Originele redacteuren Mary Harris, Tom Lawlor, Patrick Bales, Misty Hillin, Rick Wetherald als onderdeel van het Texas Evidence Based Practice Project.
Topbijdragers – Mary Harris, Thomas Lawlor, Karina Leahy, Rick Wetherald en Patrick Bales
Definitie / beschrijving
Berekende tendinopathie, of ” calciumhydroxyapatietkristalafzetting ”, verwijst naar de afzetting van calcium – voornamelijk hydroxyapatiet – in een pees, meestal in die van de rotatormanchet. Het kan secundair zijn aan een lokale afname van de zuurstofspanning, resulterend in fibrocartilagine metaplasie en resulterende verkalking. br>
Epidemiologie / Etiologie
Etiologie is nog onduidelijk.
Mogelijke oorzaken:
- Hypovascularisatie, maar is verwijderd uit zowel arme als gezonde gevasculariseerde weefsels.
- Compressie
- Metabole factoren
- Mesodermale defecten
- Lokale degeneratieve en proliferatieve veranderingen
Onwaarschijnlijke oorzaken:
- Infectie en trauma
- Chemie van bloed of urine
Berekende tendinopathie komt voor bij 2,5% -7,5% van gezonde schouders bij volwassenen en 39-62% van degenen die in medische centra worden gezien voor schouderpijn. Het wordt vaker gezien bij vrouwen (70% van de gevallen) en het vaakst tijdens het 5e levensdecennium, maar is ook gezien bij een 3-jarige en een 72-jarige. De rechterschouder wordt vaker aangetast, maar is geen bewijs om predisponerende factoren te ondersteunen.
Veel voorkomende locaties:
De consistentie van de calciumafzetting (gezien via beeldvorming) lijkt gecorreleerd te zijn met de ernst van de pijn, niet met de grootte.
Kenmerken / klinische presentatie
Klinische presentatie varieert.
Berekende tendinopathie is een zelfbeperkende aandoening. Symptomen kunnen enkele dagen aanhouden of chronisch worden; er is geen duidelijke voorspelling van het ziekteverloop. De tijd die nodig is om de symptomen te laten verdwijnen, is doorgaans te lang voor QoL van de patiënt.
De typische klinische manifestatie is een subacute, lichte schouderpijn die ’s nachts toeneemt (50% van de patiënten), met een beperkt bewegingsbereik.
| Stadia | |
|---|---|
| Stage naam | Presentatie |
| Chronisch (stil) Fase |
|
|
Acute pijnfase |
|
|
Mechanische fase |
|
Differentiële diagnose
Pathologieën die vergelijkbaar zijn met calcificerende tendinopathie van de schouder:
- Subdeltoïde bursitis
- Subacromiale insluiting
- Rotator Cuff Tears
- Adhesieve capsulitis
- Jicht
Uitkomstmaten
Uitkomstmaten om de doeltreffendheid van de behandeling te volgen:
- VAS-pijnschaal
- UCLA-schouder Beoordelingsschaal
- DASH-resultaatmeting
- Radiologie / MRI-wijzigingen
Afbeeldingen:
Onderzoek
Omdat calcificerende tendinopathie een weke delen letsel is dat alleen kan definitief worden gediagnosticeerd via beeldvorming, is het belangrijk om andere schouderpathologieën uit te sluiten. Het wordt aanbevolen dat de eerste beelden de anteroposterieure weergave in neutrale, interne en externe rotatie bevatten. Beeldvorming levert definitief bewijs van kalkafzetting door wat lijkt op “botsporen”. Een echografie van het gebied wordt ook aanbevolen, aangezien dit uitsluit of regelt bij een differentiële diagnose van verwondingen aan zacht weefsel, zoals een rotator cuff. 20-46,4% van alle gevallen is bilateraal van aard, dus alle beelden en onderzoeken moeten bilateraal worden uitgevoerd. Slechts 35% van de gevallen is symptomatisch, dus bilaterale beeldvorming en onderzoek kunnen verkalkte afzettingen in een asymptomatische schouder detecteren, als de ene kant al een calcificerende tendinitis heeft. Dit kan helpen om de behandeling te begeleiden en mogelijke patiëntkosten en toekomstige bezoeken te verminderen.
Aangezien beeldvorming de enige manier is om calcificerende tendinopathie te diagnosticeren, zal lichamelijk onderzoek proberen om sluit een aandoening uit die rathar is dan om te regeren in een aandoening. Verschillende systemische ziekten gaan gepaard met een verhoogd risico op calcificatie, zoals jicht, hypercalciëmie door welke oorzaak dan ook en verschillende reumatische aandoeningen.
• Observatie – controleer bilateraal op zwelling, atrofie of scapulaire beweging die compensatie voor verminderde humerusbeweging aangeeft.
• Palpatie-aandacht voor elke zwelling, temperatuurverschil, puntgevoeligheid. Vooral de supraspinatuspees, omdat deze het meest wordt aangetast. De pezen van infraspinatus, teres minor, subscapularis en biceps zijn ook betrokken en volgen in incidentie in de bovengenoemde volgorde.
• Neuro- en cervicaal scherm kunnen worden aangegeven als N & T, of er kan uitstralende pijn aanwezig zijn.
• AROM- en PROM-pijn en verminderde reeksen kunnen aanwezig zijn in alle of alle vlakken (afhankelijk van de betrokken pees (sen)). Observeer het eindgevoel, kan leeg zijn 2˚ tot pijn.
• MMT’s – kan een afname van contralaterale zijde vertonen of beperkt zijn door pijn.
Medisch management
De meeste huidige medische behandelingen voor calcificerende tendinopathie omvatten het verwijderen of verkleinen van de calciumafzetting (en). Dit wordt meestal bereikt door excisie of een operatie, of door te proberen de natuurlijke calciumresorptieprocessen van het lichaam te activeren. Eerstelijnsbehandelingen, vooral in de eerstelijnszorg, zijn meestal niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen, of mogelijk lokale steroïde-injecties. Deze behandelingen worden gedaan met als doel pijn en ontsteking te verminderen, maar er is weinig bewijs dat ze de resorptie van de kalkaanslag bevorderen. Sommige onderzoekers geloven zelfs dat steroïde medicijnen het resorptieproces daadwerkelijk kunnen remmen.
Naaldaspiratie van middelgrote tot grote (> 1,5 cm) calciumafzettingen kunnen gemakkelijk poliklinisch worden toegediend en er zijn aanwijzingen dat er tot 2 jaar na behandeling. De ingreep gebeurt onder plaatselijke verdoving, met echografische begeleiding. Twee naalden doorboren de afzetting; één om het tandpasta-achtige calcium te verwijderen, en één om de schaal met zoutoplossing te spoelen. Er zijn aanwijzingen dat dit proces het meest effectief is wanneer de ziekte zich in de acute fase bevindt en het calcium in de afzetting viskeus genoeg is om te worden opgezogen door een naald met een grote boring. Eenmaal gevorderd tot het chronische stadium, is het calcium in de afzetting te vast qua consistentie om te worden opgezogen, waardoor de effectiviteit van de behandeling wordt beperkt.
Arthroscopische excisie van de afzetting wordt door sommigen aangevoerd als de beste behandelingsoptie voor patiënten in het chronische stadium van calcificerende tendinopathie. Deze procedure heeft een voordeel ten opzichte van naaldaspiratie doordat het verharde afzettingen kan verwijderen die niet door een naaldboring kunnen worden getrokken. Het uitvoeren van een chirurgische ingreep lokaal bij de aangedane pees, zoals bij een acuut letsel, stimuleert het calciumresorptiesysteem van het lichaam, waardoor de pees kan worden verwijderd van eventuele verdere afzettingen die na de operatie zijn achtergebleven. Er is momenteel discussie onder chirurgen over acromioplastiek tijdens procedures voor excisie van deposito’s. Sommigen geloven dat symptomen veroorzaakt door calcificerende tendinopathie onafhankelijk zijn van botsing met de rotator cuff, en daarom hoeft de procedure niet te worden uitgevoerd als een type III acromion niet wordt waargenomen. Anderen hebben aangetoond dat zelfs met kleine diffuse afzettingen de pijn niet wordt verlicht door alleen excisie, en dat verlichting pas komt na daaropvolgende acromioplastiek.
Beheer van fysiotherapie
Er is bewijs voor het gebruik van extracorporale schokgolftherapie (ESWT) als een potentieel effectieve behandeling van calcificerende tendinopathie. De modaliteit dient hoogfrequente geluidsgolven toe aan het getroffen gebied met de bedoeling de verkalking te doorbreken. Onderzoekers beweren dat dit ervoor zorgt dat het lichaam het calciumresorptiesysteem van het lichaam activeert of verhoogt, waardoor de afzetting wordt verwijderd. Afhankelijk van de gebruikte frequentie kan de behandeling pijnlijk zijn, maar uit onderzoek blijkt dat de modaliteit het meest effectief is bij de hoogste frequentie die de patiënt kan verdragen. ESWT is een mogelijk alternatief voor chirurgie met een goede middellange-termijneffectiviteit en minimale bijwerkingen. Maar ECSW is niet vrij van complicaties, waaronder voorbijgaand beenmergoedeem en zelfs gerapporteerde gevallen van humeruskopnecrose.
De meeste auteurs rapporteren symptomatische verbetering op korte termijn, maar positieve resultaten op lange termijn (afgelopen een jaar) zijn niet definitief aangetoond in onderzoek.
Radiale schokgolftherapie (RSWT) is een andere modaliteit die is gebruikt bij de behandeling van calcificerende tendinopathie. RSWT is vergelijkbaar met ESWT in die zin dat het niet nodig is om de huid door te prikken voor behandelingstoepassing. Hoewel is aangetoond dat RSWT de pijn vermindert en ten minste gedeeltelijke resorptie van afzettingen bij alle proefpersonen laat zien, zijn positieve resultaten op lange termijn (afgelopen 6 maanden) niet aangetoond.
Schokgolftherapie verhoogt de schouderfunctie, vermindert pijn en is effectief bij het oplossen van verkalkingen. Deze resultaten bleven gedurende de volgende 6 maanden gehandhaafd.
Zowel echografie als gepulseerde elektromagnetische veldtherapie resulteerde in verbetering in vergelijking met placebo bij pijn bij calcificerende tendinitis.
Patiënten met eerder gediagnosticeerde calcificerende tendinopathie hebben mogelijk vóór PT een medische behandeling gehad.Er is beperkt onderzoek dat goede resultaten op korte en lange termijn laat zien met behulp van een op stoornissen gebaseerde benadering na medische behandeling (aspiratie of excisie). Deze PT-behandelingen waren vergelijkbaar met de behandeling voor adhesieve capsulitis of rotatormanchetinslag, inclusief PROM / AAROM / AROM, capsule-uitrekking en isometrische activering van de aangetaste rotatormanchetmusculatuur. Graad II-IV glenohumerale anterieur-posterieure en caudale glijders moeten ook worden gebruikt wanneer toepasselijke beperkingen worden gevonden.
Sleutelonderzoek
Lam et al 2006 is een beknopte samenvatting van het bewijs dat de meeste van de onderzoek rond diagnose en medisch beheer van calcificerende tendinopathie. Het artikel schetst indicaties en contra-indicaties van populaire behandelmethoden en geeft een grondige uitleg van elke procedure. Er zijn ook handige röntgenfoto’s van verschillende typen en stadia van de pathologie.
Wainner & Hasz 1998 is een casestudy die een beknopte uitleg geeft van de pathologie zoals die van toepassing is op de praktijk van fysiotherapie. Het schetst de classificatie van stadia van calcificerende tendinopathie op basis van pijn en bevindingen van lichamelijk onderzoek, en benadrukt ook hoe de combinatie van orthopedisch en fysiotherapeutisch management het genezingsproces kan versnellen.
Clinical Bottom Line
Calcific tendinopathie is een relatief veel voorkomende ziekte met een incidentie tussen 2,7 en 7,5% en een minderheid van de gevallen is symptomatisch3. De onbekende etiologie en de impact op de kwaliteit van leven en functie zijn slechts twee redenen waarom er verder onderzoek nodig is. Een grondig lichamelijk onderzoek en beoordeling van de geschiedenis van de patiënt kunnen alleen helpen om het te onderscheiden van andere pathologieën met een vergelijkbare presentatie, aangezien beeldvorming de enige definitieve diagnose is. Aangezien de aandoening zich vaak voordoet als een aantal andere pathologieën, kan de behandeling van calcificerende tendinopathie met traditionele therapie, gebaseerd op een verkeerd veronderstelde pathologie, resulteren in weinig tot geen verbetering van de symptomen. Als deze situatie zich voordoet in de kliniek, moet beeldvorming worden besteld om calcificerende tendinopathie uit te sluiten. Het huidige beste bewijs suggereert dat shockwave-therapie voordelen heeft voor de reabsorptie van de kalkafzetting. Er wordt nog steeds aangenomen dat op stoornissen gebaseerde therapie het grootste voordeel oplevert door de bloedstroom te verhogen, zodat de natuurlijke reabsorptieve processen van het lichaam kunnen werken.
