De Zuid-Afrikaanse Boerenoorlog begint tussen het Britse Rijk en de Boeren van Transvaal en Oranje Vrijstaat.

De Boeren, ook bekend waren als Afrikaners de afstammelingen van de oorspronkelijke Nederlandse kolonisten in zuidelijk Afrika. Groot-Brittannië nam bezit van de Nederlandse Kaapkolonie in 1806 tijdens de Napoleontische oorlogen, wat leidde tot verzet van de onafhankelijkheidsgezinde Boeren, die een hekel hadden aan de verengelsing van Zuid-Afrika en het anti-slavernijbeleid van Groot-Brittannië. In 1833 begonnen de Boeren met een uittocht naar het grondgebied van de Afrikaanse stammen, waar ze de republieken Transvaal en de Oranje Vrijstaat stichtten. De twee nieuwe republieken leefden vreedzaam met hun Britse buren tot 1867, toen de ontdekking van diamanten en goud in de regio een conflict tussen de Boerenstaten en Groot-Brittannië onvermijdelijk maakte.

Kleine gevechten met Groot-Brittannië begonnen in de jaren 1890, en in oktober 1899 volgde een volledige oorlog. Halverwege juni 1900 hadden Britse troepen de meeste grote Boerensteden veroverd en hun territoria formeel geannexeerd, maar de Boeren begonnen een guerrillaoorlog die de Britse bezetters frustreerde. Vanaf 1901 begonnen de Britten een strategie om deze guerrilla-eenheden systematisch op te sporen en te vernietigen, terwijl de families van de Boeren-soldaten in concentratiekampen werden gedreven. In 1902 hadden de Britten het Boerenverzet neergeslagen en op 31 mei van dat jaar werd de Vrede van Vereeniging ondertekend, waarmee een einde kwam aan de vijandelijkheden.

Het verdrag erkende het Britse militaire bestuur over Transvaal en de Oranje Vrijstaat en autoriseerde een algemene amnestie voor de Boerenstrijdkrachten. In 1910 werd de autonome Unie van Zuid-Afrika opgericht door de Britten. Het omvatte Transvaal, de Oranje Vrijstaat, Kaap de Goede Hoop en Natal als provincies.