Als ze bang zijn, steken struisvogels instinctief hun kop in het zand in de hoop dat de problemen voorbij zullen gaan – zo gaat de legende. In werkelijkheid steken struisvogels hun kop niet in het zand om gevaar te vermijden. Ze zouden niet alleen niet kunnen ademen, maar als je erover nadenkt, hebben ze daar echt geen reden toe.

Struisvogels zijn de snelste dieren op twee benen, in staat om gedurende een korte periode zo snel als 40 mijl per uur te rennen als ze problemen moeten ontlopen. Uithoudingsvermogen is ook geen probleem voor deze vogels – ze kunnen sprinten met een stevige 30 mijl per uur voor een volledige 10 mijl aan een stuk indien nodig.

Advertentie

Als deze indrukwekkende snelheid niet genoeg is, hebben struisvogels tal van andere verdedigingen. 9 voet lang en maar liefst 350 pond wegen. Als ze worden bedreigd, kunnen ze een schop geven die krachtig genoeg is om een leeuw te doden.

Het is duidelijk dat struisvogels veel natuurlijke afweer hebben en weinig reden om zich te verstoppen. Dus waar Is de mythe ontstaan dat ze hun kop in het zand steken? Noem het goede parenti ng.

Als het tijd is om een gezin te stichten, graaft de struisvogel een enorm gat van 6 tot 8 voet breed en 2 tot 3 voet diep. Ze begraven de eieren veilig in de grond, waarna mama en papa om de beurt op de eieren zitten om ze te beschermen totdat ze klaar zijn om uit te komen. Een paar keer per dag steken de struisvogelouders hun hoofd onder de grond om de eieren voorzichtig om te draaien. gebruikmakend van hun snavels. Deze relatief korte kop eend – die slechts zo lang duurt als de struisvogel nodig heeft om de eieren te inspecteren en naar tevredenheid te rangschikken – heeft mogelijk aanleiding gegeven tot de mythe van het begraven van het hoofd.

De legende kan ook worden toegeschreven aan het feit dat een nestelende struisvogel die gevaar voelt, met zijn hoofd en nek plat tegen de grond kan vallen, in de hoop dat potentiële roofdieren hem niet zullen zien. In deze positie kan hij mogelijk opgaan in het terrein, hoewel zijn hoofd nooit echt ondergronds gaat.

Natuurlijk is zelfs op de grond vallen en hopen dat problemen voorbijgaan niet het eerste instinct van de vogel; hij neemt deze weg alleen als hij de moeite niet kan ontlopen of het kan afweren. Als hij eieren heeft om te beschermen, vertelt het instinct de struisvogel om weg te rennen, waardoor roofdieren worden aangespoord om hem te achtervolgen. alle dieren die hen durven te achtervolgen, hun eieren en zichzelf vrij van kwaad laten.