Amoriet, lid van een oud Semitisch sprekend volk dat de geschiedenis van Mesopotamië, Syrië en Palestina domineerde van ongeveer 2000 tot ongeveer 1600 voor Christus. In de oudste spijkerschriftbronnen (ca. 2400 – ca. 2000 v. Chr.) Werden de Amorieten gelijkgesteld met het Westen, hoewel hun werkelijke plaats van oorsprong hoogstwaarschijnlijk Arabië was, niet Syrië. Het waren lastige nomaden en men geloofde dat ze een van de oorzaken waren van de ondergang van de 3e dynastie van Ur (ca. 2112-ca. 2004 v.Chr.).

Tijdens het 2e millennium v.Chr. Verwees de Akkadische term Amurru naar niet alleen voor een etnische groep maar ook voor een taal en voor een geografische en politieke eenheid in Syrië en Palestina. Aan het begin van het millennium resulteerde een grootschalige migratie van grote stamfederaties uit Arabië in de bezetting van Babylonië, het midden van de Eufraat en Syrië-Palestina. Ze zetten een mozaïek van kleine koninkrijken op en assimileerden snel de Sumero-Akkadische cultuur. Het is mogelijk dat deze groep verbonden was met de Amorieten die in eerdere bronnen werden genoemd; sommige geleerden noemen deze tweede groep echter liever oostelijke Kanaänieten of Kanaänieten.

Bijna alle plaatselijke koningen in Babylonië (zoals Hammurabi van Babylon) behoorden tot deze stam. Een hoofdstad was Mari (het huidige Tall al-Ḥarīrī, Syrië). Verder naar het westen was Ḥalab (Aleppo) het politieke centrum; zowel in dat gebied als in Palestina werden de nieuwkomers grondig gemengd met de Hurrieten. De regio die toen Amurru heette, was noordelijk Palestina, met als centrum Hazor, en de naburige Syrische woestijn.

In de donkere tijd tussen ongeveer 1600 en ongeveer 1100 v.Chr. Verdween de taal van de Amorieten uit Babylonië en de midden van de Eufraat; in Syrië en Palestina werd het echter dominant. In Assyrische inscripties van ongeveer 1100 v.Chr. Duidde de term Amurru een deel van Syrië en heel Fenicië en Palestina aan, maar verwees niet langer naar een specifiek koninkrijk, taal of bevolking.