieden zou aantrekken en in een echte behoefte zou voorzien.

In maart 1946 zei Goldstein dat de stichting tien miljoen dollar had opgehaald die ze zou gebruiken om de school te openen door het volgende jaar. De stichting kocht het land en de gebouwen van Middlesex University voor twee miljoen dollar. Het charter van deze operatie werd samen met de campus overgedragen aan de Foundation. De oprichtende organisatie werd in augustus aangekondigd en kreeg de naam The Albert Einstein Foundation for Higher Learning, Inc. nieuwe school zou een door joden gesponsorde seculiere universiteit zijn die openstaat voor studenten en docenten van alle rassen en religies.

De beheerders boden aan de universiteit naar Einstein te vernoemen in de zomer van 1946, maar Einstein weigerde en op 16 juli 1946, het bestuur besloot dat de universiteit vernoemd zou worden naar Louis Brandeis. Einstein maakte bezwaar tegen wat hij dacht dat buitensporig uitgebreide promotie was, en tegen Goldsteins die Abram L. Sachar als mogelijke president peilde zonder Einstein te raadplegen. Einstein was erg beledigd dat Goldstein kardinaal Francis Spellman had uitgenodigd om deel te nemen aan een fondsenwervingsevenement. Einstein werd ook gealarmeerd door persaankondigingen die het succes van de school bij fondsenwerving overdreven.

Einstein dreigde de banden met de stichting op 2 september 1946. In de overtuiging dat de onderneming niet zou kunnen slagen zonder Einstein, stemde Goldstein snel in om zelf af te treden, en Einstein herriep. Einsteins bijna-vertrek werd publiekelijk ontkend. Goldstein zei dat hij, ondanks zijn ontslag, donaties voor de stichting zou blijven vragen. Op 1 november 1946 kondigde de stichting aan dat de nieuwe universiteit Brandeis University zou heten, naar Louis D . Brandeis, rechter van het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten. Tegen het einde van 1946 zei de stichting dat het meer dan vijfhonderdduizend dollar had opgehaald, en twee maanden later zei het dat het dat bedrag had verdubbeld.

Brandeis voelde zich het was niet in de positie om de investering in de medische school te doen waardoor het accreditatie zou krijgen, en sloot het in 1947.Einstein wilde de normen van de veterinaire school van Middlesex University verbeteren voordat hij naar de school zou uitbreiden, terwijl anderen in de stichting gewoon de veterinaire school wilden sluiten, die tegen de winter van 1947 slechts ongeveer 100 studenten had. Een professionele studie van de veterinaire school raadde aan om bepaalde instructeurs te ontslaan en eindejaarsexamens voor de studenten te eisen, maar de stichting weigerde een van de aanbevelingen uit te voeren, tot ongenoegen van Einstein en een paar van de beheerders van de stichting. / p>

Begin juni 1947 brak Einstein definitief met de stichting. De veterinaire school werd gesloten, ondanks protesten en demonstraties van studenten. Volgens George Alpert, een advocaat die verantwoordelijk was voor een groot deel van de organisatorische inspanningen, had Einstein het voorzitterschap van de school willen aanbieden aan de linkse geleerde Harold Laski, iemand die Alpert had gekarakteriseerd als ‘een man die volkomen vreemd was aan de Amerikaanse principes van democratie. met het communistische penseel bedekt. ‘ Hij zei: “Ik kan over elk onderwerp een compromis sluiten, maar dat is Amerikanisme.” Twee van de beheerders van de stichting, S. Ralph Lazrus en Dr. Otto Nathan, verlieten de stichting op hetzelfde moment als Einstein. Als reactie hierop zei Alpert dat Lazrus en Nathan hadden geprobeerd Brandeis University een ‘radicale, politieke oriëntatie te geven. “Alpert bekritiseerde ook Lazrus” gebrek aan succes bij fondsenwerving en Nathans falen om een educatieve adviescommissie te organiseren. Einstein zei dat hij, Lazrus en Nathan “altijd in volledige harmonie zijn geweest en hebben gehandeld.”

OpeningEdit

Op 26 april 1948 kondigde Brandeis University aan dat Abram L. Sachar, voorzitter van de National Hillel Commission, was gekozen als Brandeis “eerste president. Sachar beloofde dat Brandeis University de principes van Louis Brandeis” van academische integriteit en dienstverlening zou volgen. Hij beloofde ook dat studenten en docenten nooit zouden worden gekozen op basis van quota van ‘genetische of etnische of economische distributie’, omdat keuzes op basis van quota ‘zijn gebaseerd op de veronderstelling dat er standaardpopulatiestammen zijn, op de overtuiging dat de ideale Amerikaan eruit moet zien. en zich gedragen als een achttiende-eeuwse puritein, dat de smeltkroes van Amerika iedereen die hier leeft, in zo’n patroon moet vormen. ‘ Studenten die zich bij de school hadden aangemeld, werd niet gevraagd naar hun ras, religie of afkomst.

Brandeis besloot dat het niet-gegradueerde onderwijs niet zou worden georganiseerd met traditionele afdelingen of afdelingen, en in plaats daarvan zou het vier scholen hebben, namelijk de school of General Studies, de School of Social Studies, de School of Humanities en de School of Science. Op 14 oktober 1948 ontving Brandeis University zijn eerste eerstejaars klas van 107 studenten. Ze kregen les van dertien instructeurs in acht gebouwen op een campus van 40 hectare. Studenten kwamen uit 28 staten en zes andere landen. De bibliotheek was vroeger een schuur, studenten sliepen in het voormalige medische schoolgebouw en twee legerbarakken, en in de cafetaria had de medische school kadavers opgeslagen. Historici Elinor en Robert Slater noemden de opening van Brandeis later een van de grote momenten in de Joodse geschiedenis.

Vroege jaren Bewerken

Eleanor Roosevelt trad in 1949 toe tot de raad van bestuur. Joseph M. Proskauer trad in 1950 toe tot het bestuur. De bouw van slaapzalen op de campus begon in maart 1950 met als doel dat negentig procent van de studenten op de campus zou wonen. De bouw van een atletiekveld begon in mei 1950. Het voetbalteam van Brandeis speelde zijn eerste wedstrijd op 30 september 1950, een overwinning op de weg tegen de Maine Maritime Academy. De eerste varsity-wedstrijd was op 29 september 1951, met een thuisverlies tegen de universiteit. van New Hampshire. Brandeis Stadium opende op tijd voor een thuisoverwinning tegen American International College op 13 oktober 1951. Het team won vier van de negen wedstrijden tijdens het eerste seizoen. De bouw van een amfitheater met 2.000 zitplaatsen begon in februari 1952.

De staatswetgever van Massachusetts machtigde Brandeis in 1951 masterdiploma’s, doctoraten en eredoctoraten toe te kennen. Brandeis “eerste afstudeerklas van 101 studenten ontving diploma’s op 16 juni 1952. Leonard Bernstein, directeur van Brandeis” Center of Creative Arts, een vierdaagse ceremonie gepland om de gelegenheid te herdenken. De ceremonie werd gehouden in het pas geopende amfitheater en omvatte de wereldpremière van Bernsteins opera Trouble op Tahiti. Eleanor Roosevelt en gouverneur van Massachusetts Paul A. Dever spraken tijdens de aanvangsceremonie.

In 1953 weigerde Einstein de aanbod van een eredoctoraat van Brandeis, schrijven aan Brandeis-president Abram L. Sachar dat “wat er gebeurde in de fase van voorbereiding van Brandeis University helemaal niet werd veroorzaakt door een misverstand en niet meer kan worden goedgemaakt.”In plaats daarvan, tijdens de diploma-uitreiking voor Brandeis” tweede afstudeerklas van 108 studenten, waren personen die Brandeis “eerste eredoctoraten kregen, onder meer Illinois Senator Paul H. Douglas, Rabbi Louis Ginzberg en Alpert. In 1953 werd ook het Department of Near Eastern opgericht. en Judaic Studies, een van de eerste academische programma’s in Joodse Studies aan een Amerikaanse universiteit. Onder de oprichters bevonden zich vooraanstaande emigrantenstudenten Alexander Altmann, Nathan Glatzer en Simon Rawidowicz. Brandeis startte in 1954 haar afstudeerprogramma, de Graduate School of Arts and Sciences. . In hetzelfde jaar werd Brandeis volledig geaccrediteerd en trad toe tot de New England Association of Colleges and Secondary Schools. Vanaf 1954 had Brandeis 22 gebouwen en een campus van 78 hectare.

In 1954 begon Brandeis met de bouw van een interreligieus centrum bestaande uit aparte rooms-katholieke, protestantse en joodse chape ls. Ontworpen door het architectenbureau Harrison & Abramovitz, omringden de drie kapellen een natuurlijke vijver. Brandeis kondigde aan dat er geen officiële aalmoezeniers zouden worden genoemd, en dat het bijwonen van kapeldiensten niet vereist zou zijn. De rooms-katholieke kapel heette Bethlehem, wat broodhuis betekent, en werd ingewijd op 9 september 1955. Opgedragen op 11 september 1955, werd de joodse kapel genoemd ter nagedachtenis aan Mendel en Leah Berlin, ouders van de chirurg Dr. David uit Boston. D. Berlijn. De protestantse kapel, genoemd ter nagedachtenis aan de rechter van het Hooggerechtshof, John Marshall Harlan, werd op 30 oktober 1955 ingewijd.

In 1956 ontving Brandeis een donatie van een miljoen dollar van New York industrieel Jack A. Goldfarb om een bibliotheek te bouwen. Het gebouw, ter ere van hem de Bertha en Jacob Goldfarb Library genoemd, is ontworpen door Harrison & Abramovitz, een bedrijf dat in de jaren vijftig veel campusgebouwen ontwierp. De bibliotheek is gebouwd van baksteen en glas en is ontworpen voor 750.000 boeken.

Een drie meter hoog bronzen standbeeld van justitie Louis D. Brandeis is een herkenningspunt op de campus. Het beeld, gemaakt door beeldhouwer Robert Berks, werd in 1956 onthuld ter ere van de 100ste verjaardag van Brandeis “geboorte. Berks ‘vrouw Dorothy was al 39 jaar de persoonlijke assistent van de Justitie en droeg zijn eigen gewaden om het beeld te modelleren.

Nadat Brandeis University in 1960 een eredoctoraat had toegekend aan de Israëlische premier David Ben-Gurion, Jordan geboycot Brandeis University en kondigde aan dat het geen muntvergunningen zou uitgeven aan Jordaanse studenten van Brandeis.

Vanaf de herfst van 1959 richtte zanger Eddie Fisher twee beurzen op aan de universiteit, een voor klassieke en een voor populaire muziek, in de naam van Eddie Cantor.

Op 16 mei 1960 kondigde Brandeis aan dat het zijn varsity-voetbalteam zou stopzetten. President Abram Sachar wees op de kosten van het team als een van de redenen voor de beslissing. Brandeis “voetbalcoach Benny Friedman zei dat het moeilijk was om voetballers te rekruteren die ook uitstekende studenten waren met zoveel concurrentie in het grootstedelijk gebied van Boston. Brandeis zei dat de stopzetting van het varsity-voetbal het mogelijk zou maken om intercollegiale activiteiten in andere sporten uit te breiden. Jarenlang varsity-spel boekte het Brandeis-voetbalteam 34 overwinningen, 33 verliezen en vier gelijkspel. In 1985 werd Brandeis verkozen tot lidmaatschap van de Association of American Universities, een vereniging die zich richt op graduate onderwijs en onderzoek.

Overname van Ford HallEdit door studenten

Op 8 januari 1969 Ongeveer 70 zwarte studenten kwamen het toenmalige studentencentrum Ford Hall binnen, stuurden alle anderen het gebouw uit en weigerden te vertrekken. De eisen van de studenten waren onder meer het aannemen van meer zwarte docenten, het verhogen van het aantal zwarte studenten van vier procent naar tien procent van de studenten, het opzetten van een onafhankelijke afdeling voor Afro-Amerikaanse studies en een verhoging van beurzen voor zwarte studenten. de school Malcolm X University voor de duur van het beleg, deelde knoppen met de nieuwe naam en het logo uit en publiceerde een lijst van veertien eisen voor een betere vertegenwoordiging van minderheden op de campus. De studenten weigerden telefoongesprekken via de telefooncentrale toe te staan. Meer dan 200 blanke studenten hielden een sit-in in de lobby van het administratiegebouw, de lessen gingen door op de campus tijdens het protest.Andere campussen die tegelijkertijd protesten hadden, waren onder meer San Francisco State College, de Universiteit van Minnesota, Swarthmore College, Cheyney State College, Queens College en San Jose State College.

President Morris B. Abram zei dat , hoewel hij ‘de diepe frustratie en woede onderkende die zwarte studenten hier en in het hele land – en vaak ook is – de onverschilligheid en dubbelhartigheid van blanke mannen met betrekking tot zwarten’ inzag, waren de acties van de studenten een belediging voor de universiteit, zei Abram dat “niets minder dan de academische vrijheid zelf wordt aangevallen.” De faculteit veroordeelde ook de acties van de studenten. Op de derde dag van het protest stelde Abram voor om drie commissies op te richten om “de punten die ons nog steeds verdelen tot in detail uit te werken”. De studenten verwierpen het idee.

Op de vierde dag van het protest vaardigde de Middlesex Superior Court een tijdelijk huisverbod uit, waarbij de studenten werden verplicht Ford Hall te verlaten. Hoewel Abram zei dat hij niet zou toestaan dat het bevel werd afgedwongen door de studenten met geweld uit Ford Hall te verwijderen, zei hij wel dat 65 studenten waren geschorst vanwege hun daden. Op 18 januari verlieten de zwarte studenten Ford Hall, waarmee een einde kwam aan de elf dagen durende bezetting van het gebouw. Brandeis en studenten waren het nog steeds niet eens over een van de eisen, namelijk de oprichting van een autonome afdeling voor Afro-Amerikaanse studies. Brandeis stond erop dat een dergelijke afdeling aan dezelfde regels moest worden onderworpen als elke andere afdeling. Tijdens de bezetting was er geen geweld of vernieling van eigendommen, en Brandeis gaf de studenten amnestie voor hun daden. Ronald Walters werd later dat jaar de eerste leerstoel Afro-Amerikaanse studies bij Brandeis. Ford Hall werd in augustus 2000 afgebroken om plaats te maken voor het Shapiro Campus Center, dat op 3 oktober 2002 werd geopend en ingewijd.

21e eeuw Bewerken

In 2014 kondigde Brandeis aan dat het een eredoctoraat zou aanbieden aan Ayaan Hirsi Ali, “een fervent voorstander van vrouwenrechten” en een uitgesproken campagnevoerder tegen genitale verminking van vrouwen. , eerwraak en islamitisch extremisme in het algemeen. Na klachten van de Council on American-Islamic Relations en intern overleg met docenten en studenten, trok Brandeis het aanbod publiekelijk in, daarbij verwijzend naar het feit dat Ali’s verklaringen waarin hij de islam veroordeelde ‘in strijd waren met de kern van de universiteit’. waarden “. 87 van de 511 faculteitsleden van Brandeis ondertekenden een brief aan de universiteitsvoorzitter.

De universiteit kondigde aan dat de beslissing om de uitnodiging in te trekken werd genomen na een gesprek tussen Ayaan Ali en president Frederick Lawrence, waarin hij verklaarde dat “Ze een overtuigende publieke figuur is en voorvechter van vrouwenrechten … maar we kunnen bepaalde van haar eerdere verklaringen niet over het hoofd zien”. Volgens Brandeis was Ali bij aanvang nooit uitgenodigd om te spreken, ze was alleen uitgenodigd om een eredoctoraat te ontvangen. Ali zei dat de beslissing van Brandeis haar verraste omdat Brandeis zei dat ze niet wisten wat ze in het verleden had gezegd, ook al waren haar toespraken publiekelijk beschikbaar op internet, en noemde het een ‘zwak excuus’. Ali verklaarde dat de beslissing van de universiteit was gedeeltelijk gemotiveerd door de angst om moslims te beledigen. Ze voerde aan dat de ‘geest van vrije meningsuiting’ waarnaar in de verklaring van Brandeis wordt verwezen, is verraden en onderdrukt.

Terwijl sommige commentatoren zoals Abdullah Antepli, de moslimpredikant en adjunct-faculteit Islamitische Studies aan de Duke University, juichte de beslissing toe en waarschuwde tegen ‘afvalligen tot helden maken’. Andere academische commentatoren zoals Jerry Coyne van de Universiteit van Chicago en professor David Bernstein van de George Mason University Foundation bekritiseerden de beslissing als een aanval op academische waarden zoals vrijheid van onderzoek en intellectuele onafhankelijkheid van religieuze pressiegroepen.

PresidentsEdit

De presidenten van Brandeis University zijn als volgt.

Presidenten van Brandeis University

Naam	Tenure	Opmerking
Abram L. Sachar	19 48–1968
Morris B. Abram	1968–1970
Charles I. Schottland	1970–1972
Marver H. Bernstein	1972-1983
Evelyn E. Handler	1983–1991
Stuart H. Altman	1990-1991	interim
Samuel O.Hun	1991-1994
Jehuda Reinharz	1994–2010
Frederick M. Lawrence	2011-2015
Lisa M. Lynch	2015-2016	interim
Ronald D. Liebowitz	2016-heden